Ποίηση είναι η απεικόνιση της αλήθειας του ονείρου.

Για μας ο δημόσιος δρόμος, ο κάβος,

τα δάση, τα βράχια. Είμαστε λαός από

τυχοδιώχτες που όλο περπατεί. Σπίτια

και τζάκια για τους άλλους είναι.

Henrik Ibsen

Ποιος ξέρει αν δεν πρωτόσπειρε στο νου μου το «Δωδεκάλογο του Γύφτου» μια πολύ ζωηρή, σαν όραμα, ενθύμηση της πρωτομαγιάς που χαιρόμουνα παιδάκι στον τόπο μου. Της πρωτομαγιάς που περνούσε με τους χορούς τους πλεμένους από τις γύφτισσες… Ποιος ξέρει κι αν δεν ήταν η τσιγγάνα, που με χτύπησε, καμμιά ομορφιά που ζούσε κάθε άλλο παρά την πανάθλια ζωή του γύφτου, καμμιά ομορφιά φλογερή, μελαχροινή, ανυπόταχτη. Και τσιγγάνα λέγοντάς την, ανίσως δε μεταχειρίζομαι μια ποιητική μεταφορά. Κ` ύστερα η ομορφιά της γύφτισσας με βύθιζε ολοένα στην ιδέα της γυφτιάς. Κι από τη γύφτισσα πέρασα στο γύφτο. Ο ζουρνάς, το σφυρί, το φυσητήρι, το μουλάρι, το βιολί, η τέντα, οι μοίρες, τα μάγια, τ`άγρια, τ`αναρχικά, τ`ανυπόταχτα, πάντα στον ολάνοιχτο αέρα, πάντα κάτω από τον ουρανό, η γύφτικη ζωή, η πλανεύτρα και πολυπλανεμένη, ξετυλίγονταν εμπρός μου. Και το έργο στα θέμελά του απάνω τόσο χτίζονταν πλατύτερο με πιο πολλά χωρίσματα. Κ` έτσι τα πρωτοσχεδίαστα «Λόγια του γύφτου«, τρία τέσσερα τραγούδια, γίνηκαν ο «Δωδεκάλογος«.

Περδικόστηθη Tσιγγάνα,

ω μαγεύτρα, που μιλείς

τα μεσάνυχτα προς τ” άστρα

γλώσσα προσταγής …

Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια

δε σου πόδισαν ποτέ,

δε σου κάρφωσαν το δρόµο

τον παντοτινό, τον ανεµπόδιστο,

Γύφτε, αταίριαστε λαέ.

Της στεριάς τα τρεχαντήρια,

νά τ’ αδάµαστα µουλάρια!

τ’ άρµενά τους είναι τα τσαντήρια·

νά παλάτια, ιδές ναοί!

Σ’ ένα παίξιµο µατιών εδώ και κει

χτίζονται και υψώνονται και πάνε

και γκρεµίζονται, όπως πάνε,

ύστερ’ απ’ το χτίσµα κι απ’ τον υψωµό,

όσα πλάθει ο λογισµός µας κάτου εδώ.

Και δεν είναι ο γύφτος τού σπιτιού ραγιάς,

και το σπίτι έχει φτερούγια σαν εµάς,

και το σπίτι ακολουθάει,

και είν’ αυτό πιστό

στον αφέντη, όχι εκείνος προς αυτό...