Το κλάμα ως ουσιοκρατική οντολογία της αριστεράς

Στην τελευταία, πολύ σημαντική, συνεδρίαση στο κοινοβούλιο  οι βουλευτές του Σύριζα ψήφιζαν ομοθυμαδόν κλαίγοντας, ψήφιζαν μέσα σε λυγμούς και κροκοδείλια δάκρυα, ψήφιζαν και με τα δύο χέρια, αλλά δακρυσμένοι, ψήφιζαν όλα αυτά που συγχρόνως κατήγγειλαν ως δοσιλογικά, προδοτικά και δυσβάσταχτα και για τον κόσμο και τους εργαζομένους. Πρόκειται για ένα φαιδρό μεν αντιληπτό όμως γεγονός που αποδεικνύει πόσο κοντά είναι η ενασχόληση της πολιτικής με το θέατρο, τις τεχνικές παραπλάνησης, θαμπώματος του λαού και παραπληροφόρησης και γενικά όλα αυτά τα τεχνουργήματα τα οποία διαθέτουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας και το marketing της εξουσίας για να χειραγωγήσει, για να εξαναγκάσει, για να υποδουλώσει και για να πειθαναγκάσει, εντέλει, τα πλήθη.

Βέβαια είναι δουλειά των ειδικών να αναλύσουν την προέλευση του συνεχούς χαμόγελου των Συριζαίων ως επακόλουθο της βαθιάς ευδαιμονίας του να είσαι πλέον εξουσία. (Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει το συνεχές, αφ' υψηλού χαμόγελο της κυρίας Τασίας από τα έδρανα του προεδρείου της Βουλής ).Τα ανεπιτήδεια γελάκια και τα επαναληπτικά χαχανητά των κυβερνώντων έχουν αρχή και - όπως πιθανολογώ - τέλος στο χαμόγελο του παιδιού, το ασυναγώνιστο μειδίαμα του Αλέξη μας. Το σημαντικότερο πολιτικό του επιχείρημα. Ο οδυρμός όμως, ο πόνος, ο μαρασμός, η ξινίλα ώρες-ώρες, η γκρίνια και η κλάψα κάποιες άλλες, έρχονται από το φόντο του χρόνου και έχουν γιγάντια παράδοση στην ιστορία της αριστεράς. Αποτελούν τρόπο τινά το βαθύτερο κισμέτι της, την ιστορική κληρονομιά της, την μεταφυσική της.

Μπορεί ο κλαυθμός να πνίγει τον ορθό λόγο και ο οδυρμός την κοινή λογική; Μπορεί να είναι επίπλαστο άλλοθι στις κάθε λογής κωλοτούμπες; Επιτρέπεται, με άλλα λόγια, ένα σύνδρομο "Μάρθας Βούρτση" κατ ευθείαν από τις Ελληνικές ταινίες του '60 και του '70, να βασανίζει την πολιτική - και την αισθητική - του σήμερα; 

Η ελληνική αριστερά έχει και ένα ακόμα χαρακτηριστικό: Είναι στιγματισμένη καθώς ηττήθηκε στον εμφύλιο, και ντροπιασμένη στις φυλακές και στα ξερονήσια, όπου χιλιάδες ανθρώπινα δράματα στιγμάτισαν επί χρόνια συμπεριφορές και νοοτροπίες. Ο καλός αριστερός άρα, οφείλει να είναι συνετός και κάπως σκυθρωπός όπως ο σύντροφος Κουτσούμπας. Αποφεύγει τα χαζοχαρούμενα γελάκια και αρέσκεται στον πόνο. Ακούει Καζαντζίδη και όχι τον Βιολάρη ή τον Δάκη και γνωρίζει ότι "το μερτικό του απ´ τη χαρά το έχουν πάρει άλλοι ..." Ειρήσθω εν παρόδω. Επειδή ...στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή. Και από αύριο πάλι, πίκρα και καημός... Αχ νάταν η ζωή μας Σαββατόβραδο! Κι ο Χάρος να 'ρχονταν μια Κυριακή το βράδυ!

Αυτή η αισθητική της κλαψομουνίασης και αυτή η οπτική έχουν γαλουχήσει γενιές και γενιές "κατατρεγμένων" κατασκευάζοντας αυτό που ο Μαρξ αποκαλεί ψευδο-ιδεολογία σε τρόπον ώστε επί σειρά ετών σε κάτι γιορτές στις Πρέσπες αλλά και αλλού, πρωτοκλασάτοι υπουργοί του πασοκ, όπως ο Βενιζέλος και ο Άκης, ο Λιάνης και άλλοι, αγκαλιασμένοι να τραγουδάνε έμπλεοι συγκίνησης: Άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη μας κυνήγησες… ούτε μια στιγμή δεν ήρθες να μας διώξεις το δάκρυ… μας αδίκησες (sic)! Γι’ αυτό σας λέω. Είναι μεταφυσικό το κακό!

Επίσης ο αισθαντικός λαϊκός αοιδός απηχώντας ρητά άλλες εποχές και συνθήκες απαξιώνει την ευχαρίστηση της εργασίας θεωρώντας την εξ ορισμού βάσανο και σκλαβιά. Άλλο όμως να δουλεύει κάποιος στο ορυχείο από το γλυκοχάραμα κι άλλο αργόσχολος στο δημόσιο με πλαστό πτυχίο και ικανοποιητικές αποδοχές. Άλλο να είσαι στις φάμπρικες της Γερμανίας κι άλλο υπάλληλος στην Εφορία Καλαμάτας. Και τώρα που η κρίση και συνδικαλιστές έκλεισαν και βιοτεχνίες και εργοστάσια και επιχειρήσεις και μικρομάγαζα και ναυπηγεία, τώρα, τί κάνουμε τώρα; Κλαίμε με μαύρο δάκρυ και αυτή τη φορά υπάρχει σοβαρός λόγος!

Επειδή συνειδητοποιήσαμε όλοι πια, σήμερα, με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, άστεγους, και πεινασμένους, το μέγεθος της παράνοιας και ότι αυτό που θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέλλον που διαγράφεται αβέβαιο και ζοφερό.

Η εργασία δεν είναι μόνο ταλαιπωρία και κόπος και ιδρώτας αλλά είναι και χαρά και επιβεβαίωση και έκφανση και προσφορά στο σύνολο και ουσιαστική ατομική δικαίωση. Εκτός κι αν η μόνη, επιθυμητή και ελκυστική, μορφή εργασίας είναι το δια βίου βόλεμα, με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος στο Δημόσιο.

Συντεχνιακές ομάδες, τυφλωμένες από την αβεβαιότητα της κρίσης στρέφονται η μια εναντίον της άλλης και όλες μαζί εναντίον ενός κράτους αξιολύπητου, θλιβερού και χρεοκοπημένου. Ιδού τα επέκεινα του χρόνιου λαϊκισμού, της κολακείας του συλλογικού ασυνείδητου - ο πάντοτε αθώος και απόκληρος αλλά περιούσιος, αυτός λαός και η αυταπάτη ότι οι ξένοι μόνιμα τον επιβουλεύονται - εθισμός σε βολικούς αλλά λίαν επικίνδυνους αστικούς μύθους. "Και συ λαέ βασανισμένε" που τραγουδούσε στη μεταπολίτευση ο Μίκης αλλά ύστερα τα βάσανα της επταετίας μεταμορφώθηκαν στους νταλκάδες του σκυλάδικου και στη "δυστυχία" όσων δεν ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές των λάιφ στάιλ περιοδικών της εποχής ως προς το γκλάμουρους και τη μούρη.

Ιδού η εθνική σχιζοφρένεια αλλά και η μυθολογία της μεταπολίτευσης που μας έφτασαν ως εδώ. Μύθους που άλλωστε κοινοποιούσαν και προπαγάνδιζαν έντονα τα τελευταία χρόνια και τα δεσπόζοντα μέσα ενημέρωσης, ιδιωτικά και δημόσια, με πρωτεργάτες αυτής της εξαπάτησης τους δημοσιογράφους οι οποίοι σε ρόλο διανοητών στην θέση των απόντων διανοουμένων και ως οι αποκλειστικοί καθοδηγητές της κοινής γνώμης, έπαιξαν στην κυριολεξία το χειρότερο παιχνίδι στις πλάτες του κοσμάκη, επικυρώνοντας τα ψεύδη της εξουσίας, αποπροσανατολίζοντας και αποσιωπώντας πραγματικά, την πιο συγκλονιστική είδηση: Το πικρό φαρμάκι της χρεοκοπίας και την βαθιά και από μακρού παρακμή της χώρας... 

Να γιατί μια χώρα που δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες και έχει τρισάθλια παιδεία και πανάθλια τηλεόραση, διαθέτει στρατιά ολόκληρη δημοσιογράφων! Για να εξυψώνει το ασήμαντο και να θεσμοθετεί το χυδαίο και το ψεύδος. Κι ύστερα; Ύστερα οι δημοσιογράφοι έγιναν βουλευτές και υπουργοί, στην κατά παράδοση θέση των δικηγόρων και των γιατρών. (στην σημερινή κυβέρνηση έχουμε τουλάχιστον τρεις). Κι ύστερα; Ύστερα  ήρθαν τα δάκρυα!

ΥΓ. Και στο αποκορύφωμα του δράματος, στην κορωνίδα του κλάματος, το φοβερό επιχείρημα, και ίσως και το πιο χυδαίο: Αν μας ρίξετε "εμάς" θα έρθουν οι "άλλοι". Λες και οι πολλοί και κάποιοι ονειροβάτες, ψήφισαν το συριζα για κυβέρνηση για να παραμείνουν απλώς, κάποιοι Κατρούγκαλοι και η κυρία Τασία υπουργοί, και για να υπερψηφίζουν νέα, χειρότερα μνημόνια οι δήθεν αριστεροί. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν αν θα παραμείνει, η για πρώτη φορά αριστερά, στην εξουσία αλλά εάν θα συνεχιστεί περαιτέρω η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, και η εξόντωση των παραγωγικών τάξεων και δεν θα πτωχεύσει εντελώς η χώρα. Γιατί τότε ο κλαυθμός και ο βρυγμός όλων μας θα είναι πραγματικός.