Ἡ μακραίωνη ἱστορία της (καὶ διὰ τοῦ κώλου) ἀντισύλληψης.

Οἱ ἄντρες ὡς γνωστὸν εἶναι ἀνεύθυνα ζῶα. Γιὰ αὐτὸ οἱ τοῦρκοι λένε ὁ σηκωμένος ποῦτσος νόμο δὲν ἔχει. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, ἀλλὰ καὶ πρόσφατα ἀκόμα, τὰ κορίτσια καλῶν οἰκογενειῶν ὄφειλαν νὰ προσέχουν καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶνε τὴν παροιμία:

γαμιέσαι, κόρη, χαίρεσαι.

Μά, θὰρθ΄ ἡ γέννα καὶ θὰ δεῖς!  

Ἔτσι λοιπὸν ἄφηναν τὸ μονίμως καυλωμένο ἀρσενικὸ (τὸν γκόμενο ἢ τὸν ἀρραβωνιαστικὸ) νὰ τοὺς τὸν χώνει ἀπὸ πίσω, καὶ προστάτευαν ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὸν παρθενικὸ ὑμένα τους. Ἡ κωλοτρυπὶς δὲν ἔχει παρθενικὸ ὑμένα καὶ δὲν εἴχανε νὰ χάσουν καὶ τίποτα. Οἱ ἀρχαῖες Αἰγύπτιες γιὰ νὰ μὴν γκαστρωθοῦνε, ἔχωναν στὸ αἰδοῖο τοὺς ἕνα εἶδος ταμπὸν ἀλλειμένο μὲ διάφορα βάμματα καὶ πομάδες. Ὁ πάπυρος kahum τὸ παλιότερο γνωστὸ ἰατρικὸ κείμενο τοῦ 1900 π.κ.χ δίνει σχετικὲς ὁδηγίες. Ὁ περίφημος πάπυρος Ebers τοῦ 16ου αἰώνα πρότεινε μηχανικὰ ἀντισυλληπτικὰ μέσα. (Περισσότερα ἐδῶ). Ὁ Σορανός, γιατρὸς ἀπὸ τὴν Ἔφεσο, στὸ βιβλίο τοῦ γυναικολογία ἔγραψε ὅτι οἱ γυναῖκες πρέπει νὰ πίνουν  χυμὸ ἀπὸ σίλφιο ἀνακατεμένο μὲ νερὸ μία φορὰ τὸ μήνα ἀφοῦ "ὄχι μόνο ἐμποδίζει τὴ σύλληψη, ἀλλὰ καὶ καταστρέφει καὶ ὁποιανδήποτε ὑπάρχουσα". Ἐναλλακτικά, μία τούφα ἀπὸ μαλλὶ ἐμποτισμένο μὲ χυμὸ ἀπὸ σίλφιο νὰ εἰσάγεται στὸν κόλπο ὡς ὑπόθετο. (περὶ τὸ ἐκπληκτικὸ σίλφιον ἀκολουθεῖ ὁσονούπω ἰδιαίτερον πόνημα). 

  

Στὴν μεσαιωνικὴ Εὐρώπη, ἀλλὰ και ἀργότερα στὶς ἀρχὲς τῆς ἀναγέννησης οἱ ἀρραβῶνες ἤσαν σχεδὸν ὑποχρεωτικοὶ καὶ γίνονταν συνήθως ὑπὸ τὰς εὐλογίας κάποιου παπᾶ. Οἱ ἀρραβωνιασμένοι γαμοῦσαν κατὰ κόρον ἐφαρμόζοντας τὴν μέθοδο τῆς ἀνακοπῆς τῆς συνουσίας "coitus interruptus".  Ἡ καθολικὴ ἐκκλησία τὸ ἤξερε θαυμάσια κι ἔκανε τὸ κορόιδο ἐνῶ καταδίκαζε ἄγρια τὸν σοδομισμὸ καὶ τὴν μαλακία. Στὴν Ἐλβετία ἐφάρμοζαν τὸ ἔθιμο "Kiltgang" βάσει τοῦ ὁποίου οἱ ἀρραβωνιασμένοι κοιμόντουσαν θεωρητικὰ μαζὶ χωρὶς νὰ γαμιοῦνται. Ἡ ἐκκλησία χωνόταν καὶ στοὺς ἀρραβῶνες καὶ στοὺς γάμους. Τὰ πρὸ ἀρραβωνιάσματα γινόντουσαν σχεδὸν ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία ὅπως καὶ στὴν Ἑλλάδα.  Ἡ ἐνηλικίωση τοῦ ἄντρα ἦταν τότε στὰ 30 καὶ τῆς γυναίκας στὰ 25. Ἡ ἰδέα τῆς ἀντισυλληπτικῆς τακτικῆς ἦταν τότε ἀδιανόητη ἀφοῦ τὸ τετράπτυχο ἔρωτας/γάμος/σεξουαλικὴ πράξη/τεκνοποίηση ἀποτελοῦσαν ἕνα ἀδιαίρετο σύνολο. Ἡ ἐκκλησία θεωροῦσε τὸ coitus interruptus σὰν σχέση contra natura (ἐνάντια στὴ φύση) ὅπως καὶ τὸ σοδομισμό. Ἡ καθολικὴ ἐκκλησία ἐξαπέλυσε τότε δυὸ τρεῖς κανόνες κατὰ τῶν μεθόδων ἀντισύλληψης. Οἱ καθολικοὶ παπάδες μιλᾶνε πολὺ λίγο γιὰ τὸ τσιμπούκι ἐνῶ κατακεραυνώνουν τὸ σοδομισμὸ (a tergo). Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ αὐστηρὴ ἀπαγόρευση τῆς βίβλου (Λευιτικὸ κὲφ 15 παρ. 19-27) γιὰ τὶς σχέσεις ὅταν ἡ γυναίκα ἔχει περίοδο πράγμα ποὺ τὸ βρίσκουμε καὶ στὸ ἱερὸ κοράνιο. (Τὸ κοράνιο ἐδῶ διαβάστε στὴ σούρα 2 τὴν παρ. 222)

κοράνι : σούρα 2, 222

Ὁ σοδομισμὸς σὰν ἀντισυλληπτικὴ μέθοδος εἶναι γνωστὸς ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Στὸν Ἡρόδοτο βρῆκα ὅτι ὁ Πεισίστρατος, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ κάνει παιδιὰ μὲ τὴν γυναίκα του, ἡ ὁποία ἦταν κόρη τοῦ Ἀλκμεωνίδη Μεγακλῆ, καθόσον αὐτὰ θὰ ἦταν ἐναγεῖς (θὰ βαρύνονταν δήλ. ἀπὸ τὸ κυλώνειον ἄγος), γαμοῦσε τὴν γυναίκα του ἀπὸ τὸν κῶλο.  "οὐ βουλόμενος οἱ γενέσθαι ἐκ τῆς νεογάμου γυναικὸς τέκνα ἐμίσγετο οἱ οὐ κατὰ νόμον" γράφει ὁ Ἡρόδοτος  (κλειῶ 61).

Μέχρι καὶ πρόσφατα οἱ παπάδες ἐξομολογητὲς ἀφοῦ ἄκουγαν προσεκτικὰ τὶς ἐρωτικὲς ἀφηγήσεις τῶν πιστῶν ἄρχιζαν τὴν ἀνάκριση μὲ ἐρωτήσεις τοῦ τύπου: γάμησες τὴν γυναίκα σου ἀπὸ πίσω ὅπως τὰ σκυλιά; Ἂν τόκανες νηστεία μὲ ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ εἴκοσι μετάνοιες ἐπὶ δέκα μέρες. Τὰ ἐρωτικὰ σχήματα δήλ. οἱ στάσεις στὸ γαμήσι ἀπασχόλησαν ἀπὸ νωρὶς τοὺς παπάδες. Τὸ πίσω-κολλητὸ γαμήσι προκαλοῦσε πολλὲς ἐρωτήσεις στοὺς καθολικοὺς ἐξομολογητὲς ποὺ θέλανε νὰ μάθουν ἂν ὁ σύζυγος τὸν εἶχε χώσει στὸ αἰδοῖο ἢ στὸν πρωκτό. Τὴ στάση ἀπὸ πίσω τὴν ὀνόμασαν "more canino" ἂς ποῦμε σκυλογαμήσι καὶ ἤδη ἀπὸ τὸν μεσαίωνα θεωρήθηκε ἁμαρτωλή, σὰν κάτι τὸ ζωῶδες. Κατὰ τοὺς καθολικοὺς θεολόγους ἡ μαλακία συνιστᾶ χειρότερο ἁμάρτημα ἀπὸ τὴν αἱμομιξία.  

Τὴν ἀντισύλληψη καὶ τὰ διάφορα γαμήσια δὲν τὰ ἀπαγόρευαν οἱ θεοὶ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, τῆς Ρώμης κλπ. Δὲν μπορῶ νὰ προσδιορίσω τοὺς λόγους ποὺ ὤθησαν τὶς ἐν γένει χριστιανικὲς ἐκκλησίες στὴν στάση τους αὐτή. Τὸ κράτος, τὸ ὅποιο κράτος, ἤθελε ἀνέκαθεν πολλὰ παιδιά. Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας. Ἡ οἰκογένεια προστατεύει θαυμάσια τὰ παιδιά. Ἐνδεχομένως ἡ σεξουαλικὴ πολιτικὴ τῶν χριστιανῶν παπάδων νὰ ἐκφράζει ἀντίστοιχες δημογραφικὲς ἐπιταγὲς τοῦ κράτους. 

Στὴν πατρίδα μου, τὴν Καλαμάτα ἀλλὰ καὶ σχεδὸν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα τὰ ἀγόρια τὰ ἀποκαλοῦσαν παιδιά. Τὰ κορίτσια δὲν τὰ θεωροῦσαν παιδιά, τὰ κορίτσια ἤτανε βάρος στὴν οἰκογένεια. Τὰ κορίτσια τὰ ἔβλεπαν σὰν ἀξίνες κατάλληλες μόνο γιὰ τὰ χωράφια. Τὰ ἀγόρια ἰσοδυναμοῦσαν μὲ τουφέκια, ἰδίως σὲ περιοχὲς ποὺ ἐπικρατοῦσε ἡ βεντέτα (Μάνη, Ἀρβανιτιὰ κ.α.) ὅμως τὰ παιδιὰ δὲν ἤτανε παρὰ στόματα ποὺ ἔπρεπε νὰ θρέψη ἡ οἰκογένεια. Ὁ πατέρας συχνὰ δὲν τὰ κατάφερνε νὰ ταΐσει πολλὰ παιδιά. Ἀπὸ ἐδῶ πηγάζει ἡ λαϊκὴ ἀντιδημογραφικὴ τακτικὴ ὅπως ἐκφραζόταν μὲ τὴν  ἀντισύλληψη, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς βρεφοκτονίες. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἡ βρεφοκτονία ἤτανε κάτι συνηθισμένο, ἄλλωστε εἶναι γνωστὸ ὅτι στὴν Κίνα σκότωναν τὰ περισσότερα νεογέννητα κορίτσια. Τὴν βρεφοκτονία τὴν ἀναλάμβανε ἡ ἄμοιρη ἡ μάνα εἴτε ἡ μάγισσα τοῦ χωριοῦ.

Σήμερα λέμε ὅτι ὁ μέσος ὅρος ζωῆς στὴν Ἑλλάδα ἀνέβηκε στὰ 79 χρόνια, πρόκειται περὶ μία ἀκόμα ἀπάτης τῶν πολιτικάντηδων. Οἱ ἄνθρωποι παντοῦ ζοῦνε 70-80 χρόνια. Αὐτὸ ποὺ ἀνεβοκατεβάζει τὸν δείκτη τοῦ μέσου ὄρου ζωῆς εἶναι ἡ φτώχια, ἡ πείνα, ὁ πόλεμος, οἱ ἐπιδημίες καὶ προπάντων ἡ παιδικὴ θνησιμότητα. Τὸν παλιὸ καιρὸ οἱ μανάδες ἔκαναν καμιὰ δεκαριὰ παιδιὰ ἐλπίζοντας νὰ ἐπιζήσουν δυὸ-τρία. Στὸν λεγόμενο τρίτο κόσμο ἐπικρατεῖ ἀκόμα αὐτὴ ἡ ἱστορία τῶν πολλῶν παιδιῶν, ποὺ τώρα, χάρη στὰ καινούργια φάρμακα, ἐπιβιώνουν. Αὐτὸ εἶναι τὸ περίφημο δημογραφικὸ μποὺμ τῶν λεγόμενων ὑπανάπτυκτων λαῶν- ποὺ τόσο ἀνησυχεῖ τοὺς κωλοευρωπαίους. 

Οἱ κωλοέλληνες, ποῦ λέει κι ὃ Νιόνιος, συνηθίζουν νὰ λένε: στὸν ποῦτσο μου δὲν βάζω τιμόνι! Βάζουν ὅμως καπότα.