Ἀρχιερατικὸν ἑσπερινὸν καὶ δακρυγoνoκλασίαν

Ὅπως εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους τους πνευματικοὺς ἀνθρώπους like me, κάποτε, πρὶν ἀπὸ 2 χιλιάδες χρόνια, ὁ  γλυκύτατος Ἰησοῦς εἶχε μία περίεργη συνήθεια, ὁσάκις ἔβλεπε ἄρτους τοὺς ἔκλανε.

Δὲν κάνω πλάκα ρέ! Σοβαρολογῶ! Τὸ εὐαγγέλιο, εἶναι γεμάτο μὲ σχετικὲς ἀναφορές:

Δεῖτε ἐδῶ,  κατὰ Ματθαῖον 15:35-36, ὅπου:   “καὶ παραγγείλας τῷ ὄχλω ἀναπεσεῖν ἐπὶ τὴν γῆν έλαβεν τοὺς ἑπτὰ ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασεν καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις“.

Κατὰ Ματθαῖον 26:26 : “ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβῶν ὁ Ἰησοῦς ἄρτον καὶ εὐλογήσας ἔκλασεν καὶ δοὺς τοῖς μαθηταῖς εἶπεν· λάβετε φάγετε, τοῦτο ἐστιν τὸ σῶμά μου“.

Εἰς δὲ τὸ κατὰ τὸν Μάρκον 14:22, ἀναγιγνώσκουμε: “Καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν λαβῶν ὁ Ἰησοῦς ἄρτον εὐλογήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς καὶ εἶπε· Λάβετε φάγετε τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου“.

Στὸ κατὰ Λουκᾶν 22:19 : “καὶ λαβῶν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασεν καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτο ἐστιν τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν“.

Εἰς δὲ τὴν Α' πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴν Παύλου 11:23-24 ,  τὸ ἀνάγνωσμα: “ὅτι ὁ Κύριος  Ἰησοῦς ἐν τὴ νυκτὶ ἢ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό μου ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον“

Δὲν ξέρω τί κολλήματα εἶχε ὁ μακαρίτης μὲ τοὺς ἄρτους. Πάντως τράβαγε κάποιο ζόρι: Ὅποτε ἔβλεπε μπροστά του ἄρτους, τοὺς ἔκλανε.

Καὶ γενικά, ὅσα λέω εἶναι ἔγκυρα καὶ πάψτε νὰ μὲ ἀμφισβητεῖτε!

Λόγω λοιπὸν αὐτῆς τῆς περίεργης συνηθείας τοῦ κυρίου μερικῶν, ἡ μητέρα μερικῶν ἐκκλησία διοργανώνει ενίοτε, όπως στὴν Καλαμάτα τὶς προάλλες ἒπ΄ εὐκαιρίαν τῆς ὑπαπαντῆς, τελετήν, ἤγουν “ἀρχιερατικὸν ἑσπερινὸν και ἀρτοκλασίαν”. Δὲν εἶχα τὴν τύχη νὰ παρευρεθῶ σὲ τέτοια τελετή, ἀλλὰ ὅπως λέγει ὁ τίτλος εἰς τὴν τελετὴ χοροστατεῖ κάποιος ἀρχιερέας, ἤγουν δέσποτας. Καὶ γιὰ νὰ χοροστατεῖ δέσποτας, ὑποθέτω πὼς μᾶλλον πρόκειται περὶ χοροεσπερίδας. Διότι γιὰ νὰ χοροστατεῖ ὁ δέσποτας, ὅλο καὶ κανὰ τσιφτετέλι θὰ παίζει... (Δὲν εἶμαι σίγουρος, πάντως).

Τώρα χθές, “τρεῖς κι ἑξήντα παίρνετε καὶ τὸν κόσμο δέρνετε“ φωνάζανε οἱ διαδηλώνοντες στὸ σύνταγμα μετὰ τὴν ἐπίθεση ποὺ δέχτηκαν ἀπὸ τοὺς ἀστυνόμους.

Τώρα ἐγὼ θυμήθηκα κι ἕνα παλιὸ σύνθημα ποὺ φωνάζανε στοὺς μπάτσους τὰ πρῶτα χρόνια της μεταπολίτευσης (δὲν ἔχω ἀκούσει νὰ τὸ λένε τώρα. Γιατί; ), εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ἐν πλήρει ἁπλότητι πώς:

Τρεῖς κι ἐξήvτα παίρvετε, κι ὄλo τὸ Χειμώvα

τρῶτε φασoυλάδα – κλάvετε δακρυγόvα,

Παιδικὸ τὰ σύνθημα, βεβαίως... Ἀλλὰ μισθολογικῶς ὀρθόν!

Βέβαια ὅταν οἱ μπάτσοι ρίχνουν δακρυγόνα γράφουσι χαρακτηριστικῶς τὴν ἄλλην ἡμέρα οἱ δημοσιογράφοι:

“Οι ἄνδρες τῶν ΜΑΤ ἔκαναν χρήση δακρυγόνων”, ὑπαινισσόμενοι ὅτι οἱ μπάτσοι τυγχάνουσιν “χρήστες” καὶ δὴ “ἐξαρτημένοι χρήστες” καὶ δὴ χρῆστες δακρυγόνων.

Ὅμως, τὸ προαναφερθὲν σύνθημα, ἐμπεριέχει κι’ ἕναν ὑπαινιγμὸν κατὰ τι παραπάνω! Ἔτι θρησκευτικότερον! Ὑπαινίσσεται, ὅτι ἡ χρῆσις δακρυγόνων ἐκ μέρους τῶν μπάτσων ἀποτελεῖ μέρος μίας θρησκευτικῆς τελετῆς, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας ἡ φασουλάδα μετουσιώνεται ὄχι εἰς σάρκα καὶ αἷμα (εἰς σάρκα καὶ αἷμα μετουσιώνονται μόνον τὰ κλὸμπ καὶ οἱ σφαῖρες ἐνίοτε τῶν μπάτσων) ἀλλὰ εἰς δακρυγόνα!

Τὴν ὡς ἄνω σεμνὴ τελετή, δυνάμεθα νὰ  ὀνομάσομεν καὶ “δακρυγovoκλασίαν”, τῆς ἀρχαιοελληνικῆς – καὶ μὲ δεδομένο ὅτι ἀποτελεῖ νεοελληνικὴν τραγωδίαν -μποροῦμε νὰ ποῦμε ότι ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ ἑξῆς μέρη τῆς τραγωδίας  :

Πρόλογος: Οἱ μπάτσοι ἀνακοινώνουν στοὺς συγκεντρωθέντας νὰ διαλυθῶσι ἡσύχως.

α) Πάροδος: Μία ὁμάδα ἀνθρώπων προσεγγίζει σὲ κάποιο σημεῖο  ὅπου ἐνεδρεύει ὁμάδα μπάτσων.

β) Στάσιμο: Οἱ μπάτσοι ἐμποδίζουν τὴν ὁμάδα τῶν ἀνθρώπων νὰ προχωρήσει. Οἱ ἄνθρωποι συνεπῶς εἶναι στάσιμοι.

Ἐπεισόδιο: Οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ προχωρήσουν ἄδοντες συνθήματα καὶ τὰ τοιαῦτα, οἱ μπάτσοι ἀγριεύουσι.

γ) Χορικόν: Οἱ μπάτσοι φρίττουσι -δὲν γουστάρουσι νὰ συνυπάρχουσι μὲ ἀνθρώπους. Ἀρχίζουν νὰ κλάνουσι δακρυγόνα.

δ) Έξοδος : Οἱ ἄνθρωποι, μὴν ἀντέχοντες τὴ μπόχα, ἀρχιζουσι νὰ ὑποχωρούσι -ἐνίοτε ψάλλοντας θρησκευτικοὺς ὕμνους στὴν τριαδικὴν θεότητα ποὺ λέγεται “Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι”.

Εἰς τὸν χῶρο ἐπικρατεῖ ἄφατος συγκίνησις -ἅπαντες δακρύζουσι καὶ κλαίουσι, μακαρίζοντας τὴν θεὰν Τύχην διὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐγεννήθηκαν ἄνθρωποι καὶ ὄχι χοῖροι. Πλεονάζουσας δὲ τῆς χαρᾶς των, οἱ ἄνθρωποι νομίζουσι πὼς ἦρθε τὸ Πάσχα, καὶ ἀρχιζουσι τὸ παντοειδὲς θορυβεῖν, ρίχνοντες ἀντικείμενα, φροῦτα καὶ μπουκάλια ἠμι-γεμάτα βενζίνης.

Κομμός: Τὴν ἄλλη ἡμέρα οἱ κυβερνῶντες καὶ οἱ μεγαλομπάτσοι φρίττουσιν διὰ τὸ συμβὰν ἀπὸ τηλεοράσεων καὶ ἐφημερίδων χύνοντες κροκοδείλια δάκρυα.

Ὅμως ὁ Βούς, ἔχει νὰ κάνει μίαν σημαντικὴ παρατήρησης: Πλεῖστοι ὅσοι τῶν συνανθρώπων μας, συχνάκις ἀρχίζουσι τὴν ρίψη λίθων πρὸς τὸ μέρος τῶν μπάτσων. Ἡ τάση αὔτη τῶν συνανθρώπων μας, φρονῶ πὼς ἔχει θρησκευτικὲς ρίζες:

Πηγάζει ἀπὸ τὴν πεποίθηση τῶν συνανθρώπων μας, ὅτι ἡ ἱστορία τοῦ Δευκαλίωνα καὶ τῆς Πύρρας ἐστὶ ἀληθής. Ἤτοι, ὅταν ρίπτουν λίθους πρὸς τοὺς μπάτσους, τὸ πράττουν μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἐκ τῶν λίθων θὰ ξεπεταχθοῦν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀντικαταστήσουν τοὺς μπάτσους, ἢ, ἔστω, ὅτι οἱ μπασκίνες ὦσιν ἄνθρωποι.

Τί νὰ πῶ ἐγώ... Ἴσως ἔχουν δίκαιον οἱ ἄνθρωποι... Ἴσως νὰ ὑπάρχει ἀκόμα ἐλπίδα...

Ἀλλὰ δὲν τὸ πολυβλέπω...

Δρ Γεώργιος ὁ Βοὺς