Πρωτοχρονιά, πικρή γιορτή.

Τρέμουν ακόμα δυο αλήτες στη γωνιά. με μιαν ευλάβεια και πόνο τους σιμώνω. Ω! μας κυκλώνει και τους τρεις η παγωνιά... Θέλω να σφίξω τις γροθιές μου... αλλά... κρυώνω...-

Η προσευχή του αλήτη. Τεύκρος Ανθίας.

Αποκαμωμένη πρωτοχρονιά. Ποιός να γιορτάσει και τι να ευχηθεί κανείς, και πώς να γιορτάσει. Η χώρα μας ναυαγισμένη, οι ψυχές μας αποστραγγιγμένες ο θυμός μας ανίσχυρος, η οργή κυρίαρχη. Όλα σαν ένα κακό όνειρο, ένας απρόσμενος εφιάλτης. Μόνος ο έντρομος πανικός της αβεβαιότητας μέσα μας.

Κουρασμένη πρωτοχρονιά, ο κόσμος απόκαμε δεν αντέχει τόση αλλοτρίωση. Ήτανε πάντα ο τρόπος, όχι τόπος διαβίωσης. Χάσαμε τον τρόπο, και μας απόμεινε δύστηνος ο τόπος να ξεφλουδίζει καθημερινά.

Ο ερχομός κάθε καινούργιου χρόνου μας θυμίζει τον ξεχασμένο τρόπο: το προβάδισμα της ζωής, όχι της επιβίωσης. Αν η «πράγματι ζωή», που δεν γνωρίζει φθορά και θάνατο, γίνεται αναγκαία ιστορική ύπαρξη, τότε ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο της όντως ζωής. Κι αυτό είναι το άγγελμα ή η αφορμή της γιορτής.

Όμως το ένστικτο της επιβίωσης δεν γνωρίζει γιορτή, έχει τη δική του λογική. Δεν ξέρει την επίγευση της γιορτής που νικάει το θάνατο. Δεν έχει τί να γιορτάσει.

 Η ψεύτικη αγαλλίαση του εορταστικού διακόσμου, οι ευχές, τα δώρα, η αγοραστική πλησμονή, όλα ένα οδυνηρό κενό μέσα μας, μια σύσπαση στα χείλη, ένα πικρό χαμόγελο που σβήνει στην αμηχανία.

Ούτε υπάρχει πίστη που να σε εξαναγκάζει στη χαρά της γιορτής. Η χαρά της γιορτής μεταγγίζεται όπως η ζωντάνια, είναι αισθητή και γι αυτό ακαταμάχητη βεβαιότητα.

Υπάρχουν κάποιοι βέβαια που γιορτάζουν και όχι ιδεολογικές αρχές γιορτής. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, δεν έλειψαν. Ίσως κρυμμένοι έξω από το βουητό της επικαιρότητας. Γιορτάζουν, το τώρα, χωρίς απλώς να νοσταλγούν ή αβέβαια να ελπίζουν....

ΘΑ ΠΑΕΙ Ο ΜΙΚΡΟΜΕΓΑΛΟΥΤΣΙΚΟΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ..;

Απόψε, μέσα στη Βουλή, θα παιχτεί  η οδυνηρή κορύφωση του δράματος που βασανίζει εδώ και πέντε χρόνια τον τόπο, και παράλληλα η τραγική πιστοποίηση του ελλείμματος που χαρακτηρίζει συλλήβδην το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Παράλληλα, έξω απ τη Βουλή, στην Πλατεία Συντάγματος, ο "λαός", δηλαδή οι ελάχιστες εκατοντάδες επαγγελματιών κομπάρσων που μάζεψαν κόμματα και συνδικάτα, θα δίνει την πολλοστή, βαρετή παράσταση του έργου "δεν θα περάσει", "λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, αντίσταση και πάλι" και άλλα τέτοια τερπνά που μάθαμε δεκαετίες τώρα να τα λέμε μηχανικά, ταυτίζοντας τον ακτιβισμό με την κοινότοπη βαρεμάρα και την άρνηση οποιασδήποτε πρωτοβουλίας που θα τάραζε, έστω για λίγο, το τέλμα. Σήμερα, η αριστερά πληρώνει τη σχεδόν θεσμοθετημένη κουλτούρα της άρνησης του "όχι σε όλα" με την οποία γαλβάνισε τις γενιές της μεταπολίτευσης. Μπορώ να πω κάπως αφοριστικά, ως άνθρωπος που πλήρωσε για τα λάθη του, και που κουβαλά και θυμό και απογοήτευση, ότι τη συγκεκριμένη τουλάχιστον στιγμή και για το συγκεκριμένο τόπο οι έννοιες "αριστερά" και "δεξιά" είναι σαφώς ανενεργές και πάντως παρωχημένες... Η όποια πολιτική σκέψη και δράση οφείλει να ξεκινήσει πέρα και μακριά από τα συγκεκριμένα αυτά στεγανά! Εκτός και αν επιμένουμε να παίζουμε στο θέατρο του παραλόγου από την δεκαετία του 50...

Τη στιγμή λοιπόν που πρέπει να πεθαίνουν οι ιδεοληψίες, οι εμμονές και ο αφόρητος λαϊκισμός της κυβερνητικής αριστεράς δεν μπορεί να λείπει από το ιστορικό αυτό σόου -το λέω με λύπη- ο Βάρδος της μεταπολίτευσης, ο Βασιλιάς της μουσικής "αγκιτάτσια" και ο πιο σοβαρός επιχειρηματίας του επαναστατικού κομφορμισμού, ο Μικρούτσικος! Τον θυμάμαι την Παρασκευή, πριν από το δημοψήφισμα της Κυριακής στον ίδιο χώρο του Συντάγματος να συγκινεί όλους τους ευσυγκίνητους που είναι κολλημένοι στο '80 και βέβαια την πρόεδρο Ζωή και σκέφτομαι πόσο θα του ταίριαζε ο στίχος του ποιητή "πέρασαν μέρες πολλές μέσα στη λίγην ώρα". Σε λίγες μόλις ώρες σαράντα ολόκληρα χρόνια θρυμματίζονται - η χαμένη ανολοκλήρωτη μεταπολίτευση - ενώ μια ολόκληρη αλυσίδα ευκαιριών δεν ευοδώθηκε εξαιτίας της εγκληματικής ανικανότητας όλων όσων παρέκαμπταν τα υπαρκτά προβλήματα της ζωής εν ονόματι των φαντασμάτων της θεωρίας. 

Επιμένω: η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για μια πιο δημοκρατική και πιο αλληλέγγυα Ευρώπη και για ένα χρέος που στραγγαλίζει κάθε παραγωγική δυνατότητα της χώρας ήταν ορθή. Αντιθέτως, ήταν άθλια η στρατηγική μέσω της οποίας προσπαθούσε να επιβάλει την πολιτική της, με αποτέλεσμα να βραχυκυκλωθούν οι μαθητευόμενοι μάγοι τύπου Βαρουφάκη, εκθέτοντας και τον Πρωθυπουργό και την Ελλάδα στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια. Σήμερα, η γερμανική πολιτική της ύφεσης και του πειθαναγκασμού στο Βερολίνο θριαμβεύουν αφού χρησιμοποίησαν τη χώρα μας και πάλι σαν πειραματόζωο. Το Ελληνικό Ζήτημα έφερε σε πρώτο επίπεδο τα χρόνια θεσμικά προβλήματα της Ε.Ε. Και τη κρίση που σοβεί στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς των Βρυξελλών. Το τίμημα, όμως, για αυτή την "αντίσταση" ήταν και είναι  τεράστιο.

Αυτή τη στιγμή, ο Τσίπρας, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, καλώς ή κακώς, παίζει μόνος του χωρίς διάδοχο σχήμα, χωρίς καμιά εναλλακτική δυνατότητα. Άρα η ιστορική ευθύνη του είναι τεράστια. Πήρε τη σωστή απόφαση να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ και να καταλήξει στο αναγκαίο Μνημόνιο που απαλλάσσει τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία. Τώρα όμως πρέπει να τιμήσει την υπογραφή του και να εφαρμόσει αυτά που ψήφισε. Παρά τη δημοφιλία του, το πολιτικό του κύρος έχει τρωθεί. Ανεπανόρθωτα ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος και βέβαια οι δικές του πρωτοβουλίες στο μέλλον.

Κι ο Μικρούτσικος; Κι ο Λαζόπουλος;

Στην Ελλάδα η εκμετάλλευση της σαχλαμάρας είναι το πιο επικερδές επάγγελμα στη χώρα. Το είδος παράγεται εν αφθονία και αναπαράγεται έως εμετού. Τα πλήθη αποθεώνουν τον Λαζόπουλο όταν “σατιρίζει” ομού μετά της δεσποινίδος Πάνιας ένα κοινωνικό ερείπιο που έπεσε τα νύχια τους και σε αυτή την ανθρωποφαγία δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να διαμαρτυρηθεί. Αφήστε που κάποιοι μπορεί να το θεώρησαν και προοδευτικότητα. Ο Λαζόπουλος, ας μην ξεχνάμε, έγινε μήλο της έριδας ώστε να εκπροσωπηθεί τους “προοδευτικούς” στο ευρωκοινοβούλιο και είναι πια ο κατ' εξοχήν διανοούμενος του ΣΥΡΙΖΑ.

O tempora o mores.

Οι καιροί ου μενετοί.

Οι καιροί ου μενετοί. Είναι ώρα για περισυλλογή και για πνευματικές αναζητήσεις.

Η διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ προεξάρχοντος του αγγλομαθούς κ. Βαρουφάκη γονυκλινής ζητάει γραμμή από τον άγιο Ιωάνη, (με ένα ν παρακαλώ), ταις πρεσβείες του Αρχιεπισκόπου, και ότι άλλο…  

Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες μόνο η περισυλλογή και οι πνευματικές αναζητήσεις μπορούν να ξεδιαλύνουν το σκοτάδι στο μυαλό τους, καθοδηγώντας τους κυβερνώντας και τους εθνοπατέρες στην σωστή απόφαση, στην σωστή επιλογή.

Όθεν… και τους προτείνουμε το εξαιρετικό βιβλίο του αγίου αρχιμανδρίτη Χρ. Σουφρίτσα "Οι πεπλανημένοι θιασώτες της δραχμής και η ώρα της κρίσεως", όπου αναπτύσσεται γλαφυρά το εξαιρετικά ακανθώδες και δυσεξήγητο ζήτημα περί του πως η θεία πρόνοια μέσω του ευρώ επιδιώκει την συναδέλφωση των χριστιανικών λαών της δύσεως.

Είθε ο άγιος Σουφρίτσας να μας φωτίσει όλους μας.         

Λίαν αποκαλυπτικό βιβλίο με λίαν αποκαλυπτικό εξώφυλλο. Αναζητήσατε το - διαδώστε το.

«Υπνοβάτες» και Ομερτά.

Προσυπογράφω το κείμενο του Νίκου Γεωργιάδη:

«Υπνοβάτες» και Ομερτά.

Δημοσιευμένο εδώ: athens voice

Δανείζομαι τον τίτλο του άριστου πονήματος για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο του Christopher Klark ο οποίος, αν και Αυστραλός, κατέδειξε πως κατέχει τα περί της βαλκανικής πράγματα καλύτερα από τους Βαλκάνιους. Βεβαίως η σημερινή κατάσταση στα Βαλκάνια θυμίζει σε πολλά τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή τα χρόνια που προηγήθηκαν του Μεγάλου Πολέμου, πλην όμως το ζήτημα αυτό ενδεχομένως να απασχολήσει τον υπογράφοντα κάποια άλλη στιγμή.

Οι «Υπνοβάτες» στην παρούσα φάση αφορούν την υπό διαμόρφωση συνθήκη συμβίωσης του σημερινού Έλληνα πολίτη με ένα πλέγμα αξιών, κανόνων και δόγματος που συνάδει, ιδιότυπα είναι η αλήθεια, με τα δεδομένα συστημάτων εξουσίας του παρελθόντος, στην Ανατολική Ευρώπη με την εγκαθίδρυση κράτους διαφθοράς στο όνομα του Λαού, στην Αμερική με την υιοθέτηση του πολιτικό-λαϊκισμού ως μεθόδου εφαρμογής του αντικομουνισμού με εργαλείο τον Μακαρθισμό και στη Βαλκανική και την Τουρκία με την αποδοχή ως μοντέλου εξουσίας του Εθνικό-Λαϊκισμού με κορυφαίους εκπροσώπους τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (προσφάτως και του Ράμα στην Αλβανία), του Γκρουέφσκι στην ΠΓΔΜ και αναντίρρητα του Ταγίπ Ερντογάν στη σημερινή Τουρκία.

Η διαφθορά που καλλιεργεί το κεφάλαιο με εργαλείο τη διαπλοκή είναι ιστορικά δεδομένη, ξεκάθαρη και ολοφάνερη. Καλλιεργείται με γνώμονα τη μεγιστοποίηση του κέρδους σε ιδιωτικό, εταιρικό και πάντως όχι συλλογικό επίπεδο. Αντιθέτως η διαφθορά στο όνομα του Λαού καλλιεργείται ως δόγμα συλλογικής συμπεριφοράς με στόχο τη μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας του συστήματος εξουσίας, ανεξαρτήτως προσώπων και με την κάλυψη-νομιμοποίηση εκ μέρους των συλλογικοτήτων.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της Αμερικής του Μακαρθισμού, η διαφθορά καλλιεργήθηκε στο όνομα της προστασίας της ελευθερίας και της Δημοκρατίας από τον ακατανόμαστο κομμουνιστικό κίνδυνο με όλα τα μέσα, κυρίως αθέμιτα, που διαθέτει η εξουσία, αλλά με κύριο στόχο τους παραγωγούς σκέψης και κουλτούρας που αποτελούν το μείζονα κίνδυνο και άρα εχθρό. Βασικός προσανατολισμός του συστήματος του Μακαρθισμού είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος απρόσκοπτης εκμετάλλευσης στο εσωτερικό και εξωτερικό με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους σε συνθήκες απυρόβλητου για κάθε είδους ανηθικότητα.

Στην τρίτη περίπτωση, αυτή της Βαλκανικής, το μείγμα εξουσίας που υιοθετείται αποτελείται από ισόποσες δόσεις αριστερού Μακαρθισμού στο όνομα του Λαού και αριστερίστικου εθνικισμού στο όνομα του κόμματος που κατέχει την «αλήθεια». Πολύ ορθώς, λοιπόν, ο κ. Παπαδημούλης στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του διατύπωσε την άποψη πως, αντιγράφω, «σε συνθήκες ομερτά κομματικοποιείται το κράτος και κρατικοποιείται το κόμμα». Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα χαμογελάει με ικανοποίηση από εκεί που βρίσκεται.

Όταν ο Στάλιν συναντά τον Μακάρθι

Θα πρέπει να είχαν μεγάλη ανάγκη τη θεσούλα στην υπό διαμόρφωση ΕΡΤ οι κύριοι και οι κυρίες που διεκδίκησαν την τοποθέτησή τους στο Διοικητικό Συμβούλιο του οργανισμού. Αλλιώς δεν εξηγείται το πώς άντεξαν και κυρίως ανέχτηκαν την πλήρως αναξιοπρεπή διαδικασία ανάκρισης στην οποία υποβλήθηκαν επί δεκάωρο στη Βουλή των Ελλήνων, υπό την καθοδήγηση της προέδρου της Βουλής. Ακόμη και ο έμπιστος, πλην όμως αρκούντως ευλύγιστος πολιτικά κ. Μητρόπουλος εξερράγη κάνοντας λόγο για  «βασανισμό» των παρισταμένων μελών του ΔΣ της ΕΡΤ, αλλά και για το ζήτημα της αξιοπρέπειας του καθενός ερωτώμενου από τους βουλευτές της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας.

Αν κανείς ανατρέξει σε ντοκιμαντέρ της εποχής του Μακαρθισμού στην αντίστοιχη επιτροπή της αμερικανικής βουλής, θα ανακάλυπτε με φρίκη κοινά στοιχεία και μεθόδους ψυχικού, πολιτικού και κυρίως κοινωνικού ψυχαναγκασμού των υπό ανάκριση πολιτών από τους «φύλακες» του American way of life. «Σας βάπτισε ο τάδε, βαπτιστήκατε από τον τάδε, διατηρείτε πνευματική σχέση με το δείνα;» ερωτούσε η ανακρίτρια Ραχήλ Μακρή για να εισπράξει αρνητική απάντηση ώστε να καταλήξει «Δεν με καλύπτετε». Προφανώς διότι δεν έλαβε καταφατική απάντηση.

Πόθεν απέκτησε ισχύ θεσμικού ανακριτή η βουλευτής ή ακόμη και η πρόεδρος της Βουλής; Ποιο είναι το θεσμικό σύστημα που της απέδωσε τέτοιο ρόλο; Κανένα. Η ισχύς αυτή προέρχεται από την πεποίθηση ότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου νομιμοποιούν την πρακτική επιβολής ενός συστήματος αξιών, αριστερής τάχα μου εκδοχής, στο όνομα του Λαού, για τον Λαό, μέσω των θεσμών που θέσπισε η αστική δημοκρατία.

Ουδόλως ενδιαφέρει το εάν ο νικητής των εκλογών έλαβε μόνον το 36% των ψήφων, ούτε το γεγονός ότι κέρδισε λόγω ενός ασύλληπτου για δημοκρατικές κοινωνίες καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος ενός μπόνους 50 εδρών, σύστημα που η Αριστερά συνήθιζε να καταγγέλλει διαχρονικά και με πείσμα.

Η νομιμοποίηση της όποιας αυθαιρεσίας αποτελεί την αφετηρία κάθε εκδοχής διαφθοράς. Όταν η νομιμοποίηση προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά «λαϊκής απαίτησης» τότε αναβαθμίζεται σε σύστημα διαχείρισης. Όταν στο όνομα των συλλογικοτήτων εφαρμόζεται σύστημα διαχείρισης της αυθαιρεσίας, τότε καταλήγουμε σε σύστημα εξουσίας που αργά ή γρήγορα αναγάγει τη διαφθορά σε βασικό κίνητρο. Είναι ακόμη νωρίς, θα αντιτείνει ο αναγνώστης. Φαίνεται ότι το μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που ανέκραξε ακούγοντας τον πρωθυπουργό, «μα τι μας λέει τώρα, δεν βλέπει ποιους διορίζουμε;», είχε απόλυτη συνείδηση για τη δυνητική πορεία αυτού του συστήματος εξουσίας. Το φαινόμενο ΔΕΗ και η επιβολή συγκεκριμένης (της πρώτης άλλωστε) απόφασης για καταβολήεπιδόματος στους εργαζόμενους από τους συνδικαλιστές καταδεικνύει το πώς η νοοτροπία «αποφασίζουμε και εφαρμόζουμε στο όνομα του Λαού» χωρίς κανένα προβληματισμό ως προς την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, αποτελεί τον πυρήνα άσκησης της διοίκησης και κατά συνέπεια της εξουσίας.

Το τρανότερο παράδειγμα είναι εκείνο που αφορά τις ρυθμίσεις για την Παιδεία. Η ομολογημένη και στοιχειοθετημένη από την πολιτική ηγεσία επαναφορά της εξουσίας των κομματικών οργανώσεων στο πανεπιστήμιο, πάντα στο όνομα της κοινωνίας και των φορέων της, δηλαδή των συνδικαλιστικών σχημάτων, δηλαδή των κομματικών εξουσιών, οδηγεί αναπόφευκτα την ανώτερη εκπαίδευση σε ένα νέο κύκλο αναπαραγωγής μιας
κρατικοδίαιτης, προσανατολισμένης στη μετριότητα ελίτ καθηγητών, εξαρτημένης κομματικά και πειθαναγκασμένης πολιτικά, όπου η επιστημονικήαριστεία, η ερευνητική εργασία και η δημοσίευση επιστημονικών προϊόντων νεωτερικότητας αποτελούν στοιχεία που επιβάλλουν τον εξοστρακισμό, αφού ο κοινός γνώμονας είναι το αναμάσημα κοινότυπων και κακοχωνεμένων κλισέ περί ανθρωπισμού του μεταπολέμου. Ας ρίξει κανείς μία ματιά στην απαντητική επιστολή του υπουργού Παιδείας (του γραφείου του για την ακρίβεια) προς το δημοσιογράφο κ. Κασιμάτη. Ο Αλτουσέρ, κ. Μπαλτά, όντως
κατέληξε στο ψυχιατρείο δολοφονώντας τη σύζυγό του στα βαθιά γεράματα αλλά και εκτελώντας τη μαρξιστική σκέψη στα 6 βήματα ως ανεπαρκής λόγω ιδεοληψίας. Μήπως και εσείς εκτελείτε την Παιδεία ως ανεπαρκής λόγω ιδεοληψίας, διότι ως προς τη μαρξιστική σκέψη δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το υπό εξέλιξη έγκλημα.

Αν ο εθνικό-λαϊκισμός είναι το σύγχρονο βαλκανικό χαρακτηριστικό του σταλινο-μακαρθικού παρελθόντος, οφείλει κανείς να ομολογήσει πως το φαινόμενο επιβολής των κανόνων Τηλεοπτικής Δημοκρατίας αριστερής επίφασης στο όνομα του Λαού αποτελεί ένα απολαυστικό δείγμα νοοτροπίας. Έτσι ανώτερο πολιτειακό στέλεχος ψέγει δημόσια κρατικό υπάλληλο διότι εφαρμόζει τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας του, υπουργός παρά τω
τηλεοπτικό στούντιο αυτοαναγορεύεται σε παγκόσμιο τηλεοπτικό προφήτη αριστερής εκδοχής εν είδει προτεστάντη ευαγγελιστή της αμερικανικής πνευματικής στέπας (Βαρουφάκης), ο πρωθυπουργός μαγνητοσκοπείται εν είδει προϊσταμένου παιδικού σταθμού εναγκαλιζόμενος με τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, αμέσως μετά τους εν κρυπτώ εναγκαλισμούς του με την Άγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία, ο ΥΠΕΞ φωτογραφίζεται εναγκαλιζόμενος σε κατάσταση προφανούς ευεξίας τραγουδώντας «We are the World» μετά του Τούρκου ομολόγου του (γιατί τα έβαζαν με τα ζεϊμπέκικα του Γιώργου τότε;) και ο υπουργός Άμυνας μοιράζει στους Αμερικανούς υδρογονάνθρακεςστο Αιγαίο και βάσεις στα νησιά. Όλο αυτό το σκηνικό πνευματικής και πολιτικής νωθρότητας με επιστέγασμα τον εκβιασμό περί πιστωτικού γεγονότος στο όνομα του Λαού, που θα τον καταδίκαζε στην απόλυτη μιζέρια, με μοναδικό σκοπό την απόκτηση της πολιτικής ηγεμονίας στη νέου
τύπου τηλεοπτική δημοκρατία, οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως, ναι, η παρούσα κυβέρνηση διέθετε και σχέδιο και σκοπό. Την κατάληψη των ανακτόρων και την άσκηση εξουσίας αποκλειστικά με τη διαχείριση στο όνομα του Λαού των απωθημένων της κακομαθημένης κοινωνίας. Εκείνων των απωθημένων που έχουν την αφετηρία τους στο βόλεμα της νεόκοπης «μεσαίας τάξης» που δημιούργησε ο λαϊκισμός του Ανδρέα και ο μετα-λαϊκισμός του Κώστα Καραμανλή, που είναι τα θεμέλια του κράτους διαφθοράς και του θεσμικού υποκόσμου που το λυμαίνεται. Μόνο που το υπό εκκόλαψη νέο καθεστώς εξουσίας διαθέτει αριστερό πρόσημο. Έχει απόλυτο δίκιο λοιπόν ο αριστερός ευρωβουλευτής που δημοσιοποιεί φωναχτά την αγωνία του για τον κίνδυνο να «γυρίσουμε την Αριστερά 50 χρόνια πίσω». Οι «Υπνοβάτες» της ιστορίας συμπεριφέρονται ως ζόμπι έως ότου ξυπνήσουν, αλλά είναι πια αργά. Συνήθως το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να βρεθούν αίφνης απέναντι σε εκείνους που ανέμεναν υπομονετικά να βιάσουν την Ιστορία γεμίζοντας τα κενά με αίμα και πόνο.

Συνέβη στο παρελθόν, δεν χρειάζεται να συμβεί και στο μέλλον.

Μια μικρή μελλοντική ιστορία

Τι πρόκειται  γίνει από σήμερα ;

Μια χούφτα ανθρώπων παρακολουθούμενη από ένα μεγάλο πλήθος οργισμένο, φοβισμένο αλλά και ανήσυχο, θα επιχειρήσει ενσυνείδητα να "προκάνει" την ιστορία, και να συμβαδίσει μαζί της αντί να την παρακολουθεί ασθμαίνοντας. Το τόλμημα δεν είναι εύκολο κυρίως γιατί αφυπνίζει έναν ολόκληρο κόσμο από μια πανιλήθεια όσο και σχιζοφρενική  αλλά όχι ανεξήγητη αδράνεια και αποτελμάτωση, από έναν Φαταλισμό συστημικά καλλιεργημένο τα τελευταία χρόνια από εκείνη την μεγαλοαστική  ελίτ – πλουτοκρατία μιντιοκρατία κτλ-  που σκέπαζε- σαν τη γάτα τα σκατά της- την ασύστολη ανεπάρκεια της αλλά και τον ασυγκράτητο φαταουλισμό της πίσω από εξυπνάδες τύπου «μαζί τα φάγαμε» (εμείς σας εκμαυλίσαμε αλλά και εσείς δεχτήκατε να εκμαυλιστείτε άρα είστε συνένοχοι ), «η λιτότητα είναι μονόδρομος», κι άλλες τέτοιες παπαριές απλουστευτικές και μανιχαϊστικές. Απέναντι μάλιστα σε μια κατάσταση πολύ δύσκολη που ζητούσε πολυμερείς δράσεις και ερμηνείες. Ερμηνείες! Κυρίως αυτό δεν επιχείρησε το παλιό καθεστώς. Ακολούθησε με την νοοτροπία του «μάλιστα κύριε» τις εισαγόμενες οδηγίες που προωθούσαν άλλοι. Κοντολογίς έβλεπαν τον κόσμο μέσα από παραμορφωτικά γυαλιά. Ας σημειώσουμε εδώ πως στην Ελλάδα, χώρα ημιμαθών και αγραμμάτων, όσοι έχουν διαβάσει επαρκώς ένα σημαντικό κλασικό βιβλίο μοιάζουν για τους περισσότερους σχεδόν προφήτες.

Τι θα συμβεί λοιπόν αρχής γενομένης από σήμερα; Τι θα κοστίσει  στον τόπο η μετάθεση από την εξουσία στην αντιπολίτευση του κωμικού διδύμου Σαμαρά και του παχύδερμου, και του συστήματος που αυτοί επί χρόνια εκπροσωπούσαν;

Τι θα χάσουμε αν χάσουμε κάτι Χαρδούβελους και κάτι Λομβέρδους, τον Βορίδη και τον Άδωνις; Αν δηλαδή αποχωριστούμε από αυτό το ακραίο μόρφωμα που παριστάνει και προβάλλει τον δήθεν πατριωτισμό του ενώ το μόνο που διαθέτει είναι η τρέλα του μεγαλείου –ιδίως ο χοντρούλης- και παθολογική εξάρτηση  με τη συντήρηση, και τον παλαιοκομματισμό. Τι κακό θα προκαλέσει στη χώρα μας η εμφάνιση νέων προσώπων και ιδεών και το ήθος μιας σύγχρονης όσο και πολυσυλλεκτικής Αριστεράς που θέλει να οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο και την ανάπτυξη, στην ισονομία και στην δικαιοσύνη προς όλους και προς όλα; Ένας ολάκερος μηχανισμός, μέσα κι έξω επί πεντέμισι χρόνια παραπλανούσε μια κοινωνία συνυπεύθυνη μεν για πολλά, αλλά όχι στ’ αλήθεια ένοχη για τα όσα φοβερά και τρομερά της καταλόγιζαν, και βέβαια δεν ασπάζομαι την άποψη πως ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει αναγκαστικά από την κόλαση χωρίς καν purgatorio. Μια μιντιακή καταιγίδα παρέσυρε όποια μετριοπαθή φωνή όπου ακουγόταν εδώ κι εκεί στον πλανήτη. Οι Έλληνες έπρεπε να υποστούν παραδειγματική τιμωρία προς γνώση και συμμόρφωση όλων των υπολοίπων. Πάνω σε τέτοια δογματικού τύπου επιχειρήματα οικοδομήθηκε ο Γολγοθάς μας. Απ’ την άλλη ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι όψιμοι σωτήρες υποκρίνονταν ότι προωθούν μεταρρυθμίσεις, ότι εξυγίαιναν έναν άρρωστο κρατικό μηχανισμό μόνο και μόνο για να παραπλανούν τους κουτόφραγκους και να δέχονται τη δήθεν ελεημοσύνη των εταίρων μας. Η Ελλάδα και η ’’αλληλεγγύη των εταίρων’’. Το πλήρες αδιέξοδο. Ώσπου το μπαλόνι ξεχείλισε κι έσκασε. 

Η κρίση στην Ελλάδα με το έλλειμμα των 300 περίπου δις «στενοχωρεί» την Ευρωζώνη με το έλλειμμα των 7μιση τρις !  

Γελοιότητες... Η επικράτηση της Αριστεράς στην Ελλάδα ήχησε εκκωφαντικά  σ’ όλη την Ευρώπη και το κονκλάβιο της Ε.Ε ταρακουνήθηκε. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, ποτέ δεν ήταν άλλωστε, τώρα όμως υπάρχει ελπίδα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να έχεις συμμετοχή στη διαμόρφωση της ιστορίας κι άλλο να περιμένεις δισταχτικός και αμήχανος τα συμπέρασματά της.    

Την Κυριακή ψηφίζουμε…

   

Επιτέλους ήρθε η ώρα της κρίσης. Τι ψηφίζουμε; Ως συνεπείς και λογικά όντα ψηφίζουμε αριστερά χωρίς πάντως να πιστεύουμε σε μαγικές ιδιότητες της αριστεράς.

Τουτέστιν πως ότι δηλώνει αριστερό είναι και το σωστό.

Απλώς μετά από τις νεοφιλελεύθερες λαίλαπες και τόση κρατική αναλγησία, νομίζω πως ιστορικά ήγγικεν και η ώρα της Αριστεράς.

Αλλά σύντροφοι να σας θυμίσω τη ρήση (νομίζω) της Έμμα Γκόλντμαν. ''Εάν με τις  εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, τότε η άρχουσα τάξη θα τις χαρακτήριζε παράνομες''. Εύχομαι τα καλύτερα... ακόμα και στους αποκοιμισμένους στον καναπέ τους απέναντι από την Πρετεντέρεια τηλεόραση…

Μέρες πού ναι να μη ξεχνάμε και την μισαλλοδοξία.

μισαλλόδοξος, -η, -ο  = αυτός που μισεί όσους πιστεύουν σεδιαφορετικές από αυτόν (πολιτικές, ηθικές κ.λπ.) ιδέες.   [ΕΤΥΜ. < μισ- (< μισώ) + αλλόδοξος].

Το ισχυρότερο προπύργιο της εξουσίας είναι ομοιομορφία, και η ελάχιστη παρέκκλιση από αυτή είναι το μέγιστο έγκλημα.

Σημείωση: Υπάρχει κάτι, σαν ένα μεταφυσικό λάθος, μια λογική χασμωδία: Επειδή ιδεολογικά η αριστερά ταυτίζεται με την ηθική την εντιμότητα και την πάλη για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο και επειδή τέτοια μηνύματα ανέκαθεν σαγήνευαν τους ποιητές και τους αιθεροβάμονες, διαδίδεται σκόπιμα η συνάφεια της ηθικής γενικά με όλα τα αποβράσματα της αριστεράς, τουτέστιν όλους τους εξ επαγγέλματος αριστερούς. Όπερ άδικον... Κοντολογίς  θέλω  να πω πως δεν φτάνει να δηλώνεις “αριστερός”, να ξεφωνίζεις αλλόφρων ή να χρησιμοποιείς το “αριστερόμετρο” σε όποιον ασκεί κριτική στα τρέχοντα πολιτικά γεγονότα ή στα πρόσωπα και τις πολιτικές τους. Αριστερός υποδηλώνει κυρίως ικανότητα σκέψης, ανάλυσης και παραδείγματα. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…

Τα παραπάνω επειδή κάποιοι εκεί στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, ως ερασιτέχνες αριστεροί, πηγαίνουν από γκάφα σε γκάφα και γίνονται έτσι πανεύκολα στόχοι του συστήματος. Βλέπετε, παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Το ξέρετε το θεατρικό του Ροζέ Βιτράκ, "Τα παιδιά στην εξουσία"; Παίζεται αυτό τον καιρό με μεγάλη δυστυχώς επιτυχία στα κεντρικά του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, στα οποία κάποιοι ακροβατούν ανάμεσα στο μεγαλείο και τον πανικό.

Παιδιά, ξεκαβαλήστε από το καλάμι, πριν είναι πολύ αργά. Επειδή κι ο Δούρειος Ίππος ένα άλογο ήταν…

Παλιόκαιρος, βροχές κρύο χιόνια. Ολοφάνερο ούτε  ο Θεός δεν συμπαθεί τις εκλογές. Διασαλεύουν, βλέπετε, την θεϊκή τάξη των πραγμάτων.

Ο θεός Σόϊμπλε και οι Άγιες Αγορές.

Κι ο αντίθεος, ο Σαμαράς λύσσαξε να σκίσει τα μνημόνια νωρίτερα και απ' τον Λαφαζάνη.

Αυτές τις αμαρτίες πληρώνουμε τώρα. Και δεν ζει και ο μακαριστός Χριστόδουλος.

Δε ξέρω αν η τωρινή σύνθεση της βουλής είναι η χειρότερη της εικοσαετίας, ξέρω όμως σίγουρα ότι είναι η γελιο-δέστερη. Υπολογίστε: Και Χαϊκάλης και Άδωνις και Κασιδιάρης και Μιχελογιαννάκος και Ντινόπουλος και Μελάς και ο «Μάικλ» Ταμήλος.

Προσωπικά ανησυχώ επειδή οι στιγμές που διάγουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμες για την πατρίδα, και τηρεί σιγή ιχθύος ο Ψαριανός. αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος.

 Άλλη μεγάλη αγωνία μου: Τι θέση να έχει πάρει άραγε και εκείνος ο γίγας ο Μπίστης; Με ζώvουv τα φίδια.

Τα διεθνή χρηματοοικονομικά συμφέροντα δεν δίστασαν να ξαναρίξουν στο γκρεμό μια χώρα σαν την Αργεντινή για ένα μικρό ποσό, μόλις δέκα δις δολάρια. Τα ίδια έκαναν τελευταία και με τη Ρωσία αλλά και με τη Βενεζουέλα κ.α  καθώς έριξαν τεχνηέντως την τιμή του πετρελαίου   κάτω από 50 δολάρια το βαρέλι. Είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι και  δεν νομίζω ότι μπορούμε να αντέξουμε μια ακόμα χρεοκοπία. Το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, αποτελεί βρόγχο για όλο τον κόσμο. Επίσης η κρίση δεν είναι εγχώριο προϊόν αλλά ενδημεί σε όλη την Ευρώπη σαν βραδυφλεγής βόμβα. Όλα τα άλλα έπονται..

Και θυμηθείτε η "εκδίκηση" των αγορών δεν έχει τίποτε το προσωπικό. Είναι απλώς δουλειές!