Sic transit gloria mundi!

Είναι θλιβερό! Νέοι καραγκιόζηδες προσπέρασαν ακόμη κι αυτόν, τον παλιό, τον Άδωνις με ιώτα ντε, σε καραγκιοζιλίκι. Τίποτα δεν μένει σταθερό στην "κοιτίδα του πολιτισμού" που ζούμε. Ακόμη κι ο Αλέκος, ποιος Αλέκος; μα τι πράγματα είναι αυτά; ο Κούγιας ντε, εξαφανίστηκε. 

Κι είναι λογικό να διαμαρτύρεται ο μπουμπούκος (μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε ποιος μπουμπούκος) στους σταθμούς που τον παίρνουν στα σοβαρά, όπως η ΝΕΤ για παράδειγμα εδώ), επειδή οι νεοσσοί του είναι πιο ανευλαβείς από τον ίδιο. Sic transit gloria mundi! (Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου).

Υφίσταται όμως και η συστημική Αριστερά. Αυτή την περίοδο εκπροσωπείται από τη ΔΗΜΑΡ, οποία απογοήτευση. Όλο το ζήτημα ήταν να βολέψουν κάποιους δικούς τους σε θέσεις εξουσίας. Όπως για παράδειγμα στην ΕΡΤ ο Μπράμος και ο Σαμαντάς. Α ρε μπάρμπα Φώτη! Ούτε μιά καινούρια ιδέα, ούτε μια προσπάθεια για ανατροπή. Μόνο σοβαροφανείς πόζες για την τηλεόραση, μικροπολιτική, μικροπαραγοντισμός. Μικρή Αριστερά εν κατακλείδι...

Οι αρχαίοι έλληνες το γνώριζαν καλά. Ο μόνος τρόπος να αποδώσεις την τραγωδία είναι να την ... τραγουδήσεις! Ίσως γι αυτό κι εμείς οι κατ’ ευφημισμόν απόγονοί τους, έχουμε αναγάγει σε τέχνη την γελοιοποίηση των πάντων και ξεμπερδεύουμε.

Το κράτος στην Ελλάδα υπάρχει ως  "υπερβατική ενότητα". Οι πάντες και τα πάντα είναι σε έμμεση ή άμεση εξάρτηση από αυτό, το απομυζούν, το κατακλέβουν, το λαφυραγωγούν, το ονειρεύονται, το αναθεματίζουν, το αποθεώνουν, το απεχθάνονται το υπονομεύουν, το αποκηρύσσουν, το έχουν ανάγκη... Υπάρχουν μέσα απ' αυτό κεντρώοι, δεξιοί, φασίστες αριστεροί και επιδέξιοι! Χωρίς το κράτος, ο σημερινός πολιτικός θίασος της ανοησίας δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Αλλά και τα 4/5 του περιλάλητου λαού. Από αγρότες μέχρι και τους μεγαλόσχημους καθηγητές πανεπιστημίου. Μήπως, λέω μήπως, κάποιοι αναρχικοί (αντικρατιστές) και η θεωρία τους έχει (έχουν κάποιο) δίκαιο;

Πάντως, όσο τις απεργίες τις διοργανώνουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, τουτέστιν οι έχοντες και κατέχοντες εργασία, προσερχόμενοι στις διαδηλώσεις με το φραπέ στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο, το σύστημα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Όταν αποφασίσουν να διαδηλώσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι πεινασμένοι και οι απελπισμένοι, χωρίς τους προγάστορες κρατικοδίαιτους εργατοπατέρες και κάτι κουρασμένα αδηφάγα κομματόσκυλα, τότε το σύστημα θα πρέπει να αρχίσει στα αλήθεια να ανησυχεί.

Ακούω τον μικρό Γιωργάκη και τους παρατρεχάμενους του να διακηρύσσουν συχνά και μεγαλόστομα ότι δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανέναν, και μου έρχεται τρέλα. Γιατί εγώ χρωστάω παντού: σε εφορίες, στον φούρναρη, στον περιπτερά στις τράπεζες, στους φίλους μου στη πεθερά μου. Ακριβώς όπως χρωστάει κι ο μισός πληθυσμός της χώρας.   Φαίνεται πως σ’ αυτή τη χώρα ζούμε στο βασίλειο της απόλυτης αμνησίας όπου ο καθένας μπορεί ανερυθρίαστα να λέει απολύτως ότι γουστάρει. Κι έπειτα να παραγγέλνει κι έναν φραπέ…

Το πιο θλιβερό στοιχείο της σημερινής κρίσης είναι πως δυστυχώς τα άτομα, χωρίς καμία συνείδηση ιστορίας, προσπαθούν να επιβιώσουν ατομικά χωρίς καθόλου συλλογικά ανακλαστικά, και καμία βούληση συλλογικής ερμηνείας των προβλημάτων.

Τέλος παρατηρούμε το απύθμενο θράσος κάποιων οι οποίοι  όλες τις ευθύνες της καταβύθισής μας τις αποδίδουν ατόφιες σ' αυτούς που φταίνε λιγότερο. Σ' αυτούς τους ανθρώπους και εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που φωτογραφίζονται με τη θρασύτατη ρήση "Μαζί τα φάγαμε" (έγραψε μάλιστα και βιβλίο το κύτος προς επίρρωση του γεγονότος πως ποτέ το χυδαίο δεν μένει ασυνόδευτο). Τι υπονοεί όμως ο ποιητής; "Εμείς σας αποπλανήσαμε κι εσείς δεχθήκατε να διαφθαρείτε". Αυτό που ΔΕΝ λέει είναι ότι το κόστος της αποπλάνησης το πληρώνουν πάντα οι αποπλανημένοι και ποτέ οι αποπλανούντες.

Και βέβαια σ’ αυτές τις περιπτώσεις σημειώνεται η απόλυτη έλλειψη μνήμης. Το ότι οι κρατούντες συνολικά ξεχνάνε σε συμβολικό επίπεδο, τι φαγητό φάγανε χτες. Ή, πιο καλά  θυμούνται πως μαζί τα φάγαμε αλλά ξεχνούν εκ συστήματος τι φάγανε.

Μ΄ αυτόν τον τρόπο ελπίζει το σύστημα να διατηρηθεί αναπαραγόμενο εσαεί. Έστω κι αν κατ' ουσία τρώει από τις σάρκες του.

Θα έλεγα πως ο τόπος πάσχει από το σύνδρομο ιδιοπαθούς Λαζοπουλίασης. Ποιος είναι όμως ο κ. Λ. Λαζόπουλος; Ένας πανέξυπνος πωλητής του εαυτού του που τον πουλάει πανάκριβα σε άλλους (ολιγότερο;) έξυπνους αλλά περισσότερο ρέποντες στον κυρίαρχο λαϊκισμό. Ο κύριος αυτός, πρώην ευνούχος, συμβολικά για όσους θυμούνται, στην αυλή της κ. Λιάνη Παπανδρέου κλπ., παρουσιάζεται σαν να αναγεννήθηκε μόλις χτες και σαν να είναι η μετεμψύχωση του Κάτωνα του πρεσβύτερου, του και Τιμητή αποκαλούμενου, (αν δεν τον ξέρει, δεν πειράζει, αρκεί που τον ξέρουμε εμείς). Εγώ προσωπικά δεν τρέφω καμία εκτίμηση και τρομάζω από ένα τέτοιο κοινό που χαρίζει τεράστια θεαματικότητα στον κύριο αυτόν ακόμα κι όταν υποδύεται τον Τσε, (φοβερό ε! ο Λαζόπουλος από τα κότερα και τους Ψιψινάκηδες μας καλεί στην επανάσταση). Εκτός κι αν όλος αυτός ο κόσμος διαθέτει χιούμορ που με προσπερνάει.

Μα αγαπητέ μου σάτιρα κάνει ο άνθρωπος μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος, τι τον πέρασες για πολιτικό και νομίζεις ότι είναι αυτά που λέει.

Καλή αυτή η δεξαμενή του Σιλωάμ που ονομάζεται σάτιρα. Λέει ο καθένας ότι παπαριά  θέλει και μετά την βαφτίζει σάτιρα. Μόνο που τις λαθροχειρίες ο κ. Λάκης τις διαπράττει συνειδητά, στα εντελώς σοβαρά. Τα εθνοκεντρικά του τα απαγγέλει με ύφος ειδήμονα. Όποτε αφήστε καλύτερα τα παραμύθια με δράκους και τη σάτιρα.

Αλλά μιάς και μίλησα για χιούμορ είναι προφανές ότι μερικά αστεία ακόμα δεν μπορούμε να τα αντέξουμε και τα παίρνουμε, μέσα στη γελοιότητά μας, σαν σοβαρά: όπως πχ οι φορτηγατζήδες που ενοχλήθηκαν υπερβολικά με την διαφήμιση του γκέι φορτηγατζή. Δεν ξέρω αν το λειτούργημα τους εξακολουθεί να είναι ακόμα κλειστό αλλά η ανοησία τους όμως παραμένει φανερά ορθάνοιχτη! Θα καταφύγουν, λένε, στα δικαστήρια! Καθένας έχει δικαίωμα και στην αυτογελοιοποίηση. Μάλλον δεν είναι μόνο ανόητοι αλλά και οπαδοί του Βενιζέλου. Δεν εξηγείται αλλιώς τόση σπουδαιοφάνεια και τέτοια ένδεια χιούμορ και επαφής με την πραγματικότητα.

Καλέ νταλιγκέ(ρ)ι! Πάμε μια βόλτα;

Σας το δήλωσα εξ αρχής: Τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο σ΄αυτόν τον τόπο...

Άλλωστε και η δόξα είναι εφήμερη…

Sic transit gloria mundi!