Μια μικρή μελλοντική ιστορία

Τι πρόκειται  γίνει από σήμερα ;

Μια χούφτα ανθρώπων παρακολουθούμενη από ένα μεγάλο πλήθος οργισμένο, φοβισμένο αλλά και ανήσυχο, θα επιχειρήσει ενσυνείδητα να "προκάνει" την ιστορία, και να συμβαδίσει μαζί της αντί να την παρακολουθεί ασθμαίνοντας. Το τόλμημα δεν είναι εύκολο κυρίως γιατί αφυπνίζει έναν ολόκληρο κόσμο από μια πανιλήθεια όσο και σχιζοφρενική  αλλά όχι ανεξήγητη αδράνεια και αποτελμάτωση, από έναν Φαταλισμό συστημικά καλλιεργημένο τα τελευταία χρόνια από εκείνη την μεγαλοαστική  ελίτ – πλουτοκρατία μιντιοκρατία κτλ-  που σκέπαζε- σαν τη γάτα τα σκατά της- την ασύστολη ανεπάρκεια της αλλά και τον ασυγκράτητο φαταουλισμό της πίσω από εξυπνάδες τύπου «μαζί τα φάγαμε» (εμείς σας εκμαυλίσαμε αλλά και εσείς δεχτήκατε να εκμαυλιστείτε άρα είστε συνένοχοι ), «η λιτότητα είναι μονόδρομος», κι άλλες τέτοιες παπαριές απλουστευτικές και μανιχαϊστικές. Απέναντι μάλιστα σε μια κατάσταση πολύ δύσκολη που ζητούσε πολυμερείς δράσεις και ερμηνείες. Ερμηνείες! Κυρίως αυτό δεν επιχείρησε το παλιό καθεστώς. Ακολούθησε με την νοοτροπία του «μάλιστα κύριε» τις εισαγόμενες οδηγίες που προωθούσαν άλλοι. Κοντολογίς έβλεπαν τον κόσμο μέσα από παραμορφωτικά γυαλιά. Ας σημειώσουμε εδώ πως στην Ελλάδα, χώρα ημιμαθών και αγραμμάτων, όσοι έχουν διαβάσει επαρκώς ένα σημαντικό κλασικό βιβλίο μοιάζουν για τους περισσότερους σχεδόν προφήτες.

Τι θα συμβεί λοιπόν αρχής γενομένης από σήμερα; Τι θα κοστίσει  στον τόπο η μετάθεση από την εξουσία στην αντιπολίτευση του κωμικού διδύμου Σαμαρά και του παχύδερμου, και του συστήματος που αυτοί επί χρόνια εκπροσωπούσαν;

Τι θα χάσουμε αν χάσουμε κάτι Χαρδούβελους και κάτι Λομβέρδους, τον Βορίδη και τον Άδωνις; Αν δηλαδή αποχωριστούμε από αυτό το ακραίο μόρφωμα που παριστάνει και προβάλλει τον δήθεν πατριωτισμό του ενώ το μόνο που διαθέτει είναι η τρέλα του μεγαλείου –ιδίως ο χοντρούλης- και παθολογική εξάρτηση  με τη συντήρηση, και τον παλαιοκομματισμό. Τι κακό θα προκαλέσει στη χώρα μας η εμφάνιση νέων προσώπων και ιδεών και το ήθος μιας σύγχρονης όσο και πολυσυλλεκτικής Αριστεράς που θέλει να οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο και την ανάπτυξη, στην ισονομία και στην δικαιοσύνη προς όλους και προς όλα; Ένας ολάκερος μηχανισμός, μέσα κι έξω επί πεντέμισι χρόνια παραπλανούσε μια κοινωνία συνυπεύθυνη μεν για πολλά, αλλά όχι στ’ αλήθεια ένοχη για τα όσα φοβερά και τρομερά της καταλόγιζαν, και βέβαια δεν ασπάζομαι την άποψη πως ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει αναγκαστικά από την κόλαση χωρίς καν purgatorio. Μια μιντιακή καταιγίδα παρέσυρε όποια μετριοπαθή φωνή όπου ακουγόταν εδώ κι εκεί στον πλανήτη. Οι Έλληνες έπρεπε να υποστούν παραδειγματική τιμωρία προς γνώση και συμμόρφωση όλων των υπολοίπων. Πάνω σε τέτοια δογματικού τύπου επιχειρήματα οικοδομήθηκε ο Γολγοθάς μας. Απ’ την άλλη ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι όψιμοι σωτήρες υποκρίνονταν ότι προωθούν μεταρρυθμίσεις, ότι εξυγίαιναν έναν άρρωστο κρατικό μηχανισμό μόνο και μόνο για να παραπλανούν τους κουτόφραγκους και να δέχονται τη δήθεν ελεημοσύνη των εταίρων μας. Η Ελλάδα και η ’’αλληλεγγύη των εταίρων’’. Το πλήρες αδιέξοδο. Ώσπου το μπαλόνι ξεχείλισε κι έσκασε. 

Η κρίση στην Ελλάδα με το έλλειμμα των 300 περίπου δις «στενοχωρεί» την Ευρωζώνη με το έλλειμμα των 7μιση τρις !  

Γελοιότητες... Η επικράτηση της Αριστεράς στην Ελλάδα ήχησε εκκωφαντικά  σ’ όλη την Ευρώπη και το κονκλάβιο της Ε.Ε ταρακουνήθηκε. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, ποτέ δεν ήταν άλλωστε, τώρα όμως υπάρχει ελπίδα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να έχεις συμμετοχή στη διαμόρφωση της ιστορίας κι άλλο να περιμένεις δισταχτικός και αμήχανος τα συμπέρασματά της.