Το ξεμάγεμα και η απομυστικοποίηση της εξουσίας

Curae leves loquuntur, ingentes stupent.

Τα μικρά παράπονα φλυαρούν, τα μεγάλα σωπαίνουν.

Σενέκας, Ιππόλυτος 607

Μα τι γίνεται σ΄αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν να απογυμνωθεί ποτέ η εξουσία από τα θέλγητρά της, το μαγνητισμό της, την ιδιαίτερη της αίγλη; Ίσως το πιο ισχυρό διεγερτικό της εξουσίας να είναι αυτή η ιδιάζουσα γαλαξιακή της άλως, αυτή η ακτινοβολία που εκπέμπει. Μπορεί λοιπόν ποτέ να την χάσει; Μα τότε θα συνέβαιναν πράγματα και θαύματα όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Μιχάλης. Έχουμε ξαναγράψει ότι η εξουσία παραμένει ίδια και απαράλλακτη είτε προέρχεται από την αριστερά, είτε από την δεξιά. Όσο κυνικός και αν είναι αυτός ο εγωμονισμός, όσο απογοητευτική κι αν ακούγεται μια τέτοια διαπίστωση, δυστυχώς αποτελεί μια πολύ πικρή αλήθεια, στ΄αλήθεια. Δείτε την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που σήμερα κυβερνούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παλιά επέκριναν και κατήγγελλαν, ήγουν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με τους "μισθοσυντήρητους" της Βουλής σε καθαρά διακοσμητικό ρόλο.

Όμως στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και θάλλει η για πρώτη φθορά αριστερά είναι ολοφάνερο αυτό ακριβώς το γεγονός:  Η εξουσία απομυθοποιείται, απομαγεύεται κάθε μέρα περισσότερο.

Γελάω απλώς με αυτούς που αν ήταν άλλη κυβέρνηση -δικαίως- θα έφριτταν 
με την εικόνα του Ύπατου Αξιωματούχου της χώρας γονατισμένου ανάμεσα σε κληρικούς και στρατιωτικούς (οποίος συμβολισμός;) αλλά τώρα δηλώνουν ότι «είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε Χριστιανού να γονατίζει μπροστά στις κάμερες».    

Είναι πρωτοφανές το γεγονός ότι όλα, συλλήβδην τα ΜΜΕ αλλά και τα αποκαλούμενα social media όταν αναφέρονται στον πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας χρησιμοποιούν το χαϊδευτικό του Πάκης -και μάλιστα περιπαιχτικά, ειρωνικά, απαξιωτικά. Για πρώτη ίσως φορά ο άνθρωπος που βρίσκεται στο ύπατο αξίωμα της χώρας δεν αποπνέει κανένα σεβασμό ως πρόσωπο. Αλλά και αυτός ακόμα ο πρόεδρος της κυβέρνησης της χώρας, σε πόσους σήμερα εμβάλλει έστω και αμυδρά το σεβασμό, αλήθεια ποιος σήμερα ζηλεύει και εποφθαλμιά τη θέση του; Ακόμα και ο πιο ματαιόδοξος, ο πιο μωροφιλόδοξος ο πιο αρχομανής, ακόμα και ο έσχατος, ο πιο ασήμαντος ηγήτορας της αντιπολίτευσης, ειδικότερα τη στιγμή αυτή, δεν ζηλεύει τον Τσίπρα, δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να είναι στη θέση του. Το μέγαρο Μαξίμου μοιάζει, τούτη τη στιγμή, τόπος τιμωρίας. Μα θα μου πει κάποιος, ο Τσίπρας θα ταξιδέψει σε λίγο στην Κίνα, θα δεχτεί τον αργότερα τον Juncker, και συνομιλούσε πριν λίγο με τον Πούτιν ενώ τον έχει δεχθεί και ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Είτε μας αρέσει, είτε όχι ο Τσίπρας είναι ένας διεθνής αστέρας, έστω και αναλώσιμος. Ή, έστω, έχει αποκτήσει ο ίδιος τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας του Andy Warhol, για πολύ περισσότερο χρονικό διάστημα, και με σαφώς πιο εκθαμβωτική, με παγκόσμια εμβέλεια. Ύστερα όμως τι; Πως θα είναι το φινάλε όλης αυτής της φαντασμαγορίας, της πλαναισθησίας, αυτής της αυταπάτης;

Αν δεν έχουμε χάσει τελείως τη νοημοσύνη μας και αν δεν μας έχει απορροφήσει αυτός ο υδαρής χυλός της καθημερινότητας και των ανόητων προτύπων που τα συστημικά ΜΜΕ προβάλλουν, όλο αυτό το "γκλάμουρους" του Τσίπρα είναι μάταιο και κανένα όφελος δεν προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο αλλά και ενέχει κινδύνους για το παρόν αλλά και για το μέλλον της χώρας. Ποιος αμφισβητεί σήμερα πως ο Τσίπρας, έστω και αν δεν καθίσει στο άμεσο μέλλον στο σκαμνί κάποιου ειδικού δικαστηρίου, δεν θα πρέπει να απολογηθεί στην αμείλικτη κρίση της ιστορίας;

Έτσι λοιπόν για το παιδί με το πλατύ αθώο χαμόγελο και τα ευφάνταστα όνειρα, τώρα πια αποδείχτηκε πως δεν ήταν καθόλου αθώο, το παιδί, και ευφάνταστα τα όνειρα, αλλά μωροφιλοδοξίες και ματαιοδοξία μάλλον, που κατέληξε σε πραγματικό εφιάλτη για όλους μας.

Δεν τον ζηλεύω λοιπόν καθόλου έστω κι αν πήγε στην Ουάσινγκτον ή Το Πεκίνο και είδε να γελάει πίσω από την πλάτη του ο ίδιος ο Κλίντον με το σατανικό χαμόγελο του Ρασπούτιν. Ή, αν οι άσπονδοι φίλοι του στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες τρίβουν τα χέρια τους με ενθουσιασμό μετά από κάθε μυστική ή φανερή διαβούλευση μαζί του, μετά από κάθε καινούργια εκχώρηση του, μετά από κάθε αναμενόμενη ή απρομελέτητη κωλοτούμπα τόσο αυτού όσο και των χαμογελαστών παιδιών που εκείνος κανοναρχεί. Ποιος ζηλεύει τώρα το κλέος του έλληνα πρωθυπουργού, του Αλέξη Τσίπρα, ή τους αεσίφρονες υπουργούς του, ή την αδιάσπαστη, λόγω λίστας, κοινοβουλευτική του ομάδα στην οποία κυριαρχεί η δημοκρατία του κοιμητηρίου; Σε τι διαφέρει ο δεξιός αστός Λιάπης από τον δήθεν αριστερό αστό Φλαμπουράρη; Απλώς ο τελευταίος χρησιμοποιεί περισσότερα αυτοκίνητα και περιφρουρείται από περισσότερους αστυνομικούς. Μαξιμαλισμός!

Ποτέ άλλοτε, το ξαναλέω, ποτέ άλλοτε τη χώρα δεν την εκπροσωπούσαν στο κοινοβούλιο άτομα τόσο σιγηλού, τόσο ευτελούς επιπέδου. Ποτέ άλλοτε τόσο ασήμαντοι, αεσίφρονες και μικρόνοες άνθρωποι δεν είχαν επιδράμει για να κορδακίζονται αναιδώς στο κοινοβούλιο των Ελλήνων. Και δεν εννοώ βέβαια μόνο τη χρυσή αυγή. Και ούτε βέβαια διαθέταμε ποτέ τόσο ασήμαντους, τόσο υποβαθμισμένους, τόσο κομπλεξικούς υπουργούς ή ανώτατους δημόσιους λειτουργούς όπως σήμερα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα αποδεχόμασταν ότι ανέκαθεν η εξουσία παρήγαγε γέλιο. Ανέκαθεν αποτελούσε πηγή έμπνευσης για σκιτσογράφους, κωμωδιογράφους, συγγραφείς επιθεωρήσεων και ηθοποιούς που ανέβαιναν στο παλκοσένικο μόνο και μόνο για να καυτηριάσουν αλλά και να σατιρίσουν τις πράξεις και τα πρόσωπα της εκάστοτε κυβέρνησης ή τους ποικιλόχρωμους αρχηγούς των κομμάτων. Θυμηθείτε εδώ τις αξέχαστες γελοιογραφίες που εμφάνιζαν τον Τσάτσο με τη γνωστή κότα που την κρατάει από το λουρί, το παρδαλό κατσίκι που συνόδευε τον Τσαλδάρη αλλά και τη σάτιρα στον Καραμανλή για τα φρύδια του, καθώς επίσης και τον μπαμπά Αντρέα και τον υιό Γιωργάκη 

Και τώρα; Μα τώρα που η πραγματικότητα ξεπερνά το γελοίο, έχουν στομώσει και οι πένες αλλά και οι εμπνεύσεις τόσο των σκιτσογράφων όσο και των κωμωδιογράφων. Πώς να κάνεις ένα σκετς γελοιοποιώντας ας πούμε τον Τσίπρα, όταν η πραγματικότητα ξεπερνάει και τους γελοιογράφους. Τι να σατιρίσεις ας πούμε από τον Κατρούγκαλο, είναι γνωστό ότι δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει. Τώρα, η ίδια η υπάρχουσα κατάσταση είναι γεμάτη από κωμικές σκηνές, γκάφες, ευτράπελα παρωδίες, μια γκροτέσκα εικόνα, ώστε ως εκ τούτου να προκαλείται αυθόρμητος ο γέλως (περί κλαυσίγελου μάλλον πρόκειται) αλλά και θυμός και αγανάκτηση και βαθιά απογοήτευση. Φερ´ ειπείν η διαπίστωση προσφάτως των κυβερνώντων ότι είναι αντισυνταγματική μια αντικυβερνητική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Η κοινωνία αρχίζει να αποδέχεται μοιρολατρικά την κατάσταση και η απόγνωση του κόσμου είναι τέτοια που κανένα πενάκι σκιτσογράφου ή γραφίδα γελοιογράφου δεν μπορεί να ξεπεράσει... Το Μαξίμου είναι, καιρό τώρα, περίκλειστο και απροσπέλαστο από οποιαδήποτε πρόσβαση, περιφρουρούμενο από τις ειδικές αστυνομικές μονάδες, και κανένας εκ των υπουργών δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα και πόσο μάλλον να εμφανιστεί και να παραστεί δημόσια σε διάφορες εκδηλώσεις. Η αριστερή κυβέρνηση τρομάζει πλέον και δεν θέλει πολλά-πολλά με τον λαό της!

Η πλήρης απομυθοποίηση και απομυστικοποίηση της μαγικής έλξης της εξουσίας! 

Η παταγώδης αποτυχία, η απόλυτη διακωμώδηση, ο απόλυτος διασυρμός της κυβέρνησης των Συριζα-ανέλ, του Κουίκ, του Σκουρλέτη, του Κατρούγκαλου ή της Τζάκρη, η ολική της αποκάρωση έχει αποστερήσει από κωμωδιογράφους και σατιρικούς τα βασικά εργαλεία, τα όπλα της δουλειάς τους. Και πιστέψτε με, είμαστε ακόμα στην αρχή.

Ο θίασος του παραλόγου, της εξωφρενικής γελοιότητας μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Κατέστησε πάλι επίκαιρο τον στίχο του Σεφέρη: "Κύριε, όχι με αυτούς, ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου"