Ὁ Χριστός τῶν εὐαγγελίων

Ὡς γνωστόν οἱ διαμαρτυρόμενοι προτιμοῦν τήν παλαιά διαθήκη ἀπό τά εὐαγγέλια. Ἀλλά ἅς δοῦμε κάποια στοιχεῖα γιά τήν ἀνθρώπινη πλευρά τοῦ Χριστοῦ ὅπως προκύπτουν ἀπό τά εὐαγγέλια.

Ὁ πλατωνιστής φιλόσοφος Κέλσος στό ἔργο τοῦ «ἀληθής λόγος» μᾶς διηγεῖται μιά ὡραία ἱστορία: Κατά τόν Κέλσο, μιά φτωχή ἑβραία πού ἦταν παντρεμένη μέ ἕναν μαραγκό, κεράτωσε τόν ἄντρα της μέ ἕναν στρατιώτη ὀνόματι Πανθήρα. Ὁ ἄντρας της ὅταν τό ἔμαθε τήν ἔδιωξε. Αὐτή δέν εἶχε πού νά πάει καί γέννησε τό παιδί μέσα σέ ἕνα… στάβλο. (Κλίκ ἐδῶ: 1, 32)

Οἱ σχέσεις τοῦ Ἰωσήφ μέ τήν γυναίκα τοῦ εἶναι σαφεῖς: Ἡ Μαρία τόν κεράτωσε καί γκαστρώθηκε. Ἕνεκα τούτου ἔπρεπε νά τή σκοτώσουν διά λιθοβολισμοῦ-τέτοιος ἦταν ὁ ἰουδαϊκός νόμος γιά τίς μοιχαλίδες. Ὁ Ἰωσήφ δέν θέλησε νά μπομπέψει (ἔτσι μεταφράζεται τό θεατρίσαι (1, 19) πού ὑπῆρχε στό ἀρχικό κείμενο τοῦ κατά Ματθαῖον εὐαγγελίου πού τώρα πλαστογραφήθηκε σέ παραδειγματίσαι) τή γυναίκα του οὔτε ἄφησε νά τήν πετροβολήσουν μέχρι θανάτου.

Θεατρίζω: παριστάνω ἐπί σκηνῆς θεάτρου. Ἐπιδεικνύω, ἐκθέτω. Γελοιοποιῶ. Ἐξευτελίζω. Κάμνω «κάτι ἤ κάποιον ἐπονείδιστο. Στήν παθητική φωνή ἐκθέτω τόν ἑαυτό μου σέ ὀνειδισμό.

Οὕτως ἤ ἄλλως ἡ Μαρία ἔκανε κι ἄλλα παιδιά. Καί ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἄρχισε τίς περιοδεῖες τοῦ ἔτρεχαν ὅλοι μαζί νά τόν δοῦν (Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος τοῖς ὄχλοις ἰδού ἡ μήτηρ καί οἵ ἀδελφοί αὐτοῦ. κατά Ματθ. 12: 46). Ὁ Ἰησοῦς φέρθηκε πάντα μέ μεγάλη περιφρόνηση στή μάνα του ἀλλά καί στά ἀδέλφια του. Στόν ἐν Κανά γάμο ὁ Ἰησοῦς μίλησε σκαιῶς στή Μαρία καί τήν προσφώνησε γύναι. Ἀλλά ἡ Μαρία (προφανῶς μουτζοκλαίγοντας) μαζί μέ τά παιδιά της ἀκολούθησε τόν Ἰησοῦ στήν Καπερναούμ. Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἰησοῦς μιλώντας στά πλήθη ἀναφέρθηκε κάτ’ ἐπανάληψιν στή μοιχεία, τά εὐαγγέλια εἶναι τόσο κοντρολαρισμένα ὅσο καί τά μαρξιστικά κείμενα τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ ἐκκλησία λογόκρινε ἄγρια τα πρωταρχικά χριστιανικά κείμενα ὥστε νά παρουσιάζουν τό ἴδιο σενάριο. Τά εὐαγγέλια εἶναι μιά δογματική κονσέρβα. Ἄλλωστε ὑπάρχουν ἕνα σωρό κείμενα τά λεγόμενα ἀπόκρυφα καί διάφορες ἄλλες φυλλάδες ὅπου τα πράγματα παρουσιάζονται διαφορετικά.

Ἡ παπάδες προέβαλαν τό πορτρέτο τοῦ γλυκύ Ἰησοῦ. Ὁ Ἰησοῦς δέν ἤτανε γλυκύς. Πρῶτα ἄπ ὅλα δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἑβραῖος καί ὡς ἑβραῖος ἀντιδρᾶ μέσα στά εὐαγγέλια. Δέν ἐξετάζω ἐδῶ τήν ἱστορικότητα  (ἤ μή) τοῦ χριστοῦ ἁπλῶς βλέπω τόν χαρακτήρα του διά μέσου των εὐαγγελίων. Εἶναι προφανές ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐνεργοῦσε ὑπό τήν ἐπήρειαν κάποιας ἀπό τίς πολλές ἰουδαϊκές σέχτες. Ὁ Ἰησοῦς ἔδρασε μέσα σέ ἕναν ἑξαιρετικῶς μικρό γεωγραφικό χῶρο. Ἐξάλλου καί δράση του εἶναι χρονικῶς περιορισμένη. Ὁ Ἰησοῦς ἔβγαζε λόγους συνήθως (κατά τό ἔθος) στό ὅρος τῶν ἐλαιῶν, πού δέν εἶναι παρά ἕνας λόφος, τόν ἀκολουθοῦσε ὄχλος, πράγμα φυσικό τότε γιά τήν Ἀνατολή. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καί τζόρας καί κακός καί ἐκδικητικός, καταράστηκε τήν συκιά γιατί δέν εἶχε σύκα γιά νά ντερλικώσει. Σ΄ἕναν ἀπό τούς λόγους του εἶπε: «τούς ἐχθρούς μου τούτους τους μή θελήσαντας μέ βασιλεῦσαι ἐπ’ αὐτούς ἀγάγετε ὧδε καί κατασφάξατε αὐτούς ἔμπροσθέν μου». (Κατά Λουκᾶ 19:27) Ὁ παμπόνηρος Ἰησοῦς ξέροντας πόσο ἄγρια ἦταν αὐτά τά λόγια τά ἔβαλε στό στόμα (δῆθεν) κάποιου ἄλλου. Ὁ Ἰησοῦς ποῦ ἦταν ἀγράμματος  (οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες·  πῶς οὗτος γράμματα οἶδεν μή μεμαθηκῶς;) παπαγάλιζε τά κηρύγματα τῆς σέχτας του πού τά εἶχε ἀποστηθίσει. Κι ὅταν μίλαγε ἤξερε καί θεατρινίστικα κόλπα: καί ἐπῆρε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ εἰς τόν οὐρανόν. Ἀλλά εἶναι προφανές ὅτι δέν ἦταν πειστικός. Οἱ κάτοικοι τῆς Ἰουδαίας τόν ἀπεχθανόντουσαν- ἔτσι οὐ γάρ ἤθελεν ἐν τῇ Ἰουδαία περιπατεῖν, ὅτι ἐζήτουν αὐτόν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι. Καί ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἀποτόλμησε νά πάει στή ζούλα στήν σκηνοπηγία  οἱ ἰουδαῖοι ἄρχισαν νά ψάχνουν νά τόν καθαρίσουν. Σέ μιά ἄλλη περίπτωση οἱ ἰουδαῖοι «ἦραν λίθους ἴνα βάλωσιν επ’ αυτόν∙ Ἰησοῦς δέ ἐκρύβη καί ἐν συνεχεία τό ἔσκασε ἀπό τή συναγωγή. Καί ὑπάρχουν κι ἄλλα τέτοια ἐπεισόδια. Κατά τά φαινόμενα οἱ Ἰουδαῖοι ἀντιμετώπιζαν τόν Ἰησοῦ σάν ξένο γιατί πιθανῶς δέν καλοκαταλάβαιναν τί ἔλεγε (ἴσως ὁ Ἰησοῦς νά μίλαγε τή διάλεκτο τοῦ χωριοῦ του) καί σάν ἀποσυνάγωγο. 

Τό παιχνίδι τοῦ Ἰησοῦ ὑπῆρξε αὐτόχρημα καί πολιτικό παιχνίδι μέ τό πουλημένο ραβινάτο. Ὁ Ἰησοῦς ἀπεδείχθη ἱκανός πολιτικάντης, ἀφοῦ ξεγλίστραγε ἀπό τίς δογματικές δυσκολίες καί τίς ἐνέδρες πού τοῦ ἔστηναν οἱ ἀρχιραβίνοι. Ὅταν ὁ Πέτρος τράβηξε μαχαίρι ὁ Ἰησοῦς ἀντέδρασε μέ σύνεση. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἀναγκαστικά καί κωλογλείφτης τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας ( τά τοῦ καίσαρος κτλ), ἡ θρησκευτική / πολιτική δράση τοῦ Ἰησοῦ εἶχε τελείως τοπικιστικό χαρακτήρα. Ὁ Ἰησοῦς ποτέ δέν μίλησε γιά διάδοση τῶν θεωριῶν του ἔξω ἀπό τήν πατρίδα του. Ὁ Ἰησοῦς ἔχασε τό θρησκευτικό / πολιτικό παιχνίδι του. Ἡ ἐφεύρεση τοῦ χριστιανισμοῦ καί ἡ διεθνοποίησή του εἶναι μιά ἄλλη ἱστορία. 

Ἀπό τά εὐαγγέλια ἀπουσιάζουν ἐκκωφαντικά ὅλα τα στοιχεῖα ἐπί τῆς ἐρωτικῆς καί φυσιολογικῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ ψίθυροι γιά τίς σχέσεις του μέ τόν Ἰωάννη παραμένουν ψίθυροι. Ο Albrecht Durer στό  Μυστικό δεῖπνο του παρουσιάζει τόν Ἰωάννη στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὑπαινιγμός εἶναι σαφέστατος. Πάντως ὁ Ἰησοῦς ἦταν κυκλωμένος ἀπό μιά κουστωδία πορνῶν. Στό εὐαγγέλιο τοῦ Φιλίππου διαβάζουμε:

Ὁ σύντροφος τοῦ Σωτήρα εἶναι ἡ Μαρία Μαγδαληνή. Ὁ Χριστός την ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπό ὅλους τους μαθητές του καί συνήθιζε να τή φιλάει στό [στόμα]. Οἱ ὑπόλοιποι μαθητές ἐνοχλήθηκαν (...) Τοῦ εἶπαν: "Γιατί τήν ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπό ἐμᾶς,"...»

Εὐαγγέλιο τοῦ Φιλίππου, Γνωστικά Εὐαγγέλια, Πάπυροι τῆς Νάγκ Χαμαντί. Ἡ μετάφραση εἶναι ἀπό τά κοπτικά, καθώς τό ἑλληνικό πρωτότυπο ἔχει χαθεῖ.

Πάντως ὁ Ἰησοῦς ἐμφανίζεται στά εὐαγγέλια νά κοιμᾶται νά τρώει καί νά πίνει. Ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε σπίτι – ἐνῶ καθώς λέει ἕνα εὐαγγέλιο – ὅλα τα πουλάκια εἴχανε τή φωλιά τους. Δύσκολα μποροῦμε νά φανταστοῦμε ποῦ καί πώς λουζότανε πού καί πώς κατούραγε καί ἔχεζε. Συχνά ὁ Ἰησοῦς ἔδινε μιά παράσταση. Ὅταν τόν ρωτήσανε γιά τόν προετοιμαζόμενο λιθοβολισμό μιᾶς μοιχαλίδας, Ἰησοῦς κάτω κύψας τῷ δακτύλω ἔγραφεν εἰς τήν γῆν. – παριστάνοντας τόν στοχαστικό ο παπάρας. Γενικῶς ὁ κύριος ἠμῶν ἔπασχε ἀπό ὑπερτροφικό ἐγωισμό. Αὐτό δείχνουν οἱ φράσεις τοῦ τύπου: ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου / ἐγώ καί ὁ πατήρ ἐν ἐσμέν. Προσέτι παρουσιάστηκε ὡς μεσσίας, σάν υἱός τοῦ θεοῦ, σάν βασιλεύς τῶν ἰουδαίων. Αὐτοί πού  τυποποίησαν τά εὐαγγέλια φρόντισαν νά μεταγλωττίσουν τά καίρια ὀνόματα καί τίτλους. Ἔτσι καθιερώθηκε τό χριστός ἀντί μεσσίας) Πέτρος (ἀντί Κηφᾶς) κρανίου τόπος (ἀντί Γολγοθάς) ἀλλά δέν μετέφρασαν τά ὀνόματα τῶν Ἄννα καί Καϊάφα. Παρομοίως δέν ἀντικατέστησαν καί τό ρῆμα γαμῶ (ἐάν γυνή ἀπολύσασα τόν ἄνδρα γαμηθῆ ἄλλω, μοιχᾶται / Πᾶς ὁ ἀπολύων τήν γυναίκα αὐτοῦ καί γαμῶν ἑτέραν μοιχεύει / κτλ διότι προφανῶς δέν μποροῦσαν νά φανταστοῦν τήν μετέπειτα σημασία του. 

Ὁ Ἰησοῦς δέν βάπτιζε ἄγνωστό το γιατί. Ἀλλά αὐτοανακηρύχτηκε υἱός τοῦ θεοῦ. Καί αὐτό ἀκριβῶς κραύγαζαν οἱ ἰουδαῖοι μπρός στόν Πιλάτο: ἐαυτόν υἱόν θεοῦ ἐποίησεν…  κι ὅταν τό ἄκουσε αὐτό ὁ Πιλάτος προφανῶς ἐφοβήθη. Ὅσο γιά τόν τίτλο τοῦ βασιλέως τῶν ἰουδαίων ἔχουμε ἐμπράγματες ἀποδείξεις. Ὅταν ἐπιασαν τόν Ἰησοῦ οἱ πραιτοριανοί τοῦ φόρεσαν κορῶνα (τό ἀκάνθινο στεφάνι) καί πορφύρα καί τόν προσφωνοῦσαν χαῖρε ὁ βασιλεύς… ἐξάλλου πάνω στό σταυρό κόλλησαν καί τήν περίφημη ἐπιγραφή οὗτος ἐστίν ὁ βασιλεύς τῶν ἰουδαίων. Οἱ ἑβραῖοι ἔγιναν ἔξαλλοι μέ τήν ἐπιγραφή ἀλλά ὁ Πιλάτος ἦταν ἀνένδοτος λέγοντάς τους ὤ γέργραφα γέγραφα. Ἡ συγκινητική φράση περίλυπος ἐστίν.. ποῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς στή Γεσθημανή ἀποδεικνύει τήν ἀνθρώπινη φύση του. Εἶναι ἡ στιγμή πού ἀφήνει κατά μέρος τίς παραβολές ἅγιοι δεσποτάδες. Τόν Ἰησοῦ τῶν σταύρωσαν ὁλόγυμνο ἀκριβῶς ὅπως ὅλους τους σταυρωμένους. Ἡ ἐκκλησία προέβη στήν δέουσα λογοκρισία: στή σταύρωση τά αἰδοῖα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καλυμμένα μέ ὕφασμα.

Ἡ χριστιανική ἐκκλησία ἔκλεψε τό πᾶν- ἀπό τήν πλαστή ἡμερομηνία γέννησης μέχρι τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ. Ἄλλωστε τό σύμβολο τοῦ σταυροῦ προϋπῆρξε τῆς σταύρωσης καί ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει. Ὁ σταυρός τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως ὅλοι ρωμαϊκοί σταυροί εἶχε σχῆμα Τ κι ἔτσι τόν ἀπεικόνισαν οἱ μεγάλοι ζωγράφοι, ἡ λέξη σταυρός σημαίνει παλούκι ὄρθιος πάσσαλος.