Μαγδαληνή, ἡ Προστάτιδα τῶν Ὄνων

 

 

 

Ιστορίες του γιατρού

 

Παρακαλούνται όσοι μου έχουν κάποια υπόληψη να μην το διαβάσουν,

γιατί θα χάσουν πάσαν ιδέαν.

 

Σαγκάλ Ὄνειρο καλοκαιρινῆς Νύχτας (Songe d'une nuit d'ete)

Τῷ καιρῶ ἐκείνω, ἐν τῷ χωρίω… ἔζη Δόκτoρ τίς ἐπιφανής ὀνόματι Γ. Βούς, πορνογέρων, σαλιάρης ἅμα τέ καί δόλιος, οἶος ἀπετέλη τό μίασμα καί τήv ἐvδροπίαv τῶν ἐπαγάθων κατοίκων τῆς πολίχνης, ρέπων ἐν ταῖς ἠδοναῖς καί ταῖς ἀκολασίαις, εὐωχούμεvος μετά ρεμπεσκέδων, ἀλητηρίωv, πορνοβοσκῶν καί λοιπῶν ἀποβρασμάτων τῆς κοινωνίας, συχνάζων εἰς καταγώγια, χαρτοπαίγνια καί χαμαιτυπεῖα. Εἰς πλησίον κώμην ἔζη δέ νεαρά ἀτυχήσασα, χήρα, ὀνόματι Μαγδάλω, γνωστή τοῖς πάσι διά τό κάλλος καί τό ἔκλυτoν του βίου της.

Ἑσπέραν τινά κατά τάς ἐορτᾶς τοῦ Πάσχα τοῦ 19.., ὁ Δόκτoρ εὐρίσκετο μετά προσφιλῶν του εἰς τό παρακείμενον κωλάδικον τό «χρυσό ἀστέρι» εὐρυτέρως γνωστόν καί ὡς κουτσάδικον, λόγω του ὅτι ὁ ἰδιοκτήτης του ἦτο χωλός. Διαγενομένης τῆς νυκτός, αἰφνιδίως ἠκούσθησαν οἰμωγαί καί ἀναστεναγμοί προερχόμεναι ἐκ τῆς οἰκίας τῆς Μαγδάλως.

Ἐξελθῶν πάραυτα ἐκ τοῦ κωλάδικου ὁ Δόκτoρ, ἔσπευσεν εἰς τήν οἰκίαν τῆς Μαγδάλως, ἀκολουθούμενος ὑπό ὁμάδας θαμώνων τινῶν, ἀλητήριων κατά τό μᾶλλον, προεξάρχοντος τοῦ Μήτσου, τοῦ καί τσογλαναρά ἀποκαλούμενου. Εἰσελθῶν ἐντός της οἰκείας ὁ Δόκτωρ εὗρε τήν Μαγδάλω κειμένη ἐπί καναπέως, πρηνής καί τά μάλα καυλοπυρέσουσα, καί εὐθέως λέγουσι οἱ ρεμπεσκέδαι καί τά ρεμάλια τῷ Δόκτορα περί αὐτῆς.

-Χρήζει βρογχοσκοπήσεως.

Καί ἀκούσας ὁ Δόκτορ λέγει αὐτοῖς:

-Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ καυλοπυρέσουσαι κορασίδες βρογχοσκοπήσεως, ἀλλά ἔγκαυλου ὄνου.

Προσελθῶν δέ ὁ Δόκτορ ἤγειρεν αὐτήν κρατήσας τῆς χειρός, καί καθίσας αὐτήν εἰς τό ἀνακλιντρον ἔθεσεν τήν δεξιάν χείραν ἐπί τῆς ἀμασχάλης καί τήν ἀριστεράν ἐπί τοῦ σφριγηλοῦ κωλομεριοῦ αὐτῆς, ὁρῶντας την ἀπαστράπτουσα νεανικήν σάρκα, τῆς ὁποίας τίς «ζουμερές» καμπύλες μετά βίας ἀπέκρυπτε τό ἡμιδιάφανον νυχτικόν.

Καί ὁ Δόκτορ μετά τῆς προσήκουσας λαγνείας ἔδακεν ἀπαλῶς τήν ρόγαν τοῦ δεξιοῦ μαστοῦ αὐτῆς καί ἀνέβλυσεν ἐκ του μαστοῦ τῆς κορασίδος ἀφρόγαλο καί μύρον εὐωδέστατον.

Καί ὁ Μῆτσος, ὁ τσόγλανος λέγει τῷ Δόκτορα:

-Καί ἠμεῖς θέλομεν γαμῆσαι. αὐτήν.

Καί οὗτος ἀπεκρίθη:

-Οὐκ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου.

Ὀψίας δέ γενομένης, ὄτε ἔδυσεν ὁ ἥλιος καί οἱ ἀστέρες ἔλαμπαν ἐν τῷ στερέωμα, οἱ ἀλητήριοι καί ἁπαξάπαντες οἱ λοιποί παρατρεχάμενοι ρεμπεσκέδες καί ρεμάλιοι ἐπανέλαβον:

-Καί ἠμεῖς θέλομεν γαμῆσαι αὐτήν.

Καί λέγει ὁ Δόκτορ ἀτενίζων αὐτοῖς ἀσκαρδαμυκτί:

-Ἀπέλθετε, ἀλλότρια μιάσματα, πνεύματα σατανικά καί ἀκάθαρτα. Οὐκ ἔστε ἄξιοι εἰδέναι τό γαδεμίσιον. Φιμώθητι πάραυτα καί ἐξέλθετε ἐκ τῆς οἰκίας ἀσκαρδαμυκτί καί ἄνευ ἑτέρας.

Καί ἐφοβήθησαν ἅπαντες οἱ ρέμπελοι φόβον μέγαν καί ἀνακράξαντες φωνήν μεγάλη ἐξῆλθον τῆς οἰκίας λέγοντες:

-Οὐκ εἰς ὄλεθρον ἤγαγε; Παρ’ τά ἀρχίδια μας, ρέ.

Διαγενομένου δέ τοῦ μεσονυχτίου, καί ὄτε ὁ Δόκτορ ἐπέστρεφεν εἰς τήν οἰκίαν αὐτοῦ ἀπήντησε τόν Μῆτσο τόν τσογλαναρά, ὅστις διαρρηγνύοντας τά ἱμάτια αὐτοῦ λέγει τῷ Δόκτορα:

-Οἶμοι, οἶμοι, εἰς ἐμέ τόν τάλα μά καί σέ ἐσέ μωρή κουφάλα, ἁπαξάπαντες, οἱ σύντροφοί μου μετεμορφώθησαν, ἄλλοι μέν εἰς ὄνους, τινές δέ ἐξ αὐτῶν εἰς ἡμιόνους. Τί γάρ συνέβη ἠμίν τοῖς ἁμαρτωλοῖς καί παναθλίοις;

Καί ἀπεκρίθη αὐτῶ ὁ Δόκτορ φωνήν μεγάλη:

-Οὐ δεῖ τάς χήρας γαμῆσαι πρό τοῦ ἰατροῦ.

Τρεῖς ἀηδόναι ἐλάλησαν καί εἶπεν ὁ Δόκτορ:

-Ώ, πῶς εὐωδοῦν τά ἄνθη τοῦ ἔαρος!

Καί πρίν ἀλέκτωρ λαλῆσαι τρεῖς, ἠγέρθησαν οἱ ἡμίονοι καί τόν Δόκτορα κατελάκτισαν. Καί ἐγκατέλειψαν αὐτόν αἱμάσσοντα καί καταπληγωμένον εἰς τόπον ἔκτοτε καλούμενον τοῦ Δόκτορος τό ρέμα. Καί οἱ ἡμίονοι ἐσκυβάλισαν τό σῶμα αὐτοῦ νομίζοντας αὐτόν θανόντα, καί ἀπελθόντες ἐκ τοῦ τόπου τοῦ συμβάντος λαφυραγώγησαν τήν οἰκίαν τοῦ ἰατροῦ.

Εἴτα, πεοφόροι καί ἔγκαυλοι οἱ γαϊδουρογάιδαροι, πορευθέντες ἐν τῷ οἴκω τῆς Μαγδάλως κατεγάμησαν αὐτήν πολλάκις. Καί αὕτη ἐστάβλισεv αὐτούς καί ἀπό τότε ἡ Μαγδάλω ἀπέκτησε τήν προσηγορία Μαγδαληνή ἡ Προστάτιδα τῶν ἔγκαυλων Ὄνων καί Ἡμιόνων.