2012 : ἐν εἴδη ἀπολογισμοῦ καὶ καλωσορίσματος
.
Ἅμα τω χειμώνι ἀρχομένῳ, τῆς χειμερινής τροπής ἰούσης, καὶ τοῦ Ποσειδεώνος ἀφικομένου μηνός, πρώτου τοῦ τε χειμώνος καὶ τοῦ δωδεκάτου καὶ δισχιλιοστοῦ ἔτους, ἅπαντες σχεδόθεν οι τῆς εν Ελλάδι διαβιούντες πληθυσμοί ἐν ἀλλοφροσύνῃν τε καὶ πανικόν τελούν διὰ τὴν τῆς ἐν γένει οἰκονομικής δυσπραγίας, και την της αγοράς κατιοῦσαν· είπον δε «σχεδόθεν», ἐπεὶ εὐλόγως αναλογιζόμενος τις, τοῖς ἀέργοις, τοις ἀκλήρoις καὶ τoις ἀστέγoις οὐδὲν μέλει, ὅτι «οὐκ ἄν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος» καὶ ὅτι ὁ μηδὲν έχωv oὐ δύvαται τι ἀπoλέσαι. Ἐν τούτοις δὲ οἱ τῶν τῆς Εσπερίας ἐθνῶν ταγοὶ (ἐν οἷς καὶ χαμαιτύπη γυνή τις ) συνευρίσκονται μετά των της Ελλάδος άρχόντων (Ιερανδρέου κλπ), διασκοποῦσιν, συνεδριάζουσιν, συνεστιάζουσι συμποσιάζουσι, οι καὶ πάντες συμφωνοῦσιν τὸ πρόβλημα Δήλιον, ζοφερόν, ἀμήχανον καὶ δυσοίωνον εστί. Εἶτα πασιχαρεῖς πορεύονται οἴκαδε, ίνα μετά των αλλήλων περί άλλων τυρβάζουσι.
Ὑπόμνημα λεξιλογικὸν
ἰοῦσα: μετοχὴ τοῦ ρ. ἔρχομαι
κατιούσα: ἐκ τοῦ κατειμι, κατεβαίνω κατέρχομαι
Ἑσπερία: ἡ χώρα ποὺ βρίσκεται πρὸς δυσμᾶς
ταγός: ἐκ τοῦ τάσσω αὐτὸς ποὺ διατάσεει διοικεῖ κυβερνᾶ
δήλιον πρόβλημα: δυσεπύλιτον πρόβλημα
ἀμήχανος: (ἐδῶ β΄σήμ.) αὐτὸς ποὺ δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ πραματοποιηθῆ.
Ο δε Γεώργιος ο Ιερανδρέου ως κώνωψ ἐπὶ κέρατος βοός άβουλός τε καὶ μοιραῖος, ὡς τε ὁ ποιητὴς ἔφα, πρὸς Δυσμὰς κεχηνώς προσβλέπων, μωρός καὶ χαῦvoς (μωρόχαυλος χυδαϊστὶ) τὰς τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ κινήσεις ἀνιχνεύων καὶ προοιωνιζόμενος Κασσάνδρειαν διάψευσιν των επερχομένων δεινών. Εις μάτην.
Ἀπέλπιδες δε οι ἐν αυτῷ προσδοκούντες προσέτι τοὺς βαρβάρους ἀναμένουσι, ὥσπερ εν ταις πύλαις οἱ Ῥωμαῖοι καὶ ὁ Ἀλεξανδρινὸς τῆς ρίμας ἐποίησαν. Οι πλείωνες δε των Ελλήνων ειθισμένοι ραστώνην τε και χλιδήν και ακόρεστον αδηφαγίαν διάγειν, υπερβαλλόντως δέδιθι καταθλίβονται τη απωλεία κεκτημένων, ορώντες ζόφον ηερόεντα επερχόμενον.
Ὑπόμνημα λεξιλογικὸν
κεχηνῶς: μετοχὴ παρακειμένου κέχηνα, χάσκω ἢ χαίνω
ὁ Ἀλεξανδρινός της ρίμας: Καβάφης, περιμένοντας τοὺς βαρβάρους
ἐποίησαν: ἀμφίσημο, οἱ μὲν τὸ ἔπραξαν, ὁ δὲ τὸ ἐποίησεν
ζόφον ἠερόεντα: ὁμηρ. ἀνήλιαγο σκοτάδι
Είς δε το κλεινόν άστυ, ἔνθα οι αστοί ἀπεργίας καὶ συλλαλούντες ὀργήν και απαρέσκειαν εκφράζουσι, μη δεδιόντες τα του μέλλοντος αυτών φοβούμενοι ό,τι καὶ πράξεις βίας τε καὶ τρομακτικαί ἀναμένουσιν αὐτούς, μη εἰδόντες οἱ πλείονες ό,τι οὐδὲν γὰρ πρότερον ἦσαν τι, κατείχον μόνον. Τού γὰρ είδέναι ὑπεροχὴν ἔvαvτι τοῦ ἔχειν, ἱστορικαί ἐμπειρίαι καταδείξαι τε καὶ ἀληθεῖ παιδείαν ἐμβαλεῖν ἡ τοῦ πολιτισμοῦ ἑπομέναι φάσεις. Οἱ μη τα αίσια δοξούντες φιλοσοφώντας σχετλιάζουσι. «οἴμοι, οἴμοι ήγγικεν η ώρα , της παρά τώ Γεωργίω Ὀργουέλλω γεγραμένης κασσάνδρειας προφητείας 1984!»
Ὑπόμνημα λεξιλογικὸν
δεδιός: μετοχή τοῦ ῥ. οἶδα= γνωρίζω
εἰδός: μετοχή του ρ. γίγνομαι
είδέναι: τελικό απαρέμφατον του οίδα
«στηλιτεύομεν» καὶ «πατάξομεν»
Εἰ και τὰ των ξένων καινὰ, τραγικὰ και ουχί ράδια μᾶλλον δοκοῦσιν εἶναι, τὰ τῶν Ἑλλήνων κωμικοτραγωδίαν, μάλλον πως, φαίνεται. Ἡμεῖς γὰρ οἴκοι, ὡς ὁ Διογένης ο κύων, ποιοῦμεν· ὅς ἰδών αείποτε τοὺς Κορινθίους τετεραγμένους ἔκ τινος αἰτίας καὶ πολυπράγμονες ποιούσιν, ἵνα δείξῃ αὐτοῖς καὶ σεαὐτὸν μετέχων τῆς τε ταραχῆς καὶ τῆς πολυπραγμοσύνης, άνευ τινός λόγου και αιτίας τὸν εαυτοῦ πίθον εν ταις ρύμαις και τοις οδοίς ἐκύλιεν. Τοιαῦτα δ' ἔργα ἐπιδειξάμενοι (τοῖς Ἕλλησι) τὴν πενίαν οὐδέν το καινόν ἐστί, τῷ ὄντι ως φησίν Ἡρόδοτος (Πολύμνια.102.1) «τῇ Ἑλλάδι πεvίη μὲv αἰεί κοτε σύvτροφος ἐστί, ἀρετὴ δὲ ἔπακτος ἐστί,». Μόνον τα ἔσχατα ὡς τριάκοντα έτη οἱ πολλοί, οἱ θήτες, οι ζευγίτες καὶ τῆς τῶν χειρονακτών τάξεως, μετρίαν πως εὐημερίαν καὶ εὐμαρείαν ἀπολαύσαν.
Ὑπόμνημα λεξιλογικὸν
Ἰδών: εὐκτικὴ τοῦ εἶδον
κοτὲ (ἰωv. ποτὲ) αἰεῖ κοτε: ἀvέκαθεν
ἔπακτος: (μτφ.) ἐπὶ ἀρετῆς ἐπίκτητος
Οἱ δὲ της πολιτείας ἄρχοντες καὶ οἱ βουλευταί, απαραλλάκτως καὶ αὐτολεξεὶ ἐπαναλαμβάνουν σχεδὸν μόνον ὅ,τι τά τε ἔντυπα καὶ οι αμφίγειοι τηλοψίας δέκται λέγουσιν, συναίνεσιν ἅμα καὶ εὐθύνης αἴσθημα παρὰ τῶν ἄλλων αἰτοῦντες. Όθεν δεινῶς και ἡ διάνοια καὶ ἡ τῶν ανθρώπων κοινή λογική δοκιμάζεται. Ὅσῳ περ γὰρ γελοιοδέστεροί εἰσιν καὶ ἀνευ αίσθησιν ευθύνης φέροντες, τοσούτῳ μᾶλλον οἱ δημοβόροι καὶ οἱ ἐν γένει κρατούντες τήν τε σοβαρότητα καὶ τὴν εὐθύνην προσποιούντες καὶ μὴ παραλείποντες συμβουλεύουσιν (οὐδεπώποτε, νὴ τὸν κύνα!) τὴν τῆς τῶν ἀδυνάτων προστασίας ἀνάγκης υπομιμνήσκοντες.
Ὁποίαν ἄφατον κωμικότητα!
Ἐν τούτοις δὲ πάλιν ἤρξαντο βομβάζοντες τε και τωθάζοντες, βίας ενέργειαι, ἄγεσθαι ὑπὸ τινών ἀνωνύμων μὲν ἀλλὰ γνωρίμων τω άστυ φυλάτοντες, «ἀγνωστοι» ταραξιπολίται, ἐν διατεταγμένῃ ενίοτε ὑπηρεσίαν τελούντων. Εν ταύτα αἱ «ἄνωθεν λύσεις» εὐχερεῖς τε καὶ ἑτοιμοι εἰσιν. «Ἀποδοκιμάζουσι» καὶ «πατάσουσι» (πάραυτα) οι εὖ πράττοντες πολίται. «Στηλιτεύομεν» καὶ «πατάσομεν» και ημείς (αὐθωρεί) ὡς γνωστόν, εις εν τη παρ᾿ ἡμῖν ἰδιόλεκτον τῶν πτωχαλαζόνων και ψοφοδεόντων κρατούντων τὰ λήμματα «πάραυτα» καὶ «αὐθωρεί» ἀκριβῶς καὶ τὰ σημαίνοντα υποδηλούν. Ὁ δ᾿ έσχατος Ιερανδρέων, ταγός του πρωκτού,( χυδαιστί του κώλου) ότε και πρωθυπουργίαν ὀρεγόμενος, εδήλοι: «χρήματα υπάρχουσιν» ἐμφανιζόμενος νύν ὡς «γὰρ ἁνὴρ κἀκ τῶν ἀμηχάνων πόρους εὐμήχανος πορίζειν (Ἀριστ. Ἱππ.759).
Ὑπόμνημα λεξιλογικὸν
ἀμφίγειο: ὁ δίαυλος τὸ κανάλι ἡ διώρυγα
βομβάζω: περιγελῶ κάποιον διὰ θορύβου
τωθάζω: ἐμπαίζω περιπαίζω περιγελῶ
ἰδιόλεκτος: ἡ ἰδιαίτερη γλώσσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἕνα ἄτομο καὶ μὲ ἐπέκταση ἡ ἰδιαίτερη γλώσσα ποὺ πλάστηκε καὶ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ ἕνα περιορισμένο σύνολο ἀτόμων.
ἀμήχανος: αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μέσα ἢ πόρους
εὐμήχανος: ἐφυιὴς ἐπινοητικὸς
πορίζω: εὑρίσκω πόρους
Γεώργιος ο Βούς, Γραμματικός,
παρὰ τέως δῆμον Βουφράδος
Y.Γ. Αἰτοῦμαι τοις βουλομένοις μοι ἀποκρίνεσθαι και τοῖς των αὑτῶν σχολίοις τήν τε ἠλεκτρ. διεύθυνσίν μοι γνωρίζειν.
Ὁ αὐτὸς
