Μια φορά κι έναν καιρό ή σήμερα

Ο Δόκτορας ήτανε πάντοτε χαμογελαστός. Οι ασθενείς του ήταν τις πιο πολλές φορές κατηφείς-επειδή έτσι  αρμόζει να είναι ο σωστός ασθενής- όμως σχεδόν πάντοτε έφευγαν από του Δόκτορα χαμογελαστοί. Κάποιες φορές μάλιστα, φεύγοντας τον ρωτούσαν συνωμοτικά:

"Γιατρέ, πόσες είπες Δύο ή τρείς" ή "ρε γιατρέ, πολλές είναι αυτές  που μου έδωσες" ή κάτι παρεμφερές.

Με έτρωγε η  περιέργεια και κάποια μέρα τον ρώτησα τι στα καλό συμβαίνει και τι τον  ρωτάνε όλοι αυτοί φεύγοντας.

Πήρε βαθυστόχαστο ύφος και μου αφηγήθηκε την εξής ιστορία:

Μια φορά κι έναν καιρό, στην πλατεία του χωριού γινότανε τρικούβερτο γλέντι. Όλο το χωριό ήταν μαζεμένο  εκεί. Όλοι, εκτός από έναν νάνο καμπούρη. Επειδή στους χορούς και στις συγκεντρώσεις τον κορόιδευαν όλοι, αποφάσισε λοιπόν εκείνη την ημέρα να πάει κάπου, όπου δεν θα συναντούσε άνθρωπο για να κλάψει μόνος με τον πόνο του.  

  
Περπατώντας έρημος βαρύς και μόνος, έφτασε και στο νεκροταφείο του χωριού. Έτσι όπως τριγύριζε περίλυπος ανάμεσα στα μνήματα, αιφνιδίως μέσα από το καντήλι κάποιου τάφου εμφανίζεται ένα πνεύμα! 

 

"Τι έχεις και είσαι τόσο λυπημένος" τον ρωτάει το πνεύμα και ο καμπούρης νάνος σοκαρισμένος του απαντάει: "Δε με βλέπεις πως είμαι; Ε, λοιπόν, όλοι με κοροϊδεύουν για τα χάλια μου και για την καμπούρα μου και ήρθα εδώ στα μνήματα να κλάψω τη μαύρη μου τη μοίρα που με έκανε νάνο και καμπούρη..." 

Το πνεύμα τον κοιτάει συμπονετικά και του λέει: "Μη χολοσκάς για το μπόι σου και για την καμπούρα! Ορίστε, χραάααπ!  πάρε δυό μέτρα μπόι, και χράααπ! φέρτη εδώ την καμπούρα, και με μιας ο καμπούρης νάνος μεταμορφώνεται σε δυό μέτρα ευθυτενές παλληκάρι, ευχαριστεί το πνεύμα και τρέχει στην πλατεία του χωριού.

Οι συγχωριανοί του τον βλέπουν, παθαίνουν την πλάκα τους, τον ρωτάνε πως έγινε αυτό το θαύμα, και ο πρώην καμπούρης τους αφηγείται με πάσα λεπτομέρεια την περιπέτειά του. 

Στο βάθος της πλατείας, καθότανε και μπεκρόπινε ένας άλλος στραβοκάνης καμπούρης. Ακούγοντας την ιστορία που αφηγείται ο τέως νάνος και καμπούρης, ο νυν στραβοκάνης καμπούρης τινάζεται κατάπληκτος και μονολογεί: "ρε μπας και  είναι η τυχερή μου μέρα σήμερα" και αμέσως κατευθύνεται δρομαίως προς το νεκροταφείο του χωριού.  

Έτσι όπως τριγύριζε με αγωνία ανάμεσα στα μνήματα, αιφνιδίως μέσα από το καντήλι κάποιου τάφου εμφανίζεται το πνεύμα! 

 

 

"Τι έχεις και είσαι τόσο λυπημένος" τον ρωτάει το πνεύμα και ο στραβοκάνης καμπούρης με προσδοκία του απαντάει: "Δε με βλέπεις πως είμαι; Ε, λοιπόν, όλοι με κοροϊδεύουν για τα κανιά μου και για την καμπούρα μου και ήρθα εδώ στα μνήματα να κλάψω τη μαύρη μου τη μοίρα που με έκανε στραβοκάνη και καμπούρη..." 

Το πνεύμα τον κοιτάει συμπονετικά και του λέει: "Μη χολοσκάς για τα στραβά σου τα κανιά και για την καμπούρα! Ορίστε, χραάααπ!  με μιας του τα ισιώνει, και χράααπ! φέρτη εδώ την καμπούρα, και με μιας ο στραβοκάνης καμπούρης  μεταμορφώνεται σε ένα ευθυτενές παλληκάρι με ολόισια πόδια, ευχαριστεί το πνεύμα και τρέχει στην πλατεία του χωριού.

Οι συγχωριανοί του τον βλέπουν, παθαίνουν την πλάκα τους, τον ρωτάνε πως έγινε αυτό το θαύμα, και ο πρώην στραβοκάνης και καμπούρης τους αφηγείται με πάσα λεπτομέρεια την περιπέτειά του και μαζί με τον πρώην νάνο καμπούρη κερνούσαν όλο το χωριό. 

Σε ένα σημείο της πλατείας, καθόταν και τα έπινε ένας άνεργος και αδέκαρος φουκαράς, που η τράπεζα οσονούπω  θα του έπαιρνε το σπίτι, και η γυναίκα του τον είχε παρατήσει πριν από δύο εβδομάδες μη αντέχοντας τη δυστυχία και τη φτώχεια του. 

Ακούγοντας τις αφηγήσεις των πρώην, πλέον, καμπούρηδων, μια σπίθα ελπίδας άναψε μέσα του. "Ρε μπας και είναι η τυχερή μου μέρα σήμερα" σκέφτηκε και με  βήμα ταχύ πήρε το δρόμο  προς το νεκροταφείο του χωριού. 

Έτσι όπως τριγύριζε με αγωνία ανάμεσα στα μνήματα, αιφνιδίως μέσα από το καντήλι κάποιου τάφου εμφανίζεται το πνεύμα! 

 

"Τι έχεις και είσαι τόσο αναστατωμένος" τον ρωτάει το πνεύμα και ο φουκαράς ο άνεργος με προσδοκία του απαντάει:

"Άσε... Ζω ένα δράμα...  Είμαι 3 χρόνια άνεργος, η γυναίκα μου με παράτησε, η τράπεζα θα μου πάρει το σπίτι..." 

Το πνεύμα τον κοιτάει με συμπόνια και του λέει: "Και γι' αυτό χολοσκάς; Ορίστε, τσάκω 2 καμπούρες!!!"

Αυτή ήταν η ιστορία που μου αφηγήθηκε ο γιατρός, και πρέπει να σας πω ότι δυστυχώς χρειάστηκε να περάσουν καμιά εικοσιπενταριά περιστροφές της γης γύρω απ τον ήλιο για να καταλάβω πως ο Δόκτορας ήταν ίσως ο σημαντικότερος μεταφυσικός στοχαστής που έχω γνωρίσει .