Ὅταν πέθανε ὁ ὡραῖος Νάρκισσος ἡ λίμνη τῆς χαρᾶς του ἄλλαξε καὶ ἔγινε ἀπὸ ἕνα κύπελλο γεμάτο γλυκὸ νερὸ σὲ μιὰ κούπα ἁλμυρῶν δακρύων. Καὶ οἱ Ορεάδες, ἦλθαν κλαίγοντας μέσα ἀπὸ τὰ δάση γιὰ νὰ παρηγορήσουν τὴ λίμνη μὲ τὰ τραγούδια τους. Καὶ ἅμα εἶδαν ὅτι ἡ λίμνη εἶχε ἀλλάξει ἀπὸ ἕνα κύπελλο γεμάτο γλυκὸ νερὸ σὲ μία κούπα γεμάτη ἁλμυρὰ δάκρυα, ἔλυσαν τοὺς πράσινους πλοκάμους τῶν μαλλιῶν τους, καὶ ἄρχισαν νὰ κλαῖνε καὶ νὰ φωνάζουν τῆς λίμνης λέγοντας: Δὲν ἀποροῦμε ποὺ μὲ τέτοιο τρόπο πενθεῖς γιὰ τὸν Νάρκισσο, ἤτανε τόσο ὡραῖος!
Μὰ εἴταν στ΄ ἀλήθεια τόσο εὔμορφος ὁ Νάρκισσος; εἶπε ἡ λίμνη.
Ποιὸς ἄλλος θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ξέρει καλύτερα ἀπὸ σένα;
Ἀποκρίθηκαν οἱ Ὀρεάδες. Ἀπὸ μᾶς περνοῦσε πάντα βιαστικὸς ὅμως πάντοτε ἐσένα ζητοῦσε καὶ ἐρχόταν καὶ ξάπλωνε στὶς ὄχθες σου καὶ σὲ κοιτοῦσε, καὶ μέσα στὸν καθρέφτη τῶν νερῶν σου καθρεφτίζονταν ἡ ὀμορφιά του.
Καὶ ἡ λίμνη ἀποκρίθηκε: Ὅμως ἐγὼ τὸν ἀγαποῦσα τὸν Νάρκισσο γιατί ὅταν ξάπλωνε στὶς ὄχθες μου καὶ μὲ κοιτοῦσε μέσα στὸν καθρέφτη τῶν ματιῶν τοῦ ἔβλεπα καὶ ἐγὼ πάντοτε νὰ καθρεφτίζεται ἡ δική μου ἡ ὀμορφιά.
Oscar Wilde: Δοκίμια καὶ Διαλέξεις - Ποιήματα σὲ πεζὸ λόγο.
Ὁ ἀκόλουθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου