Παραδοξογραφίες

Τὶς προάλλες ἐπισκέφτηκα μὲ φίλους μου τὴν Πύλο καὶ τὸ μουσεῖο της. Βγαίνοντας καὶ βλέποντας ἀντίκρυ τὴν Σφακτηρία καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς κουβέντας ποῦ εἴχαμε (μιλούσαμε γιὰ τὴν ναυμαχία τοῦ Ναβαρίνου) θυμήθηκα καὶ τους εἶπα μία ἐνδιαφέρουσα κατὰ τὴν γνώμη μου ἱστορία:

Πρὶν ἀπὸ τὴν ναυμαχία ποῦ ἔγινε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1827 τὸ νησάκι τῆς Σφακτηρίας ἤτανε γεμάτο κορατζίνες (κουροῦνες). Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ναυμαχίας ἡ ὁποία κράτησε 5-6 ὧρες ὁ θόρυβος ἀπὸ τοὺς κανονιοβολισμοὺς ἦταν τόσο δυνατὸς ποῦ ὅλες οἱ κουροῦνες (καὶ τὰ ὑπόλοιπα πουλιὰ ὑποθέτω) πέταξαν καὶ ἔφυγαν μακριὰ ἀπὸ τὸ νησί. Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ πέρασε φαίνεται στὴν ἀνάμνησή τους καὶ ἀπὸ τότε μέχρι καὶ σήμερα δὲν ξαναπέταξε κουρούνα πάνω ἀπὸ τὴν Σφακτηρία. 

Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε γιατί τὰ γράφω αὐτά;
Τὰ γράφω γατὶ πρόσφατα διάβασα μία ἄλλη παρόμοια ὡραία ἱστορία ποῦ αὐτὴ τὴ φορὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ Λυκαβηττό. Καὶ ἐξηγοῦμαι ἀμέσως.
 

Ὑπῆρχε στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, ἕνας τυπάκος ὀνόματι Ἀμελησαγόρας ὁ Χαλκηδόνιος. Πιθανὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸ ἔπαιζε ἱστορικὸς γιατί ἔγραψε ἕνα ἔργο ὑπὸ τὸν τίτλο "Ἀτθίδα". Πιθανὸν νὰ ἐπρόκειτο  γιὰ καταγραφὴ τῆς ἱστορίας τῆς Ἀττικῆς ἢ τῆς Ἀθήνας (Ἀτθίδα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ παλαιότερα ὀνόματα τῆς Ἀττικῆς). Τὸ ἔργο τοῦ αὐτό, ἀπὸ ὅτι κατάλαβα δὲν διασώθηκε.  Μόνο ἕνα μικρὸ κομμάτι τοῦ σώθηκε καὶ αὐτὸ γιατί τὸ ἀναφέρει ἕνας ἄλλος περίεργος τύπος  ὁ Ἀντιγόνος ὁ Καρύστιος ποῦ ἔγραψε ἕνα ἄλλο παράξενο σύγγραμμα μὲ τίτλο "Ἱστοριῶν παραδόξων συναγωγή".
 

Ἄλλο μυστήριο σύγγραμμα !!!!
 

Ἐκεῖ διάβασα καὶ ἐγὼ τὴν παρακάτω ἱστορία.

Ἐκεῖ μέσα λοιπὸν γράφει ὁ παραδοξογράφος κάτι πράγματα  ποῦ ἀνατρέπουν τὴν γνωστὴ γεωλογικὴ ἱστορία τῶν Ἀθηνῶν!  Κυρίως ὅμως, μᾶς ἐξηγεῖ μὲ σχετικὴν ἀκρίβεια τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί βρέθηκε ἐκεῖ ποῦ εἶναι ὁ Λυκαβηττός.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὸ σχετικὸν ἀπόσπασμα σὲ παράφραση δική μου (ποῦ σὲ ἀρχαῖο κείμενο  μπορεῖτε νὰ τὸ δεῖτε ἐδῶ, διαβάστε την παρ. ΧΙΙ)

Ὁ Ἀμελησαγόρας ὁ Ἀθηναῖος ὁ ὁποῖος ξυνέγραψεν τὴν  Ἀτθίδαν, λέει ὅτι οἱ κορατζίνες (κουροῦνες) δὲν πετᾶνε πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη, καὶ ὅτι κανένας δὲν ἔχει δεῖ νὰ πετάει κορατζίνα γύρω καὶ κοντὰ στὴν Ἀκρόπολη. Ἀποδίδουν τὴν αἰτία γιὰ αὐτὸ τὸ φαινόμενο στὴν μυθολογία: Λένε ὅτι κάποτε πῆγαν νὰ παντρέψουν τὴν κουκουβάγια τὴν Ἀθηνᾶ μὲ τὸν σακάτη τον Ήφαιστο, καὶ πάνω δὲ ποῦ πῆγε νὰ τὴν κουτουπώσει ὁ Ἥφαιστος, ἡ Ἀθηνᾶ ἐξαφανίσθηκε. Ἔτσι ὅπως χάθηκε ξαφνικὰ ἡ Ἀθηνᾶ, ὁ Ἥφαιστος ἔμεινε μὲ τὸ καυλὶ στὸ χέρι, καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, προφανῶς ἀπὸ τὴν γκαύλα, ἐξέχυσεν ἐπὶ τῆς γής. Ἀπὸ τὴν γκαύλα  τοῦ Ἡφαίστου, ἡ γὴς ξεπέταξε τὸν Ἐριχθόνιο, τὸν ὁποῖον ἀνέλαβε νὰ τὸν μεγαλώσει καὶ νὰ τὸν σπουδάσει ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ ὁποία γιὰ κάποιο λόγο ποῦ ἐγὼ δὲν γνωρίζω, τὸν ἔβαλε μέσα σὲ ἕνα κλειστὸ καλάθι, τὸ ὁποῖο καὶ παρέδωσε στὶς θυγατέρες τοῦ Κέκροπα, δηλαδὴ στὴν Ἄγραυλο, στὴν Πανδρόσο καὶ στὴν Ἔρση, καὶ τοὺς ἔδωσε ὁδηγίες σὲ καμία περίπτωση νὰ μὴν ἀνοίξουν τὸ καλάθι μέχρις ὅτου ἐπιστρέψει.

Ἡ Γλαυκώπιδα τοὺς εἶπε ὅτι θὰ πεταγόταν κάπου στὴν Πελλήνη (ὑποθέτω περὶ αὐτῆς πρόκειται) γιὰ νὰ κουβαλήσει ἕνα βουναλάκι, νὰ τὸ βάλει σὰν ἀντέρεισμα, ὀχυρὸ (ἄβυσσος ἡ ψυχὴ τῆς Ἀθηνᾶς ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀμελησαγόρα) μπροστὰ ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη. Ἀλλὰ ἐν τῷ μεταξύ, ὡς γνωστὸν ἡ περιέργεια σκότωσε τὴ γάτα, οἱ κόρες τοῦ Κέκροπος τὴν ἔγραψαν τὴν Ἀθηνᾶ καὶ ἀνοίξανε τὸ καλάθι καὶ τρομοκρατημένες εἴδανε ὅτι δύο δράκοντες (φίδια) εἶχαν περιτυλίξει τὸν Ἐριχθόνιο. 

Ἔτσι λοιπὸν καθὼς ἡ Ἀθηνᾶ ἐπέστρεφε κουβαλώντας τὸ βουναλάκι ποῦ ἀργότερα ἀπεκλήθη Λυκαβηττός, μία κορώνη (κουρούνα) τὴν ἀπάντησε καὶ τῆς κάρφωσε ὅτι οἱ κόρες τοῦ Κέκροπα εἴχανε πάρει μάτι τὸν Ἐριχθόνιο. Μόλις ἄκουσε τὰ μαντάτα ἡ Ἀθηνᾶ, τὰ πῆρε στὸ κρανίο πέταξε τὸν Λυκαβηττὸ ἐκεῖ ποῦ εἶναι σήμερα, ἐνῶ τὸ καρφὶ τὴν κορατζίνα, γιὰ νὰ τὴν τιμωρήσει γιὰ τὰ κακὰ νέα ποῦ τῆς εἶπε τῆς ἀπαγόρευσε νὰ ξαναπετάξει κοντὰ καὶ πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη.

Τοιουτοτρόπως λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴν γραφὴ ποῦ διασώζει ὁ Ἀντιγoνος, οἱ Ἀθηναῖοι οἰκονομήσανε ἕνα ὄμορφο βουναλάκι, τὸ Λυκαβηττό.

Ἐπειδὴ ὅμως ὡς γνωστὸν ἀπὸ ἕνα καρφὶ ποῦ ἔλειπε χάθηκε τὸ πέταλο καὶ ἀπὸ ἕνα πέταλο ποῦ χάθηκε αὐτοκρατορίες κατέρευσαν, ἐγὼ τῆς χρωστάω εὐγνωμοσύνη τῆς Ἀθηνᾶς ποῦ πέταξε σὲ κεῖνο τὸ σημεῖο τὸν Λυκαβηττό. Τὸ γιατί θὰ τὸ ἐξηγήσω ἀμέσως.

Σύμφωνα μὲ τὸν Θεοφραστο τὸν Ἐρέσιο, καὶ στὸ ἔργο τοῦ "Περὶ σημείων ὑδάτων καὶ πνευμάτων καὶ χειμώνων καὶ εὐδιῶν" (Ἰδὲ παρ. 4 ) ἕνας ἀρχαῖος τύπος ποῦ τὸν ἔλεγαν Φαεινὸ καὶ εἶχε γιὰ χόμπι τὴν ἀστρονομία, ἀρκετὲς φορὲς ἀνέβαινε στὸ Λυκαβηττὸ γιὰ βόλτα ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀστρονομικὲς παρατηρήσεις, ὥσπου κάποια μέρα: "καὶ Φαεινὸς Ἀθήνησιν ἀπὸ τοῦ Λυκαβηττοῦ τὰ περὶ τὰς τροπᾶς συνεῖδε".

Καὶ ἅμα τὶς εἶχε "σὺν-εἰδεῖ" μόνος του, θὰ ἤτανε μικρὸ τὸ καλό.

Ὅμως: " πάρ’ οὗ Μέτων ἀκούσας τὸν τοῦ ἑνὸς δέοντα εἴκοσιν ἐνιαυτὸν <κύκλον> συνέταξεν ", καὶ ὅπως ἀναφέρει και ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης (δεῖτε ἐδῶ βιβλίο 12 πάρ. 36  "τὴν ἀρχὴν ποιησάμενος ἀπὸ μηνὸς ἐν Ἀθήναις σκιροφοριῶνος τρισκαιδεκάτης". Τοιουτοτρόπως δηλαδὴ ἔφτασε ὁ Μετωνας ὁ Ἀθηναῖος νὰ συνθέσει τὸν περίφημο κύκλο τοῦ Μετωνος.

Τώρα ἂν ἡ κορατζίνα δὲν συναντοῦσε τὴν κουκουβάγια τὴν Ἀθηνᾶ ποῦ κουβαλοῦσε τὸ λόφο γιὰ νὰ καρφώσει τὶς κόρες τοῦ Κέκροπα πολὺ πιθανὸν ἡ Παλλάδα νὰ μὴν πέταγε ἐκνευρισμένη τὸ Λυκαβηττὸ ἐκεῖ ποῦ εἶναι σήμερα. Ἂν δὲν ἦταν ἐκεῖ ὁ Λυκαβηττός, ποῦ θὰ σκαρφάλωνε ὁ Φαεινὸς γιὰ νὰ ἀνακαλύψει τὰ σημεῖα τῶν τροπῶν; καὶ ἂν δὲν ἀνακάλυπτε ὁ Φαεινὸς τὰ ἡλιοστάσια πολὺ πιθανὸν ὁ Μετωνας νὰ μὴν ἀνακάλυπτε τὴν "ἐννεαδεκαετηρίδα" καὶ ἂν ὁ Μετωνας δὲν ἀνακάλυπτε τὸν σεληνιακὸ κύκλο τῶν 19 ἐτῶν ὁ ὑπηρετῶν τὴ θητεία του στὸ ναυτικὸ Βοὺς δὲν θὰ ἔπαιρνε 10ήμερον τιμητικὴ ἄδεια καὶ ἂν δὲν ἔπαιρνα τὴν ἄδεια πιθανὸν σήμερα ὁ φοβερὸς Βοὺς νὰ μὴν ἦταν ὕπανδρος καὶ πατέρας δύο τέκνων. 

Καὶ ἐξηγοῦμαι.
 

Ἀρχὲς Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1981 ὁ πλοίαρχος διοικητὴς τῶν ταχέων σκαφῶν ἔκανε ἐπιθεώρηση στὰ σκάφη τῆς διοικήσεώς του. Ἐγὼ ὑπηρετοῦσα στὴν τορπιλάκατο "ΛΑΙΛΑΨ" ὅπου εἶχα καὶ τὴν ἐπιστασία τῆς ναυτιλίας-κατεύθυνσης. Ὅταν οἱ ἐπιτελεῖς τοῦ διοικητῆ ἄρχισαν νὰ ἐπιθεωροῦν ήρθαν και στὸ γραφεῖο Ν/Κ ὅπως ἦταν φυσικὸ ἐξέτασαν καὶ τὶς γνώσεις τοῦ προσωπικοῦ. Ἀφοῦ μὲ ρώτησαν διάφορα στὰ ὁποῖα εὐκόλως ἀπήντησα (εἶναι γνωστὸν τοῖς πάσιν ἄλλως τὲ τὸ εὖρος τῶν γνώσεων ποῦ μὲ διακρίνει) ἕνας παράλυτος μὲ ρώτησε γιὰ τὸν Μετωνικὸ κύκλο καὶ τὴν σχέση του μὲ τὸ τροπικὸ (ἡλιακὸ) ἔτος. Τώρα στὴν ἔφερα κωλόπαιδο σκέφτηκε. Εἰς μάτην ὅμως, γιατί ὁ φοβερὸς Βοὺς τοῦ τὰ εἶπε νεράκι. Ὅταν ὁ διοικητὴς τοῦ στόλου τῶν ταχέων σκαφῶν καὶ τὸ ἐπιτελεῖο τοῦ ἀπεχώρησαν μὲ φώναξε ὁ κυβερνήτης καὶ προτοῦ προλάβω νὰ τοῦ μιλήσω μου λέει: «Φύγε καὶ γύρισε σε δέκα μέρες» καὶ μοῦ ἐξήγησε ὅτι ὄχι μόνον εἰσέπραξε τὴν εὐαρέσκειαν τοῦ διοικητοῦ ἀλλὰ ὁ διοικητὴς τὴν σημείωσε καὶ στὸ ἡμερολόγιο τοῦ πλοίου, προσθέτοντας ὅτι τοῦ εἶπε νὰ μοῦ δώσει πενθήμερον ἄδεια ἀλλὰ αὐτὸς εὐχαριστήθηκε τόσο ποῦ τὴν κάνει δεκαήμερη. Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἐγὼ πῆρα τὴν Ἄννα καὶ ἐξέδραμα εἰς τὰς ἐξοχᾶς ὅπου, γιὰ κακή της μᾶλλον τύχη, συνετελέσθη τὸ μοιραῖον καὶ συνέλαβε τὸν Ἠλία μὲ ἀποτέλεσμα μετὰ ἀπὸ 4 μῆνες ὁ Βοὺς νὰ πιαστεῖ μὲ τὰ τέσσερα καὶ νὰ φορέσει τὴν κουλούρα.

 
Ἔτσι λοιπὸν κι΄ἐγὼ χρωστάω εὐγνωμοσύνη στὴν Ἀθηνᾶ ποῦ πέταξε τὸν Λυκαβηττὸ ἐκεῖ ποῦ τὸν πέταξε. Βέβαια τίθεται ἕνα δίλλημα ἐδῶ, στὴν Ἀθηνᾶ χρωστάω ἢ στὴν κορατζίνα. 

Ὅποιος ξέρει νὰ μοῦ πεῖ.