Τρέμουν
ακόμα δυο αλήτες στη γωνιά.
με μιαν
ευλάβεια και πόνο τους σιμώνω.
Ω! μας
κυκλώνει και τους τρεις η παγωνιά...
Θέλω να
σφίξω τις γροθιές μου... αλλά... κρυώνω...-
|
Η προσευχή του αλήτη. Τεύκρος Ανθίας.
|
Αποκαμωμένη πρωτοχρονιά. Ποιός να γιορτάσει και τι να ευχηθεί κανείς,
και πώς να γιορτάσει. Η χώρα μας ναυαγισμένη, οι ψυχές μας αποστραγγιγμένες ο
θυμός μας ανίσχυρος, η οργή κυρίαρχη. Όλα σαν ένα κακό όνειρο, ένας απρόσμενος εφιάλτης.
Μόνος ο έντρομος πανικός της αβεβαιότητας μέσα μας.
Κουρασμένη πρωτοχρονιά,
ο κόσμος απόκαμε δεν αντέχει τόση αλλοτρίωση. Ήτανε πάντα ο τρόπος, όχι τόπος διαβίωσης.
Χάσαμε τον τρόπο, και μας απόμεινε δύστηνος ο τόπος να ξεφλουδίζει καθημερινά.
Ο ερχομός κάθε καινούργιου χρόνου μας θυμίζει τον ξεχασμένο
τρόπο: το προβάδισμα της ζωής, όχι της επιβίωσης. Αν η «πράγματι ζωή», που δεν
γνωρίζει φθορά και θάνατο, γίνεται αναγκαία ιστορική ύπαρξη, τότε ο άνθρωπος
μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο της όντως ζωής. Κι αυτό είναι το άγγελμα
ή η αφορμή της γιορτής.
Όμως το ένστικτο της επιβίωσης δεν γνωρίζει γιορτή, έχει τη
δική του λογική. Δεν ξέρει την επίγευση της γιορτής που νικάει το θάνατο. Δεν
έχει τί να γιορτάσει.
Η ψεύτικη αγαλλίαση του
εορταστικού διακόσμου, οι ευχές, τα δώρα, η αγοραστική πλησμονή, όλα ένα οδυνηρό
κενό μέσα μας, μια σύσπαση στα χείλη, ένα πικρό χαμόγελο που σβήνει στην
αμηχανία.
Ούτε υπάρχει πίστη που να σε εξαναγκάζει στη χαρά της γιορτής.
Η χαρά της γιορτής μεταγγίζεται όπως η ζωντάνια, είναι αισθητή και γι αυτό
ακαταμάχητη βεβαιότητα.
Υπάρχουν κάποιοι βέβαια που γιορτάζουν και όχι ιδεολογικές
αρχές γιορτής. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, δεν έλειψαν. Ίσως κρυμμένοι έξω από το
βουητό της επικαιρότητας. Γιορτάζουν, το τώρα, χωρίς απλώς να νοσταλγούν ή
αβέβαια να ελπίζουν....
