Δημοσιεύω
ένα εξαιρετικό ποίημα γραμμένο από τον καλό μου φίλο Χριστόδουλο.
Ερισυβώδης όλυρα
Ανοίγω
τα μάτια μου διάπλατα
στις
χρωματιστές μπάλες
που
τρέχουν στα φωτεινά νήματα.
Και
καθώς νιώθω τη γλώσσα μου
γιγάντιο
ζωντανό ον
με
χτυπούν οι παγωμένοι άνεμοι
στις
κορυφές των βουνών.
Βλέπω
φωτιές, νιώθω φωτιές
Είμ’
η φωτιά!
Με
τρώει ο καρχαρίας
και
βγαίνω ξανά
από
τη μήτρα της μάνας μου
με
πολύ αίμα.
Ένας
γαλάζιος διάφανος οργασμός
λούζει
την κάθε ίνα του κορμιού μου
και
βλέπω πάλι
την
αθωότητα των παιδικών μου χρόνων.
Μάσκες
Ινδιάνων τερατόμορφες
το
πλοίο της αποστολής με τον πολιτισμό,
η
πάλη με τους δαίμονες
κι
όλα τα ασυνάρτητα
να
δίνουν παραστάσεις στο μυαλό μου.
Είμαι
πάντα ο ίδιος
ο
άσχετος με τη μορφική πραγματικότητα
Ο
αιώνια λαθεμένος!
