καλοκαιράκι...

    

Μπορεί οι ζωές μας να οδεύουν ολοταχώς και με τα φρένα σπασμένα κατά διαόλου, μπορεί να είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένοι και ετοιμόρροποι κουβαλητές του ασήμαντου, προχωρώντας ολόισια προς την μοιραία πρόσκρουση, όμως… παρά και τις δύσκολες μέρες που περνάμε και σε πείσμα των σκουντούφληδων Βορειοευρωπαίων, η θάλασσα, το ηλιοφώς, η αλμύρα η γλυκιά αποχαύνωση αλλά και ο έντονος ερωτισμός του καλοκαιριού, μας κρατάει απ’ τα μαλλιά σα να θέλει να μας πει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα, πως ίσως και να μην πνιγούμε, ίσως και να μην υποκύψουμε μεμιάς τώρα στο μοιραίο.

Η ζωή είναι πολύχρωμη, και πανέμορφη! Μαγική. Στον κόσμο υπάρχει και χαρά, και γοητεία, και ανεμελιά και ευχαρίστηση… Ειδικά όταν ζεις ένα ακόμη καλοκαίρι! Άλλωστε πόσα καλοκαίρια μας απέμειναν…

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι μία σπουδή στο φως και στα χρώματα. Ένας ακτινοβόλος ζωοδότης ήλιος και ένα ολόγιομο φεγγάρι, πάννυχα και φαέθοντα, βάφουν στεριές και θάλασσες ασημιές και χρυσαφιές ενώ στο μούχρωμα του δειλινού, ο ήλιος στη δύση του, περιζώνει με πορφύρα τον ορίζοντα.

Το ημίγυμνο καλοκαιράκι μας μαθαίνει λιτότητα. Άνθρωποι χαρούμενοι να τσαλαβουτούν στο νερό να μαζεύουν τζάμπα ήλιο και να τυλώνουν (εκ του αρχαίου τυλόω -ῶ) την κοιλιά τους με λίγο καρπούζι. Στην παραλία δίπλα μου, δυό χαρούμενα πιτσιρίκια παίζουν ανέμελα χτίζοντας και γκρεμίζοντας χωμάτινους πύργους με τα κουβαδάκια τους. Μπρός στα πόδια τους το κυματάκι κινείται σιγανά και σπάει φλοισβίζοντας δαντελλωτά στη χρυσή άμμο. Ξαφνικά ξεσπάει καυγάς. Η Υακίνθη, δυόμισι ετών, μαλώνει με τον Γιαννάκη που είναι τριών. «Άστο κάτω είναι δικό μου» του λέει αδράχνοντας ένα κουβαδάκι. «Όχι, είναι δικό μου» φωνάζει ο Γιαννάκης αρπάζοντάς το απ’ τα χέρια της. Για λίγα λεπτά, τα δυο παιδόπουλα είναι δυστυχισμένα και δυσφορούν καθώς παλεύουν να επιβεβαιώσουν πάνω στην άμμο το «έχειν και κατέχειν» τους. Ψηλά στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού δυο γλάροι παρακολουθούν τα πάντα και γελάνε. Έπειτα μοιράζονται ειρηνικά ένα ψάρι ακριβώς στη μέση. Σκέφτομαι πως η ψύχωση της ιδιοκτησίας είναι παιδική ασθένεια, ένα είδος σολιψισμού, της ανθρωπότητας που πάσχει από διαθλαστική υπερμετρωπία. Βλέπει δηλαδή το τίποτα σαν κάτι.

Ποιος να είναι άραγε ο σωστός τρόπος για να στιμάρης τη ζωή;  Άλλωστε εμπρός στον αΐδιο χρόνο, δεν μας ανήκει τίποτε άλλο πέρα από τα καλοκαίρια που προφτάσαμε να ζήσουμε. Τα ίχνη από τα βήματά μας στην κάθυγρη άμμο, η μόνη μας ιδιοκτησία.

Λίγο πιο πίσω και οι γονείς των παιδιών επίσης διαφωνούν σε μια ατέρμονη συζήτηση σχετικά με τα ραβασάκια της εφορίας, τον ΕΝΦΙΑ, τις συντάξεις που όλο και μειώνονται, τους πολιτικάντηδες που μας κατάντησαν έτσι, για τους παλαβούς που κάθε τόσο ανατινάζονται κι έχουν κάνει μια Ευρώπη μπάχαλο, για τον εξ ανατολής Σουλτάνο που έχει ξεφύγει τελείως, αλλά και για ένα ταξίδι τους στην Ισπανία τον Σεπτέμβριο. Από ψηλά, ένας ήλιος σαρκαστικός, ξεκαρδισμένος, τους σιγοψήνει μεθοδικά αλλά αυτοί δεν αποφασίζουν να βουτήξουν στη θάλασσα. Η αγωνία τους για τον ΕΝΦΙΑ που πρέπει να πληρώσουν, αλλά και για το εάν υπάρχει τρόπος να επωφεληθούν από την κρίση υπερισχύει. Το βράδυ στο συζυγικό κρεβάτι αντί ερωτόλογα θ’ ανταλλάσσουν κρέμες για τα εγκαύματα και θ’ αναστενάζουν για άλλους λόγους.

Οι γονείς της Αριάδνης ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και του Γιαννάκη Νέα Δημοκρατία. Μέσα από μια απόκρυφη ουράνια μηχανική το διανόημα των συγκεκριμένων ψηφοφόρων επηρεάζει τους πολιτικούς αρχηγούς. Έτσι ο Τσίπρας σε ένα μεγαλοφυές κρεσέντο θα ξανασκίσει τα μνημόνια, θα απαιτήσει τη διαγραφή του χρέους, και θα φροντίσει για την άμεση επαναφορά του δώρου Χριστουγέννων σε συνταξιούχους και μισθωτούς κάνοντας πράξη το προεκλογικό του μότο «θα τ’ αλλάξουμε όλα».

Όμως κανείς όσο και να θέλει δεν μπορεί ν’ αλλάξει κατά βάθος τον εαυτό του αφού το καλοκαίρι και η πανσέληνος παίζουν παράξενα και σιβυλλικά  παιχνίδια σε κάτι τύπους που έχουν πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό τους.

Ο Μητσοτάκης πάλι, παιδί οικογένειας κι αυτό… Τώρα η salus populi επαφίεται στους στιβαρούς ώμους του Κυριάκου. Τα κουλουβάχατα της ιστορίας δηλαδή και η μεταφυσική του φαιδρού, που δεν σκοτώνει απλώς την ιστορία μέσα από τον θανατερό βρόγχο της πραγματικότητας, αλλά καταργεί de facto και το μέλλον, διαστέλλοντας το παρόν ως εκεί που δεν πάει άλλο.

«Ποιος είναι αυτός;» αναρωτιούνται κάποιοι και έπειτα συνέχισαν τον ράθυμο βηματισμό τους για παρακάτω. Μήπως έφτασε η ώρα και για μας ν’ αναρωτηθούμε: Ποιοι είστε όλοι εσείς, διάολε;

Πατροκτονίες, αμαρτίες αιμομιξίες μισαδελφία κι ένας αυτοκαταστροφικός Αμλέτος που παράτησε τη Δανιμαρκία κι ήρθε εν μέσω θέρους στην Ελλάδα για ψυχοθεραπευτικά λουτρά. «Τι κάνω εγώ εδώ;» θα αναρωτηθεί αύριο σαν τον άλλο Φασουλή, τον Αλέξη.

Όμως τότε θα είναι πολύ αργά, τα μαθήματα θερινής ραστώνης και το καλοκαίρι, θα’ χουν πια τελειώσει.

Και τώρα εγώ αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα στην κουπαστή αγναντεύοντας τον ωκεανό.

ΥΓ. Τι αδύναμο, τι μελαγχολικό και δύσθυμο πλάσμα ο άνθρωπος. Τι κωμικές, αλαζονικές και επηρμένες οι πόζες του. Πόσο μάταιη η πομπώδης ρητορική του μπροστά σε τάφους που χαίνουν. Κι όμως. Αυτό το αδύναμο, το φθαρτό αλαζονικό πλάσμα της καταστροφής, δικαιούται ακόμα να ονειρεύεται -σε πείσμα των καιρών, τον Παράδεισο.