Ο Ποσειδώνας

                               Ο Ποσειδώνας της Μήλου, τέλος 2ου αιώνα πκχ.

Αθήνα Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Ο Ποσειδών, ο Πόσις, ο Πότις ο Δες-Πότις, ο κύριος αυτής της Δάν Δά (γής: αν δεχτούμε το Δαπέδιον: Δά-πεδον ή την επίκληση ως Πότει Δάς  ή Πότι Δάς "κύριε της Γής") πολύ νωρίς από το 1600 πκχ γίνεται θεός των κυμάτων. 

Ετυμολογικά

Πόσις < Ιαπ *potis, ο δυνατός ο ισχυρός < αρχ. ινδ.  Patih = κύριος, δεσπότης, σύζυγος.

Δᾶ, Δωρικόν αντί γά, γή εξού και δά-μήτηρ) δημήτηρ > δήμητρα = μητέρα γή.

Καί da-mo που παράγεται από την ΙΕ ρ. *da[i] διαιρείν εις μέρη, διανέμειν. Επομένως da-mo ση­μαί­νει κομμάτι γής εκχωρημένο στο λαό. Κό­βω τη γη [*Γα... ή *Δα-... το *Δά-πε­δί­ον της : *Δά­πε­δο] σε α­γρο­τε­μά­χια και τα μοι­ρά­ζω.
 

Δάπεδον < I.E. ρ. *da διαιρείν εις μέρη, διανέμειν και pedom, πέδον = έδαφος.

Στη συ­νέ­χεια, ο λα­ός που κα­τοι­κεί σ’ αυ­τή την δά (γή) ο­νο­μά­ζε­ται κατ’ επέκταση "Δή­μος" 

Έτσι λοιπόν στις πινακίδες της Γραμμικής Β΄ οι ειδικοί διαβάζουν: e-ne-si-da-o-ne Ενεσιδάονει ( Ενεσιδάων) που σημαίνει αυτός που σείει τη γη (ήτοι ο Ποσειδώνας).

Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι 800 χρόνια πριν από τον Όμηρο τον λάτρευαν στα παράκτια εμπορία που ίδρυσαν, όχι μόνο στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και στα παράλια της Μ. Ασίας αλλά σε όλη τη Μεσόγειο, κατά πως λένε οι αρχαιολόγοι, στη Σικελία, στην Ιβηρική και ακόμα μακρύτερα.

GRA το ιδεόγραμμα για το σίτο

Έτσι, σε γραμμική Β, στην πινακίδα PY Un 718 της Πύλου που ήταν σε χρήση πολύ πριν από την αλφαβητική ελληνική, οι ειδικοί διαβάζουν: 

Po-se-da-o-ni  do-so-mo, Ποσειδάονι δοσμός, "προσφορά στον Ποσειδώνα" που α­πο­τε­λεί­ται από τα εξής:  (ιδεόγραμμα για το σίτο) GRA 4 μονάδες σίτου, (ιδεόγραμμα για το κρασί) VIN 3 μονά­δες κρασί, (ιδεόγραμμα για το βόδι) BOS^m  τρία βό­δια, tu-ro2, δέ­κα μο­νά­δες τυ­ρί, me-ri-to, 3 μονάδες μέλιτον-μέλι και ko-wo, 1 αγόρι, κτλ.

(Οπ! Τι έχουμε εδώ! που λέει και ο Λιακό. Το πιθανότερο να πρόκειται για ανθρωποθυσία, αλλά ας μην εμβαθύνουμε, άλλωστε δεν είναι δεν είναι θέμα και του παρόντος άρθρου).

BOS^m  το ιδεόγραμμα για το  βόδι 

Δείτε εδώ την πινακίδα PY Un 718 της Πύλου.

Στη Θεογονία μας, (ορφικά) γενάρχης όλων, θεών και θνητών είναι ο Ωκεανός (αυτός με το Ωκύ, με το ταχύ και γονιμοποιό ρεύμα του), κόρη του Ωκεανού είναι η Μήτις: η ευστροφία, η πανουργία, η αίσθηση της ευκαιρίας, ο δόλος. 

Γιός της Μήτιδας είναι ο Πόρος (κύριο όνομα και θαλάσσιο πέρασμα, με πορθμείο, για να ευ-πορεί ο πορευόμενος για να μην γίνει α-Πορος).

Πόρος Ι.Ε. ρ. *per- = εισδύειν, διεισδύειν, διαπεράν. Ταυτόσημος της  *per- = διά, δια μέσου.

Γιός του Πόρου και της Πενίας, τέλος είναι ο έμΠορος, ο "εν-Πόρω-ων", αυτός που βρίσκεται στο πέρασμα δηλ. αυτός που διασχίζει τη θάλασσα ως επιβάτης πλοίου, αυτός που ιδρύει τα εμπορεία, σε όλη τη Μεσόγειο.

Μαζί του κουβαλάει τον Ποσειδώνα, όπως οι σημερινοί τον Αι Νικόλα, τον κάνει θεό των κυμάτων και τον λατρεύει στα παράκτια εμπορεία που ιδρύει.

Να πως ο αρχικός Πότις των Μυκηναίων, γίνεται θεός των κυμάτων και των ακτών της Μεσογείου, δηλαδή τηρουμένων των αναλογιών θεότητα διεθνής. (Στην εποχή του χαλκού αναφερόμαστε, στο 1600-1400).

 

Λεξικό της γραμμικής Β εδώ.