Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη

Ἐγγὺς μὲν ἡ σὴ περὶ πάντων λήθη,
ἐγγὺς δὲ ἡ πάντων περὶ σοῦ λήθη.
Μάρκος Αυρήλιος  Τα εις εαυτόν 7, 21

Σύντομα θα τα έχεις ξεχάσει όλα και 
σύντομα θα σε έχουν ξεχάσει όλοι.      

Ο Ζεύς και μνημοσύνη

              Marco Liberi (1640–1685),  Museum of Fine Arts (Budapest).            

Ουφ ησύχασα, έφυγε ένα βάρος από πάνω μου, ο πολυχρονεμένος μας πρωθυπουργός ήταν όπως πάντα σαφής, μιλούσε με τη γλώσσα της αλήθειας.

 

Καθόμανε λοιπόν στο καφενείο τις προάλλες όταν στην τηλεόραση έπαιξε η δήλωση του νέου μέγα-Αλέξανδρου.Στο παραδίπλα τραπέζι κάποιος θαμώνας έπινε αμέριμνος το καφεδάκι του και όταν άκουσε τη δήλωση του πολυχρονεμένου μας βεζίρη σχολίασε ευπρεπώς: «τι μας λέει μωρέ ο μαλάκας, εδώ γαμήθηκε ο Δίας κι αυτός το βιολί του, τι νομίζει ότι θα ξεχάσουμε τις μαλακίες του».

Έβαλα τα γέλια.

Σήμερα όταν λέμε "Γαμήθηκε ο Δίας" εννοούμε ότι όλα πάνε κατά διαόλου. Για τους αρχαίους ημών προγόνους, όμως, κάθε φορά που γαμούσε ο Νεφεληγερέτης Δίας κάποια, πάντα κάτι καλό προέκυπτε.

Για παράδειγμα όταν γάμησε την Ευρυνόμη προέκυψαν οι τρεις Χάριτες, γαμώντας δε κάποια άγνωστη στο δρόμο γυρίζοντας στο Όλυμπο γέννησε την Αλήθεια, την οποία παρεμπιπτόντως οι αρχαίοι παρίσταναν γυμνή ή ντυμένη με λευκή εσθήτα μέχρι που τη σκότωσε στις μέρες μας ο Αλέξης και κάτι άλλοι.          

Εν προκειμένω, όταν η Μνημοσύνη εκαταγαμήθη υπό του Διός, στην Πιερία προέκυψαν οι Μούσες. Εξάλλου, για τους αρχαίους ημών προγόνους, η τιτανίδα Μνημοσύνη ήταν κόρη της Γαίας και του Ουρανού, η οποία λυσσωδώς κατεγαμήθη! εννιά συνεχόμενες νύχτες από το Δία και γέννησε εννεάδυμα. 

Οι οποίες μούσες, είναι πιθανόν να έχουν κληρονομήσει κάτι από τα γονίδια της μάνας τους, της Μνημοσύνης, συνεπεία τούτου, έχουν κάτι το αντιεξουσιαστικό πάνω τους, αφού μας βοηθούν να αντιμαχόμαστε την εξουσία στον αγώνα της μνήμης ενάντια στη Λήθη.

Γι' αυτό οι πάσης φύσεως εξουσιαστές, πάντοτε, το πρώτο που προσπαθούν να περιορίσουν, να λογοκρίνουν να καθυποτάξουν, και να καταπνίξουν, είναι τα έργα των Μουσών.

Είπαμε: Είναι μεγάλη υπόθεση η μνήμη. Άλλωστε: "Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη".

Για τον μέσο σημερινό άνθρωπο, η λήθη είναι κάτι επιθυμητό. Κάτι βολικό, που υπερνικά τις κοινωνικές έριδες και βοηθάει στην εθνική ομοψυχία και την ενότητα.

Για τους αρχαίους ημών προγόνους -που η κούτρα τους έκοβε έτι περισσότερο από τη δική μας- το πράμα ήταν διαφορετικό: Η Λήθη πίστευαν οι πρόγονοι πως καταγόταν από μεγάλη γενιά: ήτανε κόρη της Έριδας, εγγονή της Νύχτας, και αδερφή του Ύπνου και του Θανάτου. Η μητέρα της η Έριδα είχε γεννήσει και κάμποσα άλλα, τερατόμορφα παιδάκια, αδερφάκια της Λήθης: Τον Πόνο, το Λιμό, την Άτη, τα Ψεύδη τις Μάχες κλπ. (Ησίοδος Θεογονία, 226).

Πίστευαν επίσης ότι στον Άδη, υπήρχε ένας ποταμός που λεγόταν Λήθη. Οι ψυχές των νεκρών έπιναν από τη Λήθη... έτσι ώστε να μη θυμούνται την προηγούμενη ζωή τους. 

Δεν την πολυγούσταραν τη Λήθη.

Αλλά το είπαμε, η Λήθη ήταν παιδί της Έριδας.

Υπήρχε όμως και η Μνημοσύνη, η προσωποποίηση της μνήμης.

Η εμφάνιση και η επικράτηση της εξουσίας, φανερώνει αυτομάτως την επικράτηση της Λήθης ενάντια στις Ελικωνιάδες κόρες του Δία και της Μνημοσύνης. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αν οι Ελικωνιάδες κόρες του Δία επιβληθούν επί της Λήθης, η εξουσία θα πάει για βρούβες. Αλλιώς δε γίνεται.

Εν κατακλείδι, στη δωρική διάλεκτο η λέξις "λήθη" προφέρεται "λάθα" -και από τούτο δω το "λάθα" παράγεται αυτό που σήμερα αποκαλούμε "λάθος". Το λάθος απορρέει από τη λήθη. 

Αυτά τα συνεχόμενα λάθη και την λήθη πληρώνουμε σήμερα,
και, όπως όλοι γνωρίζεται, "ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου".