...το φοβερό της μνήμης ζούδι...

Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε βραδιάτικα. Ξαφνικά άρχισαν να μου ‘ρχονται σκηνές από παραστάσεις και εικόνες που είχαν δει τα μάτια και δίχως να αναλυθούν απ΄το συνειδητό γίνανε βαθιές χαράξεις του νου.

Ένας ψηλόλιγνος κρεμανταλάς στο κέντρο του Μαντράς προσπαθεί να με πείσει πως για λίγες ρουπίες θα αντικαταστήσει τον ΩΡΛ. Κρατά ένα βρώμικο κομμάτι μπαμπάκι στο ένα χέρι και ένα κομμάτι σύρμα στο άλλο. Στοχεύει τ΄αυτιά μου. Φεύγω τρέχοντας... και μπαίνω στο πρώτο καφέ που βρίσκω μπροστά μου. Είμαι στο Γκουαντάν της Μαλαισίας. Όλες οι γυναίκες υπάλληλοι στην τράπεζα φορούν μαντήλες στο κεφάλι και τζοβαϊρικά στα χέρια. Οι φωτογραφίες των μελών της βασιλικής οικογένειας είναι κρεμασμένες στον γεμάτο υγρασία τοίχο. Αλλάζω τα χρήματα και μπαίνω δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι μασέζ δίπλα στην πισίνα, φορούν και κείνες μαντήλες μα κάνουν μασάζ για λίγα ρίνγκιτ. Λίγο πιο κάτω είναι η Μπούγκι στρήτ της Σιγκαπούρης. Με μισό ντόπιο δολάριο αγοράζω μια φρέσκια καρύδα και πίνω το χυμό. Ώσπου να χορτάσουν τα μάτια με τους καλοσυνάτους Κινέζους που χαϊδεύουν το άγαλμα του ευτυχισμένου Βούδα, ο χυμός στερεύει. Παίρνω και δεύτερη καρύδα. Μα δεν προλαβαίνω να ξεδιψάσω και είμαι στο Ιγκουασού. Τεράστιοι όγκοι νερού πέφτουν από παντού. Πυκνά σύννεφα υδρατμών καλύπτουν τον ορίζοντα, μέσα σε λίγα λεπτά είμαι μούσκεμα από την κορυφή ως τα νύχια. Στο Πεκίνο στην πλατεία Τιεν αν μεν χαζεύω για λίγα λεπτά το τεράστιο πορτραίτο του Μάο πάνω στο μαυσωλείο του. Ακριβώς απέναντι φάτσα οι κινέζοι κάνουν ουρές στου Μακ Ντόναλντ. Στο Μιντέλο του Σαο Βισέντε, στα νησιά του πράσινου ακρωτηρίου η πλατεία μπροστά από τo καθεδρικό ναό της Παναγίας της Χάριτος είναι γεμάτη ανθρώπινα χρώματα. Η Τράπεζα απέναντι εξυπηρετεί τους πελάτες καθολικούς και μη, και τα μικρομάγαζα πουλούν πλαστικές κεφαλές του Πάπα. Οι καλοσυνάτοι ντόπιοι μιλούν Πορτογαλικά σε όλους. Απορούν με όσους δεν καταλαβαίνουν και επαναλαμβάνουν αργά αργά... Όμως στο Φρένς Κουόρτερ της Νέας Ορλεάνης οι μπύρες Μπαντ προσφέρονται σε συσκευασία του ενός λίτρου και οι καουμπόηδες τις πίνουν με καλαμάκι. Το ξενοδοχείο μου είναι στη Μπούρμπον στριτ και ακριβώς απέναντι είναι το στριπτιζάδικο με ένα ζευγάρι γυναικεία πόδια μα μπαινοβγαίνουν χορεύοντας από δυο σχισμές στον τοίχο. Το θυμάμαι ίδιο από το 1975 που το επισκέφθηκα για πρώτη φορά. Και η όμορφη Βιετναμέζα συνεχίζει να ζεσταίνει το κρεβάτι μου. Κοιμάται αμέριμνη και σίγουρη πως η λευκή φυλή δεν αποτελεί πλέον απειλή. Στο Μοσταγκανέμ στο Αλγέρι οι ντόπιοι θέλουν να μοιραστούν μαζί μου τον ναργιλέ τους. Πρόσεξαν πως όλη μέρα είχα σεβαστεί τις επιταγές της θρησκείας τους και δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα. Με θεωρούν φίλο. Η χοντρή αραπίνα στη Τζαμάικα μας φωνάζει χουάϊτ άσχολς και μας απειλεί με το δάχτυλο γιατί ο οδηγός του ταξί δε φρέναρε την ώρα που αυτή αποφάσισε να σκεφτεί να διασχίσει τη λεωφόρο. Ο μελαψός τύπος στο Σεντ Τόμας της Καραϊβικής προσπαθεί να μου πουλήσει φέϊκ πούρα και τα κορίτσια στη τζένεραλ κάμαρα στο Σάντος επιμένουν να μου δείξουν την πραμάτεια τους. Στην παραγκούπολη της Καλκούτα τα παιδιά τρώνε στο βρώμικο πεζοδρόμιο και ο τροχονόμος στη Μπανγκόκ έξω απ΄ το χρυσό Βούδα με πιάνει απ΄το χέρι για να με περάσει απέναντι. Τα τουκ-τουκ περνούν δίπλα μας μα καταφέρνουν με τρόπο ακροβατικό να μη μας ακουμπήσουν. 

Μια φορά το χρόνο οι μάγισσες όλης της Ευρώπης μαζεύονται στο λόφο στο κέντρο του Κιέβου μόνο και μόνο για να μου θυμίσουν το λόγο για τον οποίο ο Μουσόργκσκι έγραψε το φαλακρό βουνό.

Και όλοι αυτοί που μου στοιχειώνουν το μυαλό, ...με αγνοούν. Είναι πρωταγωνιστές και γω δεν είμαι παρά ένας θεατής. Ένας απ΄τους χιλιάδες θεατές που κατακλύζουν καθημερινά το θέατρο της ζωής τους.

Δυστυχώς! Εδώ και κάμποσο καιρό, οι μοίρες αποφάσισαν να μη με ξαναστείλουν στο θέατρο να μάθω απ΄τους ηθοποιούς της άλλης άκρης του κόσμου όλα αυτά που τα βιβλία μ΄έκαναν να ξεχάσω… Πρέπει να μάθω να περιμένω. Πρέπει να μάθω να συμμετέχω.

Mussorgsky - Night on the bare mountain (Bernstein)