Πως πέθαναν οι Θεοί του Ολύμπου;

Από τα γέλια, όταν άκουσαν κάποιον να ισχυρίζεται

ότι είναι ο ένας και μοναδικός θεός.

Νίτσε

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Μαγδαληνή, ἡ Προστάτιδα τῶν Ὄνων

 

 

 

Ιστορίες του γιατρού

 

Παρακαλούνται όσοι μου έχουν κάποια υπόληψη να μην το διαβάσουν,

γιατί θα χάσουν πάσαν ιδέαν.

 

Midsummer Night's DreamΣαγκάλ Ὄνειρο καλοκαιρινῆς Νύχτας (Songe d'une nuit d'ete)

Τῷ καιρῶ ἐκείνω, ἐν τῷ χωρίω… ἔζη Δόκτoρ τίς ἐπιφανής ὀνόματι Γ. Βούς, πορνογέρων, σαλιάρης ἅμα τέ καί δόλιος, οἶος ἀπετέλη τό μίασμα καί τήv ἐvδροπίαv τῶν ἐπαγάθων κατοίκων τῆς πολίχνης, ρέπων ἐν ταῖς ἠδοναῖς καί ταῖς ἀκολασίαις, εὐωχούμεvος μετά ρεμπεσκέδων, ἀλητηρίωv, πορνοβοσκῶν καί λοιπῶν ἀποβρασμάτων τῆς κοινωνίας, συχνάζων εἰς καταγώγια, χαρτοπαίγνια καί χαμαιτυπεῖα. Εἰς πλησίον κώμην ἔζη δέ νεαρά ἀτυχήσασα, χήρα, ὀνόματι Μαγδάλω, γνωστή τοῖς πάσι διά τό κάλλος καί τό ἔκλυτoν του βίου της.

Ἑσπέραν τινά κατά τάς ἐορτᾶς τοῦ Πάσχα τοῦ 19.., ὁ Δόκτoρ εὐρίσκετο μετά προσφιλῶν του εἰς τό παρακείμενον κωλάδικον τό «χρυσό ἀστέρι» εὐρυτέρως γνωστόν καί ὡς κουτσάδικον, λόγω του ὅτι ὁ ἰδιοκτήτης του ἦτο χωλός. Διαγενομένης τῆς νυκτός, αἰφνιδίως ἠκούσθησαν οἰμωγαί καί ἀναστεναγμοί προερχόμεναι ἐκ τῆς οἰκίας τῆς Μαγδάλως.

Ἐξελθῶν πάραυτα ἐκ τοῦ κωλάδικου ὁ Δόκτoρ, ἔσπευσεν εἰς τήν οἰκίαν τῆς Μαγδάλως, ἀκολουθούμενος ὑπό ὁμάδας θαμώνων τινῶν, ἀλητήριων κατά τό μᾶλλον, προεξάρχοντος τοῦ Μήτσου, τοῦ καί τσογλαναρά ἀποκαλούμενου. Εἰσελθῶν ἐντός της οἰκείας ὁ Δόκτωρ εὗρε τήν Μαγδάλω κειμένη ἐπί καναπέως, πρηνής καί τά μάλα καυλοπυρέσουσα, καί εὐθέως λέγουσι οἱ ρεμπεσκέδαι καί τά ρεμάλια τῷ Δόκτορα περί αὐτῆς.

-Χρήζει βρογχοσκοπήσεως.

Καί ἀκούσας ὁ Δόκτορ λέγει αὐτοῖς:

-Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ καυλοπυρέσουσαι κορασίδες βρογχοσκοπήσεως, ἀλλά ἔγκαυλου ὄνου.

Προσελθῶν δέ ὁ Δόκτορ ἤγειρεν αὐτήν κρατήσας τῆς χειρός, καί καθίσας αὐτήν εἰς τό ἀνακλιντρον ἔθεσεν τήν δεξιάν χείραν ἐπί τῆς ἀμασχάλης καί τήν ἀριστεράν ἐπί τοῦ σφριγηλοῦ κωλομεριοῦ αὐτῆς, ὁρῶντας την ἀπαστράπτουσα νεανικήν σάρκα, τῆς ὁποίας τίς «ζουμερές» καμπύλες μετά βίας ἀπέκρυπτε τό ἡμιδιάφανον νυχτικόν.

Καί ὁ Δόκτορ μετά τῆς προσήκουσας λαγνείας ἔδακεν ἀπαλῶς τήν ρόγαν τοῦ δεξιοῦ μαστοῦ αὐτῆς καί ἀνέβλυσεν ἐκ του μαστοῦ τῆς κορασίδος ἀφρόγαλο καί μύρον εὐωδέστατον.

Καί ὁ Μῆτσος, ὁ τσόγλανος λέγει τῷ Δόκτορα:

-Καί ἠμεῖς θέλομεν γαμῆσαι. αὐτήν.

Καί οὗτος ἀπεκρίθη:

-Οὐκ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου.

Ὀψίας δέ γενομένης, ὄτε ἔδυσεν ὁ ἥλιος καί οἱ ἀστέρες ἔλαμπαν ἐν τῷ στερέωμα, οἱ ἀλητήριοι καί ἁπαξάπαντες οἱ λοιποί παρατρεχάμενοι ρεμπεσκέδες καί ρεμάλιοι ἐπανέλαβον:

-Καί ἠμεῖς θέλομεν γαμῆσαι αὐτήν.

Καί λέγει ὁ Δόκτορ ἀτενίζων αὐτοῖς ἀσκαρδαμυκτί:

-Ἀπέλθετε, ἀλλότρια μιάσματα, πνεύματα σατανικά καί ἀκάθαρτα. Οὐκ ἔστε ἄξιοι εἰδέναι τό γαδεμίσιον. Φιμώθητι πάραυτα καί ἐξέλθετε ἐκ τῆς οἰκίας ἀσκαρδαμυκτί καί ἄνευ ἑτέρας.

Καί ἐφοβήθησαν ἅπαντες οἱ ρέμπελοι φόβον μέγαν καί ἀνακράξαντες φωνήν μεγάλη ἐξῆλθον τῆς οἰκίας λέγοντες:

-Οὐκ εἰς ὄλεθρον ἤγαγε; Παρ’ τά ἀρχίδια μας, ρέ.

Διαγενομένου δέ τοῦ μεσονυχτίου, καί ὄτε ὁ Δόκτορ ἐπέστρεφεν εἰς τήν οἰκίαν αὐτοῦ ἀπήντησε τόν Μῆτσο τόν τσογλαναρά, ὅστις διαρρηγνύοντας τά ἱμάτια αὐτοῦ λέγει τῷ Δόκτορα:

-Οἶμοι, οἶμοι, εἰς ἐμέ τόν τάλα μά καί σέ ἐσέ μωρή κουφάλα, ἁπαξάπαντες, οἱ σύντροφοί μου μετεμορφώθησαν, ἄλλοι μέν εἰς ὄνους, τινές δέ ἐξ αὐτῶν εἰς ἡμιόνους. Τί γάρ συνέβη ἠμίν τοῖς ἁμαρτωλοῖς καί παναθλίοις;

Καί ἀπεκρίθη αὐτῶ ὁ Δόκτορ φωνήν μεγάλη:

-Οὐ δεῖ τάς χήρας γαμῆσαι πρό τοῦ ἰατροῦ.

Τρεῖς ἀηδόναι ἐλάλησαν καί εἶπεν ὁ Δόκτορ:

-Ώ, πῶς εὐωδοῦν τά ἄνθη τοῦ ἔαρος!

Καί πρίν ἀλέκτωρ λαλῆσαι τρεῖς, ἠγέρθησαν οἱ ἡμίονοι καί τόν Δόκτορα κατελάκτισαν. Καί ἐγκατέλειψαν αὐτόν αἱμάσσοντα καί καταπληγωμένον εἰς τόπον ἔκτοτε καλούμενον τοῦ Δόκτορος τό ρέμα. Καί οἱ ἡμίονοι ἐσκυβάλισαν τό σῶμα αὐτοῦ νομίζοντας αὐτόν θανόντα, καί ἀπελθόντες ἐκ τοῦ τόπου τοῦ συμβάντος λαφυραγώγησαν τήν οἰκίαν τοῦ ἰατροῦ.

Εἴτα, πεοφόροι καί ἔγκαυλοι οἱ γαϊδουρογάιδαροι, πορευθέντες ἐν τῷ οἴκω τῆς Μαγδάλως κατεγάμησαν αὐτήν πολλάκις. Καί αὕτη ἐστάβλισεv αὐτούς καί ἀπό τότε ἡ Μαγδάλω ἀπέκτησε τήν προσηγορία Μαγδαληνή ἡ Προστάτιδα τῶν ἔγκαυλων Ὄνων καί Ἡμιόνων.

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

κουβεντούλα μὲ τὸν Πλάτωνα




Μετά τό προχθεσινό του Σαμαρά τι λλάδα εναι θωρακισμένη, πεσα νά κοιμηθ συχος μετά πό πολύ καιρό λλά μερκές φορές βλέπω κάτι νειρα...


Φςσκότος, ληθέςψευδές, γvώσηγvοια εναι τά βασικά μοτίβα πάvω στά ποα οκοδομεται λληγορία το σπηλαίου το Πλάτωvα.
 


Δν μπορ ν επ μ βεβαιότητα ν ταν Πλάτωνας ατς πο ρθε, ν τν πισκέφτηκα γώ. πως κα ν 'χει, πιάσαμε τν κουβέντα γι τν επικρατούσα κατάσταση, τα πρόσφατα γεγονότα, κάτι συγκεντρώσεις, κάτι διαμαρτυρίες κα τ τοιατα.

Ρωτάω πο λέτε τν μπάρμπα Πλάτωνα κα το λέω:

Ρέ σύ μπάρμπα, σύ πο εσαι καί μεγάλο κεφάλι, καί σπουδαος φιλόσοφος λλά παρ' λα ατά, σ’  χει γκαλιάσει τό πιό συντηρητικό (μή σού π καί τό πιό ντιδραστικό) κομμάτι τς κοινωνίας, θέλω τή γνώμη σου:

Μπορες νά μο πες τί στό καλό χουμε πάθει λοι μας καί οτε καν μπορομε νά νειρευτομε να μέλλον χωρίς ξουσία καί κμετάλλευση; Σά μαλάκες, κάθε φορ γκλωβιζόμαστε στήν κάστοτε μερησία διάταξη τν ζητημάτων πού θέτει ξουσία καί ο μισθοι προπαγανδιστές της. Καί κούγονται συνθήματα καί κραυγές "χι στή λιτότητα" καί "χι στό μνημόνιο" καί "ξυπνήσαμε, ς δ ταν" καί τέτοιες παρλαπίπες, χωρίς νά γγίζουμε στόν πυρήνα το λου θέματος, ποος καταφανς εναι δια παρξη κυριαρχίας καί κμετάλλευσης. ρρέτω ς κόρακας, τίς πταίει πο χουμε ξεφτελιστε τόσο πολύ καί οτε πο μπορομε νά ραματιστομε κόμα καί ς ψευδαίσθηση τήν λευθερία;

γέροντας, ξυσε πέντε δευτερόλεπτα τό κεφάλι του κι λλα πέντε το μούσι του, μέ κοίταξε στοχαστικά καί μο επε:

Κοίτα ρέ μάγκα Βούς, ψυχή σς χει χει γίνει κομματάκια. χει χωριστε σέ τέσσερα κομμάτια. Καί κάθε κομμάτι τραβάει τά δικά του ζόρια, τά δικά του παθήματα. Φαντάσου τό σχηματικά: τό πρτο κομμάτι τό ποπάνω νά εναι νόηση, ποκάτω νά εναι τό πνεμα, διάνοια, λίγο παρακάτω πίστη καί τελευταία γνώμη, εκασία. 

Τόν κοίταξα μέ τήν πορία στό βλέμμα. Τί σχέση εχαν ατά πο λεγε; λλά δέν μίλησα τόν φησα νά συνεχίσει –σεβάστηκα τά 2000 τόσα χρόνια του.

Συνέχισε, λλά γιά νά μέ δυσκολέψει σκατόγερος τό γύρισε στά  ρχαα λληνικά:

"πείκασον τοιούτω πάθει τν μετέραν φύσιν παιδείας τ περ κα παιδευσίας. δ γρ νθρώπους οον ν καταγείω οκήσει σπηλαιώδει, ναπεπταμένην πρς τ φς τν εσοδον χούση μακρν παρ πν τ σπήλαιον, ν ταύτη κ παίδων ντας ν δεσμος κα τ σκέλη κα τος αχένας, στε μένειν τ ατος ες τ τ προσθεν μόνον ρν, κύκλω δ τς κεφαλς π το δεσμο δυνάτους περιάγειν, φς δ ατος πυρς νωθεν κα πόρρωθεν καόμενον πισθεν ατν, μεταξ δ το πυρς κα τν δεσμωτν πάνω δόν, παρ’ ν δ τειχίον παρωκοδομημένον, σπερ τος θαυματοποιος πρ τν νθρώπων πρόκειται τ παραφράγματα, πρ ν τ θαύματα δεικνύασιν".
 
Τν κοίταξα μ πορία κα το επα:

-ραία ατ πού μου λές. Κα λοιπόν;

Πρε τ γνωστ φος το δασκάλου κα συνέχισε:

…τοίνυν παρ τοτο τ τειχίον φέροντας νθρώπους σκεύη τ παντοδαπ περέχοντα το τειχίου κα νδριάντας κα λλα ζα λίθινα τ κα ξύλινα κα παντοία εργασμένα, οον εκς τος μν φθεγγομένους, τος δ σιγώντας τν παραφερόντων…

δ κρινα σκόπιμο ν τν διακόψω λέγοντάς του:

-Σιγ ρ γερομπάρμπα, δν πάρχουν τέτοιοι δεσμτες στς μέρες μας... μπορε στ χρόνια σου…

νθυποχαμογέλασε κα μο επε: 

μοίους μίν, σκέψου ν τος λέμε ρ Βούς! τος γρ τοιούτους πρτον μν αυτν τ κα λλήλων οει ν τί ωρακέναι λλο πλν τς σκις τς π το πυρς ες τ κατάντικρυ ατν το σπηλαίου προσπιπτούσας; Ε ον διαλέγεσθαι οοι τ' εεν πρς λλήλους, ο τατα γ ν τ ντα ατος νομίζειν περ ρεν; Τί δ' ε κα χ τ δεσμωτήριον κ το κατάντικρυ χοι; ποτε τς τν παριόντων φθέγξαιτο, οει ν λλο τί ατος γεσθαι τ φθεγγόμενον τν παριοσαν σκιάν; Παντάπασι δή, ν δ' γώ, ο τοιοτοι οκ ν λλο τί νομίζοιεν τ ληθς τς τν σκευαστν σκις.

δ ρχίζω ν μπαίνω στ νόημα, κα ρχίζω ν καταλαβαίνω τί λεγε παππούλης. 

-Μπαγάσα παππού, τελικ κι σ δικός μας εσαι... το επα.

Χαμογέλασε κα συνέχισε:

Σκόπει δή, μαγκάκο Βούς, ατν λύσιν τ κα ασιν τν τ δεσμν κα τς φροσύνης, οα τς ν εη, ε φύσει τοιάδε συμβανοι ατος· ποτε τς λυθείη κα ναγκάζοιτο ξαίφνης νίστασθαι τ κα περιάγειν τν αχένα κα βαδίζειν κα πρς τ φς ναβλέπειν, πάντα δ τατα ποιν λγο τ κα δι τς μαρμαρυγς δυνατο καθορν κενα ν τότε τς σκις ώρα, τί ν οει ατν επεν, ε τς ατ λέγοι τι τότε μν ώρα φλυαρίας, νν δ μλλον τί γγυτέρω το ντος κα πρς μλλον ντα τετραμμένος ρθότερον βλέποι, κα δ κα καστον τν παριόντων δεικνς ατ ναγκάζοι ρωτν ποκρίνεσθαι τι στιν; οκ οει ατν πορεν τ ν κα γεσθαι τ τότε ρώμενα ληθέστερα τ νν δεικνύμενα;

Εχα ρχίσει πλέον ν μπαίνω γι τ καλ στ νόημα:-

-τσι δουλεύει γαμημένη λλοτρίωση ρ μπάρμπα... καλ τ λές...

γέροντας πρε θάρρος κα συνέχισε:

Οκον κν ε πρς ατ τ φς ναγκάζοι ατν βλέπειν, λγεν τ ν τ μματα κα φεύγειν ποστρεφόμενον πρς κενα δύναται καθορν, κα νομίζειν τατα τ ντι σαφέστερα τν δεικνυμένων; Ε δέ, τέκνον Βούς, ντεθεν λκοι τς ατν βία δι τραχείας τς ναβάσεως κα ναντούς, κα μ νείη πρν ξελκύσειεν ες τ το λίου φς, ρα οχ δυνάσθαι τ ν κα γανακτεν λκόμενον, κα πειδ πρς τ φς λθοι, αγς ν χοντα τ μματα μεστ ρν οδ' ν ν δύνασθαι τν νν λεγομένων ληθν;  Συνηθείας δ ομαι δέοιτ' ν, ε μέλλοι τ νω ψεσθαι. κα πρτον μν τς σκις ν ράστα καθορ, κα μετ τοτο ν τος δασι τ τ τν νθρώπων κα τ τν λλων εδωλα, στερον δ ατά· κ δ τούτων τ ν τ οραν κα ατν τν ορανν νύκτωρ ν ράον θεάσαιτο, προσβλέπων τ τν στρων τ κα σελήνης φς, μεθ' μέραν τν λιον τ κα τ το λίου.

Μ παρακολουθες ρ Βος

Το πάντησα:

-Μπάρμπα, μν νησυχες, σ πιάνω. Συνέχισε.

Τελευταον δ ομαι τν λιον, οκ ν δασιν οδ' ν λλοτρία δρα φαντάσματα ατο, λλ' ατν καθ' ατν ν τ ατο χώρα δύναιτ' ν κατιδεν κα θεάσασθαι οος στιν. Κα μετ ταύτ' ν δη συλλογίζοιτο περ ατο τι οτος τς τ ρας παρέχων κα νιαυτος κα πάντα πιτροπεύων τ ν τ ρωμένω τόπω, κα κείνων ν σφες ώρων τρόπον τιν πάντων ατιος. Τί ον; ναμιμνησκόμενον ατν τς πρώτης οκήσεως κα τς κε σοφίας κα τν τότε συνδεσμωτν οκ ν οει ατν μν εδαιμονίζειν τς μεταβολς, τος δ λεεν;

Κα τόδε δ ννόησον, τέκνον Γεώργιε.

ε πάλιν τοιοτος καταβς ες τν ατν θάκον καθίζοιτο, ρ' ο σκότους ν ναπλεως σχοίη τος φθαλμούς, ξαίφνης κων κ το λίου; Τς δ δ σκις κείνας πάλιν ε δέοι ατν γνωματεύοντα διαμιλλάσθαι τος ε δεσμώταις κείνοις, ν μβλυώττει, πρν καταστναι τ μματα, οτος δ' χρόνος μ πάνυ λίγος εη τς συνηθείας, ρ' ο γέλωτ' ν παρασχοι, κα λέγοιτο ν περ ατο ς ναβς νω διεφθαρμένος κει τ μματα, κα τι οκ ξιον οδ πειράσθαι νω έναι; κα τν πιχειροντα λύειν τ κα ναγειν, ε πς ν τας χερσ δύναιντο λαβεν κα ποκτείνειν, ποκτεινύναι ν;

Θεώρησα τ πρέπον ν τν διακόψω λέγοντάς του: 

Κατάλαβα μπάρμπα... Μία ζω θ μ λένε προβοκάτορα... Φτο γαμτο! Φε!, γιατί γ περίμενα τ λεγόμενά σου ν μο νοίξουν νέες επιλογές συλλογικς δράσης... ν σ λο τ ζήτημα τ αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά, το τοποθετείς καθαρά σε προσωπικ πίπεδο... Ά, ρ μπάρμπα, μ πογοητεύεις...

Τσαντίστηκε κα μο πάντησε:

Κοίτα ρ σ Βούς, βασικ λα ατ πού σου νάφερα εναι ποσπάσματα π τ 514 κα μετά, τς Πολιτείας. Μ τόσο στούρνος εσαι; Δν ναγνώρισες τ λόγιά μου;
Ε, λοιπν δν περίμενα π σένα ν πέσεις στ λακκούβα τν χαζ - νόητων νομίζοντας τι τ λόγια μου εναι κατάλληλα μόνο γι προσωπικό περβατικό διαλογισμό και χρήση. Πρέπει ν εσαι πολ βλάκας τελικά. 

Διότι, ν διαβάσεις με προσοχή τ λεγόμενά μου, θ διαπιστώσεις μφοβος τι τελειώνουν μ τ αποσφήνηση τι σα λέω φορον:

"δεν τν μέλλοντα μφρόνως πράξειν δια δημοσία". (Πολιτεία 517c )

Μ πιάνεις, ρ Βος:

κα στν διωτικ κα στ δημόσια ζωή…

ποτε, ρ μάγκα Βούς, κάτσε κάτω κα ξαναδιάβασέ με και σκέψου…
Καί μήν ξεχνς πς λα σα σου επα ξεκίνησαν μέ τή σημαντική παρατήρηση πς φορον "τήν μετέραv φύσιv παιδείας τέ περί καί παιδευσίας".

πότε σύ ς "μέλλοντας μφρόνως πράξειν" τί δουλειά χεις νά συναγελάζεσαι μέ ππορτουνιστές τάχατες μορφωμένους (λλά στήν πραγματικότητα ντελς καλλιέργητους) ψευτοαριστερούς –καί κάτι ναρχοαριστεριστές το κώλου, πιστεύοντας τι εναι δυνατόν μαζί τους ν' λλάξεις τόν κόσμο; Ε;

Πλακώσου στό διάβασμα λέμε ρέ!

Καί λέγοντας ατά, γινε καπνός καί ξαϋλώθηκε.

λληγορία το σπηλαίου το Πλάτωνα εναι να τραγικά πίκαιρο κείμενο. Κόσμος το σπηλαίου εναι ασθητός κόσμος, ποος περιγράφετε σέ ντιστοιχία μέ τό νοητό κόσμο. Ο νθρωποι το σπηλαίου ζον μέσα στήν γνοια. ν βλέπουν τίς σκιές τν πραγμάτων, κάθε νας νομίζει τι ξέρει τήν λήθεια. Εναι μως δεσμευμένος στά πάθη του, στίς ψευδαισθήσεις καί στίς προκαταλήψεις του. πολιτική κοινωνία, τήν ποία συμβολίζει κοινωνία τν δεσμωτν, δέν στηρίζεται πάνω στή δικαιοσύνη καί στήν ξιοκρατία. Στήν κοινωνία ατή ο δημαγωγοί πολιτικοί καί χι σοι χουν ριστη παιδεία χουν τήν ξουσία. Ο λαοπλάνοι - δημαγωγοί νοίγουν τόν δρόμο πού δηγε στήν καταστροφή.

Κα γι ποιον θέλει τ κείμενο κα τν μετάφραση τς λληγορίας το Πλάτωνα, κλίκ δ (διαβάστε τ σύντροφοι εναι διαχρονικ τ κείμενο)

Δρ Γεώργιος Βος