Αισχύνην σέβου, κύριε πρόεδρέ μας

Τι εορτάζουμε σήμερα, 24 Ιουλίου; Πιο σωστά, τί εορτάζει υποκριτικά σήμερα το βράδυ στο προεδρικό μέγαρο η καθεστηκυία τάξη της χώρας; Γιατί θα βάλει το βράδυ ο πρόεδρος Πάκης το καινούριο του γκρί αρζάν κουστούμι με τον μεταξωτό μπλε - να μην ξεχνιόμαστε κιόλας - λαιμοδέτη και θα υποδέχεται τους καλεσμένους του στους κήπους του προεδρικού Μεγάρου;

Γιατί θα φορέσει το βραδινό κομψό σακάκι του ο κύριος Τσίπρας με το ακριβό ανοιχτό πουκάμισο, άνευ λαιμοδέτου παρακαλώ- όλα κι όλα η "αμφίεση" της επανάστασης είναι- μάλλον ότι απέμεινε από την επανάσταση - και θα αγάλλεται συγχαίροντας εαυτόν και αλλήλους;

Για τη ζοφερή κατάσταση της χώρας, για την παταγώδη αποτυχία μιας εποχής, για το θλιβερό κατάντημα της γενιάς μας, για την διχοτόμηση της Κύπρου τόσα χρόνια τώρα, για την εξαπάτηση της δημοκρατίας, για τις σωρευμένες απάτες, τα ψευδεπίγραφα συνθήματα, το μόλυσμα ενός ολόκληρου λαού, για την απογοήτευση του Πολυτεχνείου, για την κίβδηλη μεταπολίτευση, για την παράδοση άνευ όρων εκ των έσω της χώρας και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο; - Τί στο διάολο γιορτάζουν σήμερα το βράδυ, λίαν συγκεκινημένες, οι πολιτειακές αρχές;

Για τους σκεπτόμενους, κι όχι μόνο, σήμερα επιβάλλεται να είναι ημέρα σιωπής, ημέρα μετάνοιας, ημέρα συντριβής και εθνικής περίσκεψης και περισυλλογής. Ημέρα πένθους, ημέρα λύπης αφού, δεν δικαιούμαστε- δεν επιτρέπεται να είναι ημέρα αγανάκτησης και οργής. Αφού η πλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια, είδε με ικανοποίηση, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, τους άξεστους συνταγματάρχες. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τον "ανυπόταχτο" λαό. Άλλωστε, πάντα και παντού- είναι γνωστό πλέον οι λίγοι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά.

Κι ύστερα έρχονται οι επαγγελματίες αριστεροί, οι μάστορες του λαϊκισμού και καταθέτουν στεφάνια.

Δεν γαμιόμαστε λέω εγώ…

Εγώ λοιπόν σήμερα δεν συμμετέχω, δεν δέχομαι επισκέψεις ούτε γιορτάζω την "επέτειο" της αποκατάστασης της δημοκρατίας, ούτε τα πανηγύρια της μεταπολίτευσης ούτε τίποτα…

Αναρωτιέμαι πάντως όλοι αυτοί που θα μαζευτούν το βράδυ στο προεδρικό μέγαρο και οι υπόλοιποι απ έξω τί γιορτάζουν;

Δεν γιορτάζω λοιπόν αλλά θρηνώ την οδυνηρή ματαίωση -την ακύρωση της γενιάς μου- της γενιάς του Πολυτεχνείου αλλά και την θλιβερή αποτυχία μας να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, την επόμενη γενιά. 

ΥΓ. Δυστυχώς από τους ξετσίπωτους επαγγελματίες της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πέσαμε στους νερόβραστους ερασιτέχνες του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γαμώ τη άποψή μου γαμώ!   

Απόλλων

O Απόλλων, στεφανωμένος με δάφνη, στέκεται δίπλα στην

καθιστή Μούσα με λύρα, πιθανότατα την Καλλιόπη.

440 π.Χ. Museum of Fine Arts, Boston,

Ο Λύκιος Απόλλων-για τον οποίο δεν υπάρχει αναφορά στη γραμμική Β, δηλαδή στη γραφή των πινακίδων της Πύλου, των Μυκηνών και της Κρήτης-έφτασε μετά τους Αχαιούς στο τόπο μας. Κάποιο άλλο ελληνικό φύλο τον έφερε μαζί του.

Έφτασε μας πληροφορεί ο Αλκαίος, όταν τον κάλεσαν οι Δελφοί, από την χώρα των υπερβορείων, πάνω στην άμαξα που του χάρισε ο Δίας και την έσερναν κύκνοι. Και τη στιγμή της άφιξης του στους Δελφούς «ᾄδουσι μὲν ἀηδόνες, ᾄδουσι δὲ καὶ χελιδόνες καὶ τέττιγες», αηδόνια και χελιδόνια κελαηδούσαν και τα τζιτζίκια τερέτιζαν, «ῥεῖ καὶ ἀργυροῖς ἡ Κασταλία» και από την Κασταλία ανέβλυζε ασήμι. (Κλικ εδώ).

Άλλοι πιστεύουν ότι γεννήθηκε στη Δήλο από τη Λητώ παρουσία των υπερβορείων παρθένων όπου οι μεταγενέστεροι τιμούσαν τους τάφους τους. Ο Απόλλων είναι ο θεός του τόξου και της λύρας. Με το τόξο χωρίς οίκτο σκοτώνει τους υπερβολικούς τους υβριστές τους υπερφίαλους. Αυτούς που δεν εφαρμόζουν το μέτρο.

Στο ναό του υπήρχαν δυο ρητά, το "μηδὲν ἄγαν", τίποτα το υπερβολικό, και "γνῶθι σαὐτόν", που δεν σημαίνει μόνο γνώρισε τον εαυτό σου αλλά κάτι περισσότερο: μάθε ότι δεν είσαι θεός.

Με τα βέλη, που τα ρίχνει από μακριά, σκοτώνει. Μακροσαγιτάρης, εκηβόλος, έκατος θεός, (εκάς: μακράν μακρόθεν), με τη λύρα του θεραπεύει, είναι ιατρός, θεός της ιάσεως, θεός του θεραπευτικού ύμνου, του παιάνα. (Ο Παιώνας-Παιών ήταν ένας ανεξάρτητος θεός στη Κνωσό αλλά τον πήρε ο Απόλλων όταν η λατρεία του διαδιδόταν με τους Δωριείς και τον έκανε ύμνο). "ἰήϊε Παιάν" επικαλούνταν οι προσφεύγοντες στη βοήθεια του Απόλλωνα.

Ως θεός του τόξου ο Απόλλων παρετυμολογείται από το "απόλλυμι", το αφανίζω φονεύω. Είναι ο ολετήρ: ο καταστροφέας που φέρνει τον όλεθρο με τα "ἀγανὰ τού βέλεα", καταστρέφει τον προώλης= ο εντελώς κατεστραμμένος, άξιος να χαθεί, από τη ρίζα *ολ από όπου ο όλεθρος το όλ-λυμι και το απόλλυμι με το οποίο συσχετίζουν οι παλιοί το όνομα του Απόλλωνα. Άλλοτε τα βέλη του προκαλούν επιδημίες πανώλους και σ΄αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει κανένα γιατρικό, ο παιάνας του δεν θεραπεύει.

Ως θεός της λύρας είναι ιατρός. Ακόμα και σήμερα ορκίζονται στο όνομά του «Ὄμνυμι Ἀπόλλωνα ἰητρὸν, καὶ Ἀσκληπιὸν, καὶ Ὑγείαν, καὶ Πανάκειαν», αυτή είναι η αρχή του όρκου του Ιπποκράτη. Αυτός ο χρυσολύρας (με τη χρυσή λύρα) ευλύρας, (μα με την καλή λύρα) και κιθαρωδός θεός που θεραπεύει με τη μουσική του. 

Η λάμψη του λέει ο ποιητής (Σκυθίνος), μετουσιώθηκε σε μουσική και εναρμονίζει όλη τη φύση, και το παίξιμο της λύρας του είναι η γλαυκή λάμψη του ήλιου.

...το φοβερό της μνήμης ζούδι...

Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε βραδιάτικα. Ξαφνικά άρχισαν να μου ‘ρχονται σκηνές από παραστάσεις και εικόνες που είχαν δει τα μάτια και δίχως να αναλυθούν απ΄το συνειδητό γίνανε βαθιές χαράξεις του νου.

Ένας ψηλόλιγνος κρεμανταλάς στο κέντρο του Μαντράς προσπαθεί να με πείσει πως για λίγες ρουπίες θα αντικαταστήσει τον ΩΡΛ. Κρατά ένα βρώμικο κομμάτι μπαμπάκι στο ένα χέρι και ένα κομμάτι σύρμα στο άλλο. Στοχεύει τ΄αυτιά μου. Φεύγω τρέχοντας... και μπαίνω στο πρώτο καφέ που βρίσκω μπροστά μου. Είμαι στο Γκουαντάν της Μαλαισίας. Όλες οι γυναίκες υπάλληλοι στην τράπεζα φορούν μαντήλες στο κεφάλι και τζοβαϊρικά στα χέρια. Οι φωτογραφίες των μελών της βασιλικής οικογένειας είναι κρεμασμένες στον γεμάτο υγρασία τοίχο. Αλλάζω τα χρήματα και μπαίνω δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι μασέζ δίπλα στην πισίνα, φορούν και κείνες μαντήλες μα κάνουν μασάζ για λίγα ρίνγκιτ. Λίγο πιο κάτω είναι η Μπούγκι στρήτ της Σιγκαπούρης. Με μισό ντόπιο δολάριο αγοράζω μια φρέσκια καρύδα και πίνω το χυμό. Ώσπου να χορτάσουν τα μάτια με τους καλοσυνάτους Κινέζους που χαϊδεύουν το άγαλμα του ευτυχισμένου Βούδα, ο χυμός στερεύει. Παίρνω και δεύτερη καρύδα. Μα δεν προλαβαίνω να ξεδιψάσω και είμαι στο Ιγκουασού. Τεράστιοι όγκοι νερού πέφτουν από παντού. Πυκνά σύννεφα υδρατμών καλύπτουν τον ορίζοντα, μέσα σε λίγα λεπτά είμαι μούσκεμα από την κορυφή ως τα νύχια. Στο Πεκίνο στην πλατεία Τιεν αν μεν χαζεύω για λίγα λεπτά το τεράστιο πορτραίτο του Μάο πάνω στο μαυσωλείο του. Ακριβώς απέναντι φάτσα οι κινέζοι κάνουν ουρές στου Μακ Ντόναλντ. Στο Μιντέλο του Σαο Βισέντε, στα νησιά του πράσινου ακρωτηρίου η πλατεία μπροστά από τo καθεδρικό ναό της Παναγίας της Χάριτος είναι γεμάτη ανθρώπινα χρώματα. Η Τράπεζα απέναντι εξυπηρετεί τους πελάτες καθολικούς και μη, και τα μικρομάγαζα πουλούν πλαστικές κεφαλές του Πάπα. Οι καλοσυνάτοι ντόπιοι μιλούν Πορτογαλικά σε όλους. Απορούν με όσους δεν καταλαβαίνουν και επαναλαμβάνουν αργά αργά... Όμως στο Φρένς Κουόρτερ της Νέας Ορλεάνης οι μπύρες Μπαντ προσφέρονται σε συσκευασία του ενός λίτρου και οι καουμπόηδες τις πίνουν με καλαμάκι. Το ξενοδοχείο μου είναι στη Μπούρμπον στριτ και ακριβώς απέναντι είναι το στριπτιζάδικο με ένα ζευγάρι γυναικεία πόδια μα μπαινοβγαίνουν χορεύοντας από δυο σχισμές στον τοίχο. Το θυμάμαι ίδιο από το 1975 που το επισκέφθηκα για πρώτη φορά. Και η όμορφη Βιετναμέζα συνεχίζει να ζεσταίνει το κρεβάτι μου. Κοιμάται αμέριμνη και σίγουρη πως η λευκή φυλή δεν αποτελεί πλέον απειλή. Στο Μοσταγκανέμ στο Αλγέρι οι ντόπιοι θέλουν να μοιραστούν μαζί μου τον ναργιλέ τους. Πρόσεξαν πως όλη μέρα είχα σεβαστεί τις επιταγές της θρησκείας τους και δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα. Με θεωρούν φίλο. Η χοντρή αραπίνα στη Τζαμάικα μας φωνάζει χουάϊτ άσχολς και μας απειλεί με το δάχτυλο γιατί ο οδηγός του ταξί δε φρέναρε την ώρα που αυτή αποφάσισε να σκεφτεί να διασχίσει τη λεωφόρο. Ο μελαψός τύπος στο Σεντ Τόμας της Καραϊβικής προσπαθεί να μου πουλήσει φέϊκ πούρα και τα κορίτσια στη τζένεραλ κάμαρα στο Σάντος επιμένουν να μου δείξουν την πραμάτεια τους. Στην παραγκούπολη της Καλκούτα τα παιδιά τρώνε στο βρώμικο πεζοδρόμιο και ο τροχονόμος στη Μπανγκόκ έξω απ΄ το χρυσό Βούδα με πιάνει απ΄το χέρι για να με περάσει απέναντι. Τα τουκ-τουκ περνούν δίπλα μας μα καταφέρνουν με τρόπο ακροβατικό να μη μας ακουμπήσουν. 

Μια φορά το χρόνο οι μάγισσες όλης της Ευρώπης μαζεύονται στο λόφο στο κέντρο του Κιέβου μόνο και μόνο για να μου θυμίσουν το λόγο για τον οποίο ο Μουσόργκσκι έγραψε το φαλακρό βουνό.

Και όλοι αυτοί που μου στοιχειώνουν το μυαλό, ...με αγνοούν. Είναι πρωταγωνιστές και γω δεν είμαι παρά ένας θεατής. Ένας απ΄τους χιλιάδες θεατές που κατακλύζουν καθημερινά το θέατρο της ζωής τους.

Δυστυχώς! Εδώ και κάμποσο καιρό, οι μοίρες αποφάσισαν να μη με ξαναστείλουν στο θέατρο να μάθω απ΄τους ηθοποιούς της άλλης άκρης του κόσμου όλα αυτά που τα βιβλία μ΄έκαναν να ξεχάσω… Πρέπει να μάθω να περιμένω. Πρέπει να μάθω να συμμετέχω.

Mussorgsky - Night on the bare mountain (Bernstein)

Σημειώσεις από την Οδύσσεια

Ο Οδυσσέας (στη μια όψη του αγγείου) σημαδεύει με το τόξο του τους

μνηστήρες που βρίσκονται στην άλλη όψη του αγγείου.

Αττικός ερυθρόμορφος σκύφος 450 π.χ.

Antikenmuseen, Berlin

Είμαστε στη ραψ. φ της Οδύσσειας, στη σκηνή όπου η Πηνελόπη ανοίγει το θάλαμο που φύλαγε ο Οδυσσέας τα πράγματά του προκειμένου να βγάλει έξω το τόξο και τα βέλη του. Ευκαιρίας δοθείσης ο Όμηρος, κρίνει σκόπιμο να μας πει λίγα πραγματάκια σχετικά με την ιστορία του συγκεκριμένου τόξου:

Πάμε να το δούμε τι λέει ο Όμηρος:

τόξον οπισθοτέντωτον εκεί ήταν και φαρέτρα,       

οπ' είχε μέσα πάμπολλα στεναγμοφόρα βέλη·

αυτά στην Λακεδαίμονα του 'δωκε δώρα ο ξένος   

ο Ευρυτίδης Ίφιτος, όμοιος των αθανάτων.  

εις την Μεσσήνην έτυχε στο σπίτι του Ορτιλόχου  

του φιλομάχου να ευρεθούν εκεί πήγεν ο Οδυσσέας       

να λάβη χρέος όπου σαυτόν χρωστούσε ο τόπος όλος·   

ότι τριακόσια πρόβατα με τους βοσκούς των πήραν

Μεσσήνιοι στα πολύσκαρμα καράβια απ' την Ιθάκη·       

όθεν μακροταξείδευσε, παίδιος ακόμη, εκείνος,     

αποσταλμένος του πατρός και των λοιπών γερόντων.     

ναύρη πάλ' ήλθε ο Ίφιτος φοράδαις, 'που 'χε χάσει,     

δώδεκα, και 'που βύζαιναν φερέπονα μουλάρια,     

οπού κατόπι του 'γειναν φόνος και μαύρη μοίρα,    

ότε στον λεοντόψυχον ήλθεν υιόν του Δία,    

τον Ηρακλέα, των φρικτών κατορθωμάτων γνώστην,      

'που ξένον του στην σκέπη του τον φόνευσε ούδ' εντράπη,     

ο ανόσιος, την τρέπεζα 'που του 'χε παραθέσει,    

ούτε την δίκη των θεών· αλλ' έσφαξεν εκείνον      

κι είχε και ταις φοράδαις του· και, αυταίς ενώ ζητούσε,  

τον Οδυσσέα απάντησε και του 'δωκε το τόξο,      

'που εφόρει ο μέγας Εύρυτος, και αυτός πριν αποθάνη   

εις τα υψηλά του μέγαρα του υιού του το 'χε αφήσει.      

και λόγχη του 'δωκε βαρειά και ξίφος ο Οδυσσέας,

αρχήν ξενίας τρυφερής· αλλά δεν γνωρισθήκαν      

και στο τραπέζι, επειδή πριν φόνευσει ο υιός του Δία     

τον Ευρυτίδην Ίφιτον, όμοιον των αθανάτων,

οπού το τόξο του 'δωκε·

Οδύσσεια φ 11-38

Ο Ίφιτος γιός του Ευρύτου πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία. Ήταν δηλαδή ένα από τα γνωστά πρόσωπα της γενιάς του -καθότι βασίλευε στην Οιχαλία1* -όπως και ο Ηρακλής ήταν πασίγνωστος, άλλωστε. Η Αργοναυτική εκστρατεία έγινε κάμποσα χρόνια (μια γενεά περίπου) πριν τον τρωικό πόλεμο, οι αργοναύτες λοιπόν ήταν κατά τι μεγαλύτεροι από τα παλληκάρια του τρωικού πολέμου.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο γιός του Λαέρτη στέλνεται από τον πατέρα του και τους προύχοντες της Ιθάκης σ΄αυτό το ταξίδι νεαρός ακόμα ("παιδνὸς ἐών", γράφει ο ποιητής μας). Εκεί στη Μεσσηνία στάλθηκε ο Οδυσσέας για ένα φιλικό διακανονισμό με τους Μεσσήνιους, γιατί αυτοί είχαν σουφρώσει από την Ιθάκη καμιά τρακοσαριά πρόβατα. Εκειδά λοιπόν στις Φαρές στο παλάτι του Ορσίλοχου2* έπεσε πάνω στον Ίφιτο ο οποίος, όπως προείπαμε, ήταν Αργοναύτης -επομένως ήταν καμιά τριανταριά χρόνια περίπου μεγαλύτερος από τον Οδυσσέα. Οι δύο τους κατά τα ήθη της εποχής αντάλλαξαν δώρα: Ο Ίφιτος έδωσε στον Οδυσσέα το τόξο του πατέρα του, και ο Οδυσσέας χάρισε στον Ίφιτο ένα σπαθί κι ένα κοντάρι.

Αυτή η ανταλλαγή δώρων στην ομηρική Ελλάδα αλλά και μετέπειτα οριοθετούσε την "ἀρχὴν ξεινοσύνης προσκηδέος"3* ήτοι "άρχήν ποιούμενα ξενίας" δηλαδή το ξεκίνημα μιας τελετουργικής φιλίας και αλληλεγγύης. Ο θεσμός της ξενίας εκείνη την εποχή, σηκώνει πολλή κουβέντα για να κατανοηθεί αλλά δεν είναι θέμα του παρόντος πονήματος.

Ωστόσο, ενώ ξεκίνησε η "ξενοσύνη" του Ίφιτου και του Οδυσσέα, δεν υπήρχε χρόνος να επισφραγιστεί με το τελετουργικό της υπόθεσης δηλ. τα γνωστά τσιμπούσια, με σπονδές και χοές και τα λοιπά, που ταιριάζουν σε τέτοιες περιπτώσεις- επειδή ο καθένας έπρεπε να πάρει το δρόμο του: Ο μεν Ίφιτος έπρεπε να πάει στα μέρη του Ηρακλή, διότι ο Ηρακλής, γνωστό κλεφτρόνι της εποχής, σύμφωνα με τον Όμηρο, είχε βουτήξει κάτι άλογα και κάτι μουλάρια από τα κτήματά του. Τώρα όπως τα λέει ο Όμηρος, μας περιγράφει τον Ηρακλή σαν ένα κοινό κλεφτρόνι και αλογοσύρτη. Παρ΄όλα ταύτα όμως ο Ηρακλής είχε χρέος να αποδώσει πίσω στον Ίφιτο τα άλογά του. Ήταν υποχρεωμένος να τα επιστρέψει.

Και γιατί ήταν υποχρεωμένος; τίθεται το ερώτημα, ο Ηρακλής να τα επιστρέψει.

Διότι τόσο ο Ίφιτος όσο και ο γιός του Δία (μην ξεχνιόμαστε) ο Ηρακλής, ήταν Αργοναύτες. Συμμετείχαν και οι δύο στην Αργοναυτική εκστρατεία, ως εκ τούτου τους συνέδεε και αυτούς η ηθική υποχρέωση της "ξενοσύνης". Ο ένας όφειλε να βοηθάει τον άλλο, κι αν καμιά φορά γινόταν και κάνα λάθος όπως αυτό, ο ένοχος έπρεπε να επανορθώσει και ο παθών όφειλε να μην το φυλάξει μανιάτικο. Αυτό- μεταξύ άλλων- επέτασσε η "ξενοσύνη".

Η ξενοσύνη ήταν ένας θεσμός εθιμικώ δικαίω, καθιερωμένος σ΄ολόκληρο τον ελληνόφωνο κόσμο εκείνης της εποχής. Η ξενοσύνη εθεωρείτο ιερός και απαραβίαστος, θεϊκός νόμος, κι όποιος τον παραβίαζε διέπραττε μεγάλο ατόπημα και ερχόταν αντιμέτωπος με την μήνιν των θεών.

"Ο Ηρακλής σκοτώνει τον Ίφιτο" λάδι σε καμβά.

Γαλλική Σχολή

Κοιτάξτε τώρα αυτό που μας λέει ο Όμηρος, και είναι το εξής:
Ο Ηρακλής έγραψε στις "κοχώναις"4* του την ξενοσύνη για την οποία είχε ορκιστεί ενώπιον των θεών, εμμέσως έγραψε δηλαδή στις κοχώνες του και τους θεούς και τους νόμους των ανθρώπων και των θεών, και κατέσφαξε μέσα στο σπίτι του τον Ίφιτο και γι' αυτό ο ραψωδός μας πέρα απ' το ότι τον περιγράφει ως κοινό κλεφτρόνι και δολοφόνο, του προσάπτει κι έναν ακόμη χαρακτηρισμό, τον αποκαλεί "σχέτλιον"5*. (Οδ. Ραψ. φ 28). 

Κοιτάζοντας στο λεξικό το λήμμα "σχέτλιος" που είναι μια εκπληκτική λέξη με (κατά κύριο λόγο) άσχημη έννοια, βλέπουμε ότι ο "σχέτλιος" εκφράζει ασφαλώς και έννοιες όπως ακατάβλητος, ανυποχώρητος, καρτερικός, επίμονος, κυρίως όμως εκφράζει έννοιες όπως απάνθρωπος, άσπλαχνος, ανελέητος κακός, μοχθηρός, σκληρός, και ελεεινός, κι είναι μ' αυτές τις τελευταίες έννοιες που χρησιμοποιεί τη λέξη ο ποιητής μας στη σκηνή αυτή για να περιγράψει τον Ηρακλή.

Μα και βέβαια, είναι αντιληπτό πως ο Όμηρος ναι μεν πιστεύει δυνατό και γενναίο, ακατάβλητο και γιό του Δία τον Ηρακλή, ωστόσο τον θεωρεί εξίσου αλογοσύρτη, ανίερο και ασεβή.

Έτσι λοιπόν, είναι φανερό ότι για τον Όμηρο (και κατ΄επέκταση για τους Έλληνες της εποχής εκείνης) ο Ηρακλής ήταν απλά ένας άσπλαχνος, κακός και μοχθηρός, ένας κοινός κλέφτης, ένας "σχέτλιος", και που αποκλείεται να τον λάτρευαν ως θεό ή ημίθεο. Κάτι τέτοιοι δεν είναι δυνατόν να φτάσουν στη θέωση ακόμα κι αν αναποδογυρίσει ο κόσμος.

Βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε, λίγο καιρό αργότερα από την εποχή του Ομήρου οι καταστάσεις άλλαξαν και οι Ηρακλείδες πήραν το πάνω χέρι. Και όπως είναι γνωστό η ιστορία γράφεται από τους νικητές, ενώ από την άλλη η μυθολογία κινείται έξω και στις παρυφές της ανθρώπινης ιστορίας, στο χώρο των συμβόλων και της αλληγορίας, έτσι με την παρέλευση του χρόνου ο Ηρακλής έπαψε να είναι αλογοσύρτης και "σχέτλιος" και παραβάτης της "ξείνων θέμις" και ανέβηκε στον Όλυμπο -έστω και κατά το ήμισυ κατά πως γράφει ο Όμηρος (όπως θα δούμε σε επόμενο πόνημά μας).

Με επακόλουθο, οι νεώτερες γενεές, ως και μέχρι σήμερα, να αποδίδουμε τιμές τον μυθικό Ηρακλή (και δίκαια: τόσα και τόσα θετικά χαρακτηριστικά του αποδίδονται) και να συνθέτονται ακόμα και σήμερα για τον Ηρακλή όμορφες δημιουργίες σαν αυτήν εδώ, που όταν προσφάτως την ήκουσα, πολύ μου άρεσε.

1* Υπάρχει ένα θεματάκι εδώ για την Οιχαλία. Ο Όμηρος την τοποθετεί στην Θεσσαλία (Ιλιάδα Β 729-733). Δεν ήταν όμως βέβαιο, ποια από τις πόλεις με το όνομα Οιχαλία, ήταν η Οιχαλία του Ευρύτου. (Βλέπε και εδώ, Στράβων, Θ 5.17 όπου ο Στράβων σημειώνει ότι η πραγματική θέση της Οιχαλίας του Ίφιτου είναι άγνωστη) Οι Μεσσήνιοι υποστηρίζουν ότι η Μεσσηνιακή Οιχαλία είναι η Οιχαλία του Ευρύτου και του Ίφιτου. Εμείς ειδικοί δεν είμαστε, θα υποστηρίξουμε όμως (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…) ότι πρόκειται για την δική μας Οιχαλία με το λογικό επιχείρημα ότι: αν επρόκειτο για την Οιχαλία που ήταν στη Θεσσαλία, τι γύρευε ο Ίφιτος στις Φαρές και τόσο νότια, ψάχνοντας τα άλογα του, με δεδομένο ότι η κατοικία του Ηρακλή ήταν στην Τίρυνθα- ή κάπου στην Αργολίδα- όπου εκεί τον σκότωσε ο Ηρακλής κατά μία άλλη εκδοχή του μύθου, γκρεμίζοντας τον από τα τείχη της Τίρυνθας (Ευριπίδης, Ηρακλής μαινόμενος).

2* Τώρα θα πρέπει να σας πω ότι υπάρχει ένα θέμα εδώ και με το όνομα του Ορτίλοχου. Το θέμα είναι ότι στους στίχους της Οδύσσειας  (γ 488 αλλά και φ 16) αλλά και στην Ιλιάδα (Ε 546) αναφέρεται το όνομα του βασιλέα των Φαρών ως Ορτίλοχος, όμως τόσο η ελληνική όσο και η αγγλική βικιπαίδεια αλλά και πολλές άλλες ιστοσελίδες, καθώς και πολλοί σχολιαστές των ομηρικών επών, αναφέρουν ότι βασιλέας των Φαρών εκείνη την εποχή ήταν ο Ορσίλοχος. Οι ειδικοί απεφάνθησαν ότι το αυτό οφείλεται σε λάθος γραφή του Αρίσταρχου του γραμματικού, σπουδαίου Αλεξανδρινού φιλόλογου, ο οποίος έζησε γύρω στο 200 πχ. Αυτός είναι που χώρισε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια σε 24 ραψωδίες και προσπάθησε να αποκαταστήσει το κείμενο από εκείνα τα εδάφια που του φάνηκαν χαλκευμένα και από όλες τις μετέπειτα παρεμβολές και φθορές. Στις δύο εκδόσεις, της Ιλιάδας και της Οδύσσειας του Αρίσταρχου, βασίστηκαν όλες οι μετέπειτα εκδόσεις των Ομηρικών επών. Για το ποιος ήταν ο Αρίσταρχος ο Σαμοθράξ κλικ εδώ.

3* "ἀρχὴν ξεινοσύνης προσκηδέος" ίδετε εδώ.

Προσκηδής: αυτός που προκαλεί οικειότητα και στενή φιλία, από το κῆδος: «φροντίδα, συγγένεια»

4* "κοχώναις" Πρόκειται για ελληνική λέξη, (δείτε εδώ, αλλά και εδώ), με πολλές σημασίες, μεταξύ των άλλων σημαίνει και τα αρχίδια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σχέση με το ισπανικό cojones, που λέγονται τα αρχίδια στα ισπανικά.