ένας απόμαχος θυμάται

Δημοσιεύω δύο ποιήματα του φίλου μου και συμμαθητή μου Δημήτρη Σταματίου:

Από τη συλλογή μου ‘’ένας απόμαχος θυμάται’’

Σαλπάραμε και έχω χαθεί κάπου στις Αζόρες
σκαρτάρισε ο μπούσουλας πορεία πια δε δείχνει
βογκά η μηχανή στις ατέλειωτες νυχτερινές ώρες
σκιάζομαι μήπως πλέουμε σε θαλασσινά λανθασμένα ίχνη.

Άγιε μου Νικόλα που θα βρω στεριά για να ποντίσω
μην είναι ξόρκι μάγισσας η όνειρο κακό
στη γέφυρα στέκω ορθός χωρίς να απαντήσω
μάλλον δεν είναι όνειρο μα λάθος τραγικό.

Ξάφνου ο σκάπουλος φώναξε απ' τη δεξιά βαρδιόλα
ίχνος στον ορίζοντα και στόχος δίχως φώτα
το μάτι μου στη σκοτεινιά θωρεί το γέρο- Ποσειδώνα
που μάταια με τι τρίαινα ξορκίζει το κυκλώνα.

Της τραμουντάνας τ'άστρο έσβησε αντάριασε η φύση
σημάδι μαύρο απόμεινε η ανεμοριπή
η καραβίσια σκύλα οσμίζεται και αδιάκοπα αλυχτά
για το κυκλώνα που πάνω μας αλύπητα κτυπά.

ΑΝΟΙΧΤΑ ΑΠ' ΤΗ ΣΑΓΚΑΗ

Σε μήκη πλάτη αλαργινά
τη βάρδια μου φυλάω
ρεπόρτο φέρανε ξανά
στη γέφυρα που κυβερνάω.

Νωρίς ο αέρας μπατάρισε
τα σύννεφα πυκνώνουν,
η νώτα της μούχλας πέρασε
στα πόδια και πονάω.

Το ρέμα σαν ζώνη έσφιξε
τη πλώρη και ζορίζει
σαβούρωσε το After Peak
η προπέλα μη ξενερίζει.

Ανέβασε καλά ατμό
στροφές μη χαμηλώσεις
ολοταχώς στο πρόσω η μηχανή
καραβάκι μου μη με προδώσεις.

Απάγγειο λιμάνι στη πλώρη μου
γραμμή στο φανάρι
πιλότο κάλεσε Γιωργή
ανοιχτό απ΄τη Σαγκάη.

Μπούκαρε με και διπλά πεσα με
πλώρα-πρίμα δώστε κάβο
βίρα και οι δυο και αγάντα με καλά
νέτα τη μηχανή δε θέλω άλλο.

ΕΝΑΣ ΑΠΟΜΑΧΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Captain Dim. Nautilus, 15-11-2015