Παραδοξογραφίες

Τὶς προάλλες ἐπισκέφτηκα μὲ φίλους μου τὴν Πύλο καὶ τὸ μουσεῖο της. Βγαίνοντας καὶ βλέποντας ἀντίκρυ τὴν Σφακτηρία καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς κουβέντας ποῦ εἴχαμε (μιλούσαμε γιὰ τὴν ναυμαχία τοῦ Ναβαρίνου) θυμήθηκα καὶ τους εἶπα μία ἐνδιαφέρουσα κατὰ τὴν γνώμη μου ἱστορία:

Πρὶν ἀπὸ τὴν ναυμαχία ποῦ ἔγινε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1827 τὸ νησάκι τῆς Σφακτηρίας ἤτανε γεμάτο κορατζίνες (κουροῦνες). Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ναυμαχίας ἡ ὁποία κράτησε 5-6 ὧρες ὁ θόρυβος ἀπὸ τοὺς κανονιοβολισμοὺς ἦταν τόσο δυνατὸς ποῦ ὅλες οἱ κουροῦνες (καὶ τὰ ὑπόλοιπα πουλιὰ ὑποθέτω) πέταξαν καὶ ἔφυγαν μακριὰ ἀπὸ τὸ νησί. Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ πέρασε φαίνεται στὴν ἀνάμνησή τους καὶ ἀπὸ τότε μέχρι καὶ σήμερα δὲν ξαναπέταξε κουρούνα πάνω ἀπὸ τὴν Σφακτηρία. 

Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε γιατί τὰ γράφω αὐτά;
Τὰ γράφω γατὶ πρόσφατα διάβασα μία ἄλλη παρόμοια ὡραία ἱστορία ποῦ αὐτὴ τὴ φορὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ Λυκαβηττό. Καὶ ἐξηγοῦμαι ἀμέσως.
 

Ὑπῆρχε στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, ἕνας τυπάκος ὀνόματι Ἀμελησαγόρας ὁ Χαλκηδόνιος. Πιθανὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸ ἔπαιζε ἱστορικὸς γιατί ἔγραψε ἕνα ἔργο ὑπὸ τὸν τίτλο "Ἀτθίδα". Πιθανὸν νὰ ἐπρόκειτο  γιὰ καταγραφὴ τῆς ἱστορίας τῆς Ἀττικῆς ἢ τῆς Ἀθήνας (Ἀτθίδα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ παλαιότερα ὀνόματα τῆς Ἀττικῆς). Τὸ ἔργο τοῦ αὐτό, ἀπὸ ὅτι κατάλαβα δὲν διασώθηκε.  Μόνο ἕνα μικρὸ κομμάτι τοῦ σώθηκε καὶ αὐτὸ γιατί τὸ ἀναφέρει ἕνας ἄλλος περίεργος τύπος  ὁ Ἀντιγόνος ὁ Καρύστιος ποῦ ἔγραψε ἕνα ἄλλο παράξενο σύγγραμμα μὲ τίτλο "Ἱστοριῶν παραδόξων συναγωγή".
 

Ἄλλο μυστήριο σύγγραμμα !!!!
 

Ἐκεῖ διάβασα καὶ ἐγὼ τὴν παρακάτω ἱστορία.

Ἐκεῖ μέσα λοιπὸν γράφει ὁ παραδοξογράφος κάτι πράγματα  ποῦ ἀνατρέπουν τὴν γνωστὴ γεωλογικὴ ἱστορία τῶν Ἀθηνῶν!  Κυρίως ὅμως, μᾶς ἐξηγεῖ μὲ σχετικὴν ἀκρίβεια τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί βρέθηκε ἐκεῖ ποῦ εἶναι ὁ Λυκαβηττός.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὸ σχετικὸν ἀπόσπασμα σὲ παράφραση δική μου (ποῦ σὲ ἀρχαῖο κείμενο  μπορεῖτε νὰ τὸ δεῖτε ἐδῶ, διαβάστε την παρ. ΧΙΙ)

Ὁ Ἀμελησαγόρας ὁ Ἀθηναῖος ὁ ὁποῖος ξυνέγραψεν τὴν  Ἀτθίδαν, λέει ὅτι οἱ κορατζίνες (κουροῦνες) δὲν πετᾶνε πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη, καὶ ὅτι κανένας δὲν ἔχει δεῖ νὰ πετάει κορατζίνα γύρω καὶ κοντὰ στὴν Ἀκρόπολη. Ἀποδίδουν τὴν αἰτία γιὰ αὐτὸ τὸ φαινόμενο στὴν μυθολογία: Λένε ὅτι κάποτε πῆγαν νὰ παντρέψουν τὴν κουκουβάγια τὴν Ἀθηνᾶ μὲ τὸν σακάτη τον Ήφαιστο, καὶ πάνω δὲ ποῦ πῆγε νὰ τὴν κουτουπώσει ὁ Ἥφαιστος, ἡ Ἀθηνᾶ ἐξαφανίσθηκε. Ἔτσι ὅπως χάθηκε ξαφνικὰ ἡ Ἀθηνᾶ, ὁ Ἥφαιστος ἔμεινε μὲ τὸ καυλὶ στὸ χέρι, καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, προφανῶς ἀπὸ τὴν γκαύλα, ἐξέχυσεν ἐπὶ τῆς γής. Ἀπὸ τὴν γκαύλα  τοῦ Ἡφαίστου, ἡ γὴς ξεπέταξε τὸν Ἐριχθόνιο, τὸν ὁποῖον ἀνέλαβε νὰ τὸν μεγαλώσει καὶ νὰ τὸν σπουδάσει ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ ὁποία γιὰ κάποιο λόγο ποῦ ἐγὼ δὲν γνωρίζω, τὸν ἔβαλε μέσα σὲ ἕνα κλειστὸ καλάθι, τὸ ὁποῖο καὶ παρέδωσε στὶς θυγατέρες τοῦ Κέκροπα, δηλαδὴ στὴν Ἄγραυλο, στὴν Πανδρόσο καὶ στὴν Ἔρση, καὶ τοὺς ἔδωσε ὁδηγίες σὲ καμία περίπτωση νὰ μὴν ἀνοίξουν τὸ καλάθι μέχρις ὅτου ἐπιστρέψει.

Ἡ Γλαυκώπιδα τοὺς εἶπε ὅτι θὰ πεταγόταν κάπου στὴν Πελλήνη (ὑποθέτω περὶ αὐτῆς πρόκειται) γιὰ νὰ κουβαλήσει ἕνα βουναλάκι, νὰ τὸ βάλει σὰν ἀντέρεισμα, ὀχυρὸ (ἄβυσσος ἡ ψυχὴ τῆς Ἀθηνᾶς ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀμελησαγόρα) μπροστὰ ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη. Ἀλλὰ ἐν τῷ μεταξύ, ὡς γνωστὸν ἡ περιέργεια σκότωσε τὴ γάτα, οἱ κόρες τοῦ Κέκροπος τὴν ἔγραψαν τὴν Ἀθηνᾶ καὶ ἀνοίξανε τὸ καλάθι καὶ τρομοκρατημένες εἴδανε ὅτι δύο δράκοντες (φίδια) εἶχαν περιτυλίξει τὸν Ἐριχθόνιο. 

Ἔτσι λοιπὸν καθὼς ἡ Ἀθηνᾶ ἐπέστρεφε κουβαλώντας τὸ βουναλάκι ποῦ ἀργότερα ἀπεκλήθη Λυκαβηττός, μία κορώνη (κουρούνα) τὴν ἀπάντησε καὶ τῆς κάρφωσε ὅτι οἱ κόρες τοῦ Κέκροπα εἴχανε πάρει μάτι τὸν Ἐριχθόνιο. Μόλις ἄκουσε τὰ μαντάτα ἡ Ἀθηνᾶ, τὰ πῆρε στὸ κρανίο πέταξε τὸν Λυκαβηττὸ ἐκεῖ ποῦ εἶναι σήμερα, ἐνῶ τὸ καρφὶ τὴν κορατζίνα, γιὰ νὰ τὴν τιμωρήσει γιὰ τὰ κακὰ νέα ποῦ τῆς εἶπε τῆς ἀπαγόρευσε νὰ ξαναπετάξει κοντὰ καὶ πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη.

Τοιουτοτρόπως λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴν γραφὴ ποῦ διασώζει ὁ Ἀντιγoνος, οἱ Ἀθηναῖοι οἰκονομήσανε ἕνα ὄμορφο βουναλάκι, τὸ Λυκαβηττό.

Ἐπειδὴ ὅμως ὡς γνωστὸν ἀπὸ ἕνα καρφὶ ποῦ ἔλειπε χάθηκε τὸ πέταλο καὶ ἀπὸ ἕνα πέταλο ποῦ χάθηκε αὐτοκρατορίες κατέρευσαν, ἐγὼ τῆς χρωστάω εὐγνωμοσύνη τῆς Ἀθηνᾶς ποῦ πέταξε σὲ κεῖνο τὸ σημεῖο τὸν Λυκαβηττό. Τὸ γιατί θὰ τὸ ἐξηγήσω ἀμέσως.

Σύμφωνα μὲ τὸν Θεοφραστο τὸν Ἐρέσιο, καὶ στὸ ἔργο τοῦ "Περὶ σημείων ὑδάτων καὶ πνευμάτων καὶ χειμώνων καὶ εὐδιῶν" (Ἰδὲ παρ. 4 ) ἕνας ἀρχαῖος τύπος ποῦ τὸν ἔλεγαν Φαεινὸ καὶ εἶχε γιὰ χόμπι τὴν ἀστρονομία, ἀρκετὲς φορὲς ἀνέβαινε στὸ Λυκαβηττὸ γιὰ βόλτα ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀστρονομικὲς παρατηρήσεις, ὥσπου κάποια μέρα: "καὶ Φαεινὸς Ἀθήνησιν ἀπὸ τοῦ Λυκαβηττοῦ τὰ περὶ τὰς τροπᾶς συνεῖδε".

Καὶ ἅμα τὶς εἶχε "σὺν-εἰδεῖ" μόνος του, θὰ ἤτανε μικρὸ τὸ καλό.

Ὅμως: " πάρ’ οὗ Μέτων ἀκούσας τὸν τοῦ ἑνὸς δέοντα εἴκοσιν ἐνιαυτὸν <κύκλον> συνέταξεν ", καὶ ὅπως ἀναφέρει και ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης (δεῖτε ἐδῶ βιβλίο 12 πάρ. 36  "τὴν ἀρχὴν ποιησάμενος ἀπὸ μηνὸς ἐν Ἀθήναις σκιροφοριῶνος τρισκαιδεκάτης". Τοιουτοτρόπως δηλαδὴ ἔφτασε ὁ Μετωνας ὁ Ἀθηναῖος νὰ συνθέσει τὸν περίφημο κύκλο τοῦ Μετωνος.

Τώρα ἂν ἡ κορατζίνα δὲν συναντοῦσε τὴν κουκουβάγια τὴν Ἀθηνᾶ ποῦ κουβαλοῦσε τὸ λόφο γιὰ νὰ καρφώσει τὶς κόρες τοῦ Κέκροπα πολὺ πιθανὸν ἡ Παλλάδα νὰ μὴν πέταγε ἐκνευρισμένη τὸ Λυκαβηττὸ ἐκεῖ ποῦ εἶναι σήμερα. Ἂν δὲν ἦταν ἐκεῖ ὁ Λυκαβηττός, ποῦ θὰ σκαρφάλωνε ὁ Φαεινὸς γιὰ νὰ ἀνακαλύψει τὰ σημεῖα τῶν τροπῶν; καὶ ἂν δὲν ἀνακάλυπτε ὁ Φαεινὸς τὰ ἡλιοστάσια πολὺ πιθανὸν ὁ Μετωνας νὰ μὴν ἀνακάλυπτε τὴν "ἐννεαδεκαετηρίδα" καὶ ἂν ὁ Μετωνας δὲν ἀνακάλυπτε τὸν σεληνιακὸ κύκλο τῶν 19 ἐτῶν ὁ ὑπηρετῶν τὴ θητεία του στὸ ναυτικὸ Βοὺς δὲν θὰ ἔπαιρνε 10ήμερον τιμητικὴ ἄδεια καὶ ἂν δὲν ἔπαιρνα τὴν ἄδεια πιθανὸν σήμερα ὁ φοβερὸς Βοὺς νὰ μὴν ἦταν ὕπανδρος καὶ πατέρας δύο τέκνων. 

Καὶ ἐξηγοῦμαι.
 

Ἀρχὲς Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1981 ὁ πλοίαρχος διοικητὴς τῶν ταχέων σκαφῶν ἔκανε ἐπιθεώρηση στὰ σκάφη τῆς διοικήσεώς του. Ἐγὼ ὑπηρετοῦσα στὴν τορπιλάκατο "ΛΑΙΛΑΨ" ὅπου εἶχα καὶ τὴν ἐπιστασία τῆς ναυτιλίας-κατεύθυνσης. Ὅταν οἱ ἐπιτελεῖς τοῦ διοικητῆ ἄρχισαν νὰ ἐπιθεωροῦν ήρθαν και στὸ γραφεῖο Ν/Κ ὅπως ἦταν φυσικὸ ἐξέτασαν καὶ τὶς γνώσεις τοῦ προσωπικοῦ. Ἀφοῦ μὲ ρώτησαν διάφορα στὰ ὁποῖα εὐκόλως ἀπήντησα (εἶναι γνωστὸν τοῖς πάσιν ἄλλως τὲ τὸ εὖρος τῶν γνώσεων ποῦ μὲ διακρίνει) ἕνας παράλυτος μὲ ρώτησε γιὰ τὸν Μετωνικὸ κύκλο καὶ τὴν σχέση του μὲ τὸ τροπικὸ (ἡλιακὸ) ἔτος. Τώρα στὴν ἔφερα κωλόπαιδο σκέφτηκε. Εἰς μάτην ὅμως, γιατί ὁ φοβερὸς Βοὺς τοῦ τὰ εἶπε νεράκι. Ὅταν ὁ διοικητὴς τοῦ στόλου τῶν ταχέων σκαφῶν καὶ τὸ ἐπιτελεῖο τοῦ ἀπεχώρησαν μὲ φώναξε ὁ κυβερνήτης καὶ προτοῦ προλάβω νὰ τοῦ μιλήσω μου λέει: «Φύγε καὶ γύρισε σε δέκα μέρες» καὶ μοῦ ἐξήγησε ὅτι ὄχι μόνον εἰσέπραξε τὴν εὐαρέσκειαν τοῦ διοικητοῦ ἀλλὰ ὁ διοικητὴς τὴν σημείωσε καὶ στὸ ἡμερολόγιο τοῦ πλοίου, προσθέτοντας ὅτι τοῦ εἶπε νὰ μοῦ δώσει πενθήμερον ἄδεια ἀλλὰ αὐτὸς εὐχαριστήθηκε τόσο ποῦ τὴν κάνει δεκαήμερη. Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἐγὼ πῆρα τὴν Ἄννα καὶ ἐξέδραμα εἰς τὰς ἐξοχᾶς ὅπου, γιὰ κακή της μᾶλλον τύχη, συνετελέσθη τὸ μοιραῖον καὶ συνέλαβε τὸν Ἠλία μὲ ἀποτέλεσμα μετὰ ἀπὸ 4 μῆνες ὁ Βοὺς νὰ πιαστεῖ μὲ τὰ τέσσερα καὶ νὰ φορέσει τὴν κουλούρα.

 
Ἔτσι λοιπὸν κι΄ἐγὼ χρωστάω εὐγνωμοσύνη στὴν Ἀθηνᾶ ποῦ πέταξε τὸν Λυκαβηττὸ ἐκεῖ ποῦ τὸν πέταξε. Βέβαια τίθεται ἕνα δίλλημα ἐδῶ, στὴν Ἀθηνᾶ χρωστάω ἢ στὴν κορατζίνα. 

Ὅποιος ξέρει νὰ μοῦ πεῖ.

 

περὶ τῆς σκιᾶς τοῦ ὄνου

Γάιδαρος μὲ σκιὰ

                                                             

Ἐπιθυμώντας σφόδρα νὰ ἀναλύσω τὸ μέγα ζήτημα τῆς τοῦ ὄνου σκιᾶς, πρέπει κὰτ΄ ἀρχὰς νὰ ἐξετάσω τὰ δεδομένα. Ἔχω λοιπὸν δύο στοιχεῖα, τὸν ὄνο καὶ τὴν σκιά του. Θεωρῶ λοιπὸν δεδομένο ὅτι ἡ σκιὰ εἶναι τὸ αἰτιατὸ καὶ αἴτιο ὁ ὄνος.

Θὰ ἤτονε, τῷ ὄντι ἄδικον, νὰ περιορισθοῦμε ἁπλὰ καὶ μόνον εἰς τὸ αἰτιατὸ χωρὶς πρωτίστως νὰ ἀναλύσουμε τὸ αἴτιο. Καὶ ὅπως ἤδη ἔχω ἀποδείξει, αἴτιο εἶναι ὁ ὄνος.

Ὑπάρχουσιν ἄραγε ὄνοι; Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο ζήτημα, τὸ πρῶτο πρὸς ἀπάντηση ἐρώτημα, τῶν θεράποντων τῆς φιλοσοφίας ἐπιστημόνων like me. Καὶ ἂν ὑπάρχουσιν, εἰς ποίας δυνάμεθα νὰ διαχωρίσωμεν κατηγορίας; Ἐννοεῖται πὼς αὐτὸ εἶναι τὸ δεύτερον τῶν θεραπόντων ἐρώτημα.

Εἰς τὸ πρῶτον ἐρώτημα ὁ Βοὺς δὲν δύναται νὰ ἀπαντήσει. Ὅμως, πρὸς διευκόλυνσιν τῆς παρούσας μελέτης θὰ θεωρήσω ὡς δεδομένο καὶ ὡς κοινὴ φιλοσοφικὴ παραδοχὴ ὅτι ὑπάρχουσιν. Ἄρα εἰς τὸ πρῶτον ἐκ τῶν ἐρωτημάτων ἀπαντήσαμεν.

Μένει νὰ δοῦμε ποία εἶναι τὰ γνωστὰ εἰς τὴν ἐπιστήμην εἴδη τοῦ γαιδάρου. Ἀνατρέχοντας εἰς τὸν θεῖον τὸ Γούγλη, καὶ συζητώντας μὲ φίλον, κτηνίατρον τὸ ἐπάγγελμα, διαπίστωσα, καὶ μὲ διαβεβαίωσε ὅτι οἱ γαίδαροι χωρίζονται εἰς δύο κατηγορίας. Εἰς τοὺς α. ἐργατικοὺς καὶ ἐπωφελεῖς οἵτινες αἴρουν τὰ βάρη τῆς γὴς καὶ εἰς τοὺς β. τεμπέληδες καὶ ἀνωφελεῖς οἵτινες διαβιοῦν ἀνέτως, λανθάνοντες. Οἱ μὲν ἔχουσιν τέσσερα πόδια, οἱ δὲ δύο, μοῦ ἐδήλωσε ὁ ἐπαΐων. Ἀποδέχομαι τὴν ἐπιστημονικήν του διαβεβαίωσιν καὶ συνεχίζω τὴν ἀναζήτηση.

Δημιουργοῦν ἄραγε ἀμφότεραι αἳ κατηγορίαι γαιδάρων σκιά; Ἂν εἰς τὸ ἐρώτημα τοῦτον λάβωμεν θετικὴν ἀπάντηση τότε δυνάμεθα νὰ μελετήσομεν τὴν συγγένειαν τῶν δύο εἰδῶν, χάριν τῆς σκιᾶς των.
Διά τοὺς μὲν τετράποδους δύναμαι νὰ σᾶς βεβαιώσω προσωπικῶς διότι τὸ ἔχω διαπιστώσει μία νύχτα σκοτεινὴ ποὺ τὸ φεγγάρι ἦταν λαμπρὸ πλὴν ὅμως χαμηλὰ στὸν ὁρίζοντα καὶ δημιουργοῦσε τῷ ὄντι – σὲ ὄντα δυνάμενα νὰ ἔχουσιν σκιὰν – σκιὰ τεράστια καὶ ἐπιβλητικήν. Τὰ γεγονὸς αὐτὸ τὸ ἔχω καταγράψει καὶ ἐπιφυλάσσομαι νὰ τὸ ἀναρτήσω εἰς γιουτιοὺμβ πρὸς χάριν τῆς  ἐπιστημονικῆς ἔρευνας τὴν ὁποία ὡς γνωστόν, ἀπαρέγκλιτα ὑπηρετῶ, ὅθεν, και νὰ ἀποδειχθεῖ  ἡ ἀνωτέρω περὶ τῆς σκιᾶς τοῦ γαιδάρου διαβεβαίωσίς μου.

έχουσιν ἅπαντες οἱ γάιδαροι σκιάν;

Δια τοὺς δίποδους ὄνους μίαν καὶ μόνην ἀπόδειξιν μπορῶ νὰ ἐμφανίσω πρὸ ὑμῶν. Οὐχὶ ἀποδεδειγμένη μήτε καταγεγραμμένη. Δυστυχῶς τριακόσιοι δίποδες ὄνοι τοὺς ὁποίους ἐγνώριζα καὶ εἰς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνθην δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὸ αἴτημά μου διότι φοβήθηκαν κάποιοι ἐξ αὐτῶν καὶ ἐπειδὴ  ἤσαν δουνουτουαπησχολημένοι μερικοὶ ἄλλοι.
" Σιγά μὴν ἐρχοντόσουνταν. Αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ τὴ σκιὰ τους ", εἶπε τὸ καλφάκι μου ποὺ ἔχω προσλάβει ὡς βοηθό." Όπερ ἔδει δεῖξε, κουτουλουπου! " ἀνέκραξα ὁ ἐπιστήμονας. " Αφού φοβοῦνται τὴ σκιά τους, εἶναι πασιφανὲς ὅτι σκιὰ διαθέτουν! "

Ἐν κατακλείδι τοῦ φιλοσοφικοῦ τούτου πονήματός μου κατέληξα στὸ ὑγιὲς συμπέρασμα ὅτι ἡ σκιὰ τοῦ γαιδάρου ποὺ ἀποτελεῖ τεράστιο φιλοσοφικὸν ζήτημα τὸ ὁποῖο ἐξ ἀρχαιοτάτων χρόνων ταλάνιζε καὶ ταλανίζει τὶς τάξεις τῶν φιλοσόφων, ἔχει ἤδη – χάριν τῶν σκέψεων καὶ τῶν ἀκατάρριπτων συλλογισμῶν μου – περάσει σὲ νέα φάση. Ἀρχικά, σᾶς ἀπέδειξα ὅτι ἡ ὕπαρξη τῆς σκιᾶς ἀποδεικνύει καὶ τὴν ὕπαρξη τοῦ γαιδάρου, ἀφεδύο ἔδειξα ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ ὄνου καταδεικνύεται μὲ τὴν ὕπαρξη τῆς σκιᾶς του. Ωσαύτως ἀπέδειξα ὅτι ἀμφότερα τὰ τοῦ γαιδάρου εἴδη, ἔχουσιν σκιάν.
 
Ὅπερ καὶ ὁ φιλοσοφῶν Βοὺς  νίκησε, τὸ σκότος διεσκορπίσθη καὶ ἡ ἀλήθεια ἔλαμψε.

Ἀπομένει νὰ ἐρευνηθεῖ ἡ συγγένεια τῶν εἰδῶν τοῦ γαιδάρου, τὴν μελέτην καὶ τὴν ἀπόδειξιν ὅμως αὐτή, ἀφήνω εἰς χείρας συναδέλφων ἴνα μὴν θεωρηθῶ ὅτι εἶμαι φαταούλας καὶ δὲν ἀφήνω περιθώρια εἰς ἄλλους ἐπιστήμονας ἐρευνητᾶς νὰ ἐπιδείξουσι τὶς φιλοσοφικὲς των γνώσεις.

                     πεντάποδος ὄνος!  ἔχει ἄραγε σκιὰ αὐτὸ τὸ εἶδος;


Φιλοσόφησεν ἀσκαρδαμυκτὶ καὶ ἀπταίστως ὁ Δρ Γεώργιος ὁ Βοὺς
Μελετητὴς καὶ Φιλόσοφος καὶ Δόκτορας ἄνευ χαρτοφυλακίου.

Σήμ.
Τὰ ἀνωτέρω ἀποτελοῦν τμῆμα τῆς ὁμιλίας Του, εἰς τὴν " ἕνωση ἐφαπλωματιστῶν ἑλλάδας," γνωστῆς καὶ ὡς 3Ε, κατὰ τὴν διάρκειαν ἡμερίδας μὲ θέμα " περὶ τοῦ ἀσκαρδαμυκτὶ φιλοσοφεῖν καὶ τοῦ ἀνεμποδίστως ξαπλώνειν ὑπὸ σκιάν ".

Υ.Γ
Ἂν στὴν τελευταία φωτογραφία ἐσὺ δὲν βλέπεις πεντάποδον ὄνον ἀλλὰ κάτι ἄλλο τότε δὲν κατάλαβες τὸ πνεῦμα τῆς φιλοσοφίας τοῦ Βούς.

 

Περὶ παρθενίας, κώλου καὶ ὀλίγα τινά.

Ἐδῶ στὴν Καλαμάτα γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὰ ἀδικαιολόγητα (σοφοὶ γὰρ οἱ Καλαματιανοὶ κερατάδες)  λέμε δύο ἐκπληχτικὲς παροιμιώδεις ἐκφράσεις. Ἡ πρώτη λέει ὅτι: "κερατὰς δὲν γίνεσαι ἀπὸ τὴν γυναίκα σου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀδελφή σου" ἡ δὲ ἄλλη λέει ὅτι: "ἡ παρθενιὰ τῆς γυναίκας εἶναι ἂπ΄ τὴν κωλοτρυπίδα"

Τί νὰ λέμε τώρα; Ἡ παρθενία ἀποτελεῖ ἀκανθώδη πέριξ της Μεσογείου δοξασία, ποῦ κανονικῶς ἐχόντων τῶν πραγμάτων, σηκώνει ὄχι ἕνα σχόλιο, ἀλλὰ κατεβατὸ ὁλάκερο...

Τέλος πάντων, ἀντηχεῖ ἀταβιστικὴ ἡ ἀντίληψη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποίαν ἡ γυναικεία παρθενία (ὄχι μόνον ἡ σωματικὴ) δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν τρώση τοῦ ὑμένα (δυνατὸν πλέον νὰ ἀπολεσθεῖ μὲ πολλοὺς τρόπους). Κυρίως οἱ βυζαντινοί, οἱ Ὀθωμανοί, καὶ ἄλλοι πολλοὶ δὲν σταμάτησαν οὔτε στιγμὴ νὰ ἐπιδίδονται στὸ σοδομισμό. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἡ λύσσα ἁπάντων τῶν πέριξ της μεσογείου λαῶν γιὰ τὴν πίσω τρύπα, ἔχει καὶ μερικὲς πρακτικὲς ἐκφάνσεις.

Παρθενία

Ἡ αὐστηρότητα τῶν ἠθῶν, τῶν Ἑλλήνων, καὶ τῶν Ἀράβων, τῶν Ἑβραίων, καὶ τῶν Ἰταλῶν, τῶν Ἰβήρων κτλ, οὐδέποτε ἐπέτρεψαν στὴ γυναίκα τὸ παραμικρὸ κοινωνικὸ ἀτόπημα. Ἡ  παρθενία στὴν  γυναίκα ἦταν ἡ πρώτη φροντίδα κάθε ἀρσενοκρατούμενης κοινωνίας μέχρι πρόσφατα γύρω ἂπ’ τὴν Μεσόγειο, (καὶ μὲ μικρὲς κοιλότητες π.χ. Σικελία, Κρήτη κτλ) καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται  μέχρι καὶ σήμερα.

Ἐν Ἑλλάδι, ἐπεδείκνυαν ἐν εἴδει τροπαίου (σὲ διάφορα χωριὰ) τὸ ματοβαμμένο σεντόνι δημόσια,  τὸ περίφημο "ius primae noctis", μέχρι καὶ πρὶν καμιὰ 35αριά χρόνια (βλ. «Στὸν Ἀστερισμὸ τῆς Παρθένου» τοῦ Γιάννη Δαλιανίδη καὶ τοῦ Γιώργου Τζαβέλλα). Ἡ "φιλημένη" κόρη,  αὐτόχρημα ἦταν καὶ διαπομπευμένη, ἐλαχιστώτατες ἐλπίδες διατηροῦσε νὰ στεφανωθεῖ (ἐκτὸς βέβαια κι ἂν εἶχε γενναία προίκα...)

Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν παλιῶν ἑλληνικῶν ταινιῶν (μιλᾶμε πάνω ἀπὸ τὸ 80%), ὑπήγαγε ὑποχρεωτικὰ τὸ (ἀναγκαῖο γιὰ νὰ δέσει ἡ σάλτσα τοῦ σεναρίου) εἰδύλλιο στὸ κατώφλι κάποιας ἐκκλησίας, πρὶν νὰ πέσουν οἱ τίτλοι "Τέλος". Οὕτω πῶς, οἱ ἐπίδοξοι γαμίκοι ἄνδρες, ταλαιπωροῦσαν ἀλλήλους ἀπὸ τοὺς περιορισμούς, ποῦ εἶχαν θέσει ἄλλοι ἄνδρες στὶς θυγατέρες καὶ στὶς ἀδερφές τους, πράγμα τὸ ὁποῖο ἰσχύει μὲ διάφορους τρόπους καὶ σήμερα, ἀκόμη καὶ ἐν Ἀθήναις, ὅπως ὀρθοτατα (!) τὸ κατέθεσαν τὰ Ἠμισκούμπρια στὸν «Κύρη τοῦ Σπιτιοῦ». Οὕτω πῶς, δὲν ἀπέμενε στὰ ζευγάρια, παρὰ μία καρικατούρα προγαμιαίας συνεύρεσης (μπαλαμούτιασμα, χαμούρεμα, ἀλληλοτριψίματα, πινέλο σπάτουλες κ.λπ. ἅπαντα τὰ ὁποῖα ἐκλήθησαν "ἐργολαβίες", ἢ "γοργολαβίδες" κατὰ τὸ Μπάρμπα-Γιῶργο), ἢ ἡ παρὰ φύση συνουσία (γιὰ τοὺς τολμηροὺς) προκειμένου νὰ προφυλαχθεῖ "ὅτι πολυτιμότερο" διέθετε ἡ κορασίς.

Οἱ Ἰταλιδοῦλες, οἱ Ἰσπανίδες καὶ οἱ Ἀνατολίτισσες, καλιέργησαν (ὅλως ἐπικουρικῶς!) καὶ τὴν τεχνική της πεολειχίας πρὸς ἀνακούφιση τῶν καυλωμένων ἀρσενικῶν ἰδίως δὲ οἱ πρῶτες ἀνηγορεύθησαν πρωθιέρειες στὸ κλαρίνο (μολονότι ὁ ἀστικὸς μύθος μιλάει γιὰ τὶς Γαλλίδες) Στὴ δύσμοιρη ψωροκώσταινα, εἰσήχθη νεωστὶ ἡ πεολειξία ἀπὸ τοὺς καλομαθημένους στὰ ξένα μπορντέλα ναυτικούς μας καὶ καθιερώθηκε στὴν Ἑλλάδα μόλις πρόσφατα, μετὰ ἀπὸ τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποῦ πραγματοποίησαν οἱ διάφορες φυλλάδες. Τὰ ἀνωτέρω ἐτελοῦντο στὰ διάφορα πάρκα καὶ στὰ ἀλσύλλια (π.χ.στὸ ἄλσος τῆς ν. Φιλαδέλφειας ἡ στὸ Σεΐχ-Σου στὴν Θεσσαλονίκη), ὅπου ὅμως ἐλλοχεύουν οἱ μπανιστηριτζῆδες, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ ἤσαν ἀκίνδυνοι, μπορεῖ καὶ ὄχι (θυμηθεῖτε τὴν ἱστορία τοῦ ἄδικα ἐκτελεσμένου Δράκου Ἀριστείδη Παγκρατίδη).

Δέον νὰ σημειωθεῖ ὅτι καὶ σήμερα ἀκόμη, ὑπάρχουν στέκια γιὰ τὰ δύσμοιρα τὰ "ἄστεγα", ποῦ ἐξυπηρετοῦνται ἐντός του αὐτοκινήτου π.χ. στὸ Λυκαβηττὸ τῆς Ἀθήνας,  κ.λπ . Στὴν δεκαετία τοῦ 80 ἕνας ἰδιότυπος ἀπόμερος αὐτοσχέδιος γαμιστρώνας βρισκόταν στὸ Καβούρι ὅπου ἔβλεπε κανεὶς ἕνα πάκο ἐφημερίδες κάτω ἀπὸ κάποιο ἀνύποπτο πεῦκο, ποῦ χρησίμευαν στὴν ἀπόκρυψη τοῦ ἐσωτερικοῦ του αὐτοκινήτου γιατί ἡ περιοχὴ ἔβριθε κυριολεκτικὰ ἀπὸ μπανιστηρτζίδες. Μόλις τελείωνε ἡ παράσταση, οἱ γαμίκουλες, (ὅλως οἰκολογικῶς) ἀφῆναν τὶς ἐφημερίδες στὴ θέση τους, γιὰ νὰ τὶς χρησιμοποιήσει καὶ κάνας ἄλλος... 

Συνεπῶς, ἦταν (καὶ εἶναι ἀκόμα σὲ πολλὰ μέρη) σύνηθες, ἡ ἀπόληψις τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ νὰ προηγεῖται χρονικῶς τῆς βεριντὰμπλ συνουσίας, ἐν εἴδει προκαταβολῆς, ἀφοῦ ἄλλωστε ὁ γάμος ἀπὸ νομικῆς ἀπόψεως ἀποτελεῖ σύμβαση (!)

Οἰκογενειακὸς προγραμματισμὸς

 Ὡραία. Ἄντε καὶ παντρεῦται τὸ ζευγάρι καὶ κάνει ὅσες εἰσαγωγὲς-ἐξαγωγὲς θέλει. Τί θὰ γίνει τώρα; Πήδημα καὶ κουδουνίστρα θὰ τὸ πᾶμε; Σαφέστατα, ἡ ἀταβιστικὴ εὐήθεια πνεύματος, ποῦ μᾶς ἀφήκαν κληρονομιὰ οἱ μεσαιωνικοὶ πατρόνες μας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν φτώχια, ἀπηγόρευε ἐπὶ μακρὸν τὴν λήψη τεχνητῶν μέτρων ἀντισύλληψης καὶ προφύλαξης. Ἐξ ἄλλου, πάντοτε συνέφερε τὸ Κράτος (διὰ τῶν Ἐκκλησιῶν) νὰ αὐξάνεται καὶ πληθύνεται ὁ ὄχλος, τροφὴ γιὰ τὰ κανόνια σ’ ἕναν ἐνδεχόμενο πόλεμο. Τοιουτοτρόπως τὸ δίπολο μουνὶ (τεκνοποίηση) καὶ κῶλος (ἱκανοποίηση) ὑποδηλώνεται ἤδη ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σωματικὸ πρότυπο κι ἔτσι οἱ παπαρδέλες τῶν παπάδων περὶ τοῦ μὴ εἰδολογικοῦ χωρισμοῦ τῶν δύο ἐναυσμάτων, εἶναι ἐκ περισσοῦ.

Ἔπρεπε λοιπόν, νὰ εὑρεθεῖ μιὰ Σολομώντειος λύση, ὥστε καὶ ἡ πίτα νὰ μείνη ἀφάγωτη κι ὁ σκύλος νὰ μὴν πεινάει καὶ εὑρέθη (ἐκτὸς κι ἂν νομίζετε ὅτι οἱ παπποῦδες μας γαμοῦσαν τόσες φορὲς ὅσα παιδιὰ ἔκαναν). Ἐξ ἄλλου, ὑπῆρχαν καὶ τὰ μπουρδέλα. Βέβαια, ἡ μακρὰ χρῆσις παρὰ φύσιν τῆς ἕδρας, ὑπερκερνᾶ βαθμηδὸν τὸ πρακτικιστικὸ (τάχα) ἔρεισμά της καὶ ἀρχίζει νὰ γίνεται ἕξις, ὅποτε περνᾶμε στὴν:

Μύηση

 Ὅπως ἔχει διατυπωθεῖ, ὁρισμένα γοῦστα ἀπορρέουν σὲ πολλοὺς ἀφ’ ἑαυτοῦ, λόγω πᾶν-ἀνθρωπίνως δεδομένων ἰδιοτήτων τους (π.χ. ἡ ζάχαρη εἶναι γιὰ ὅλο τον κόσμο γλυκιά, τὰ ντολμαδάακια εἶναι ἀνεκτὰ ἀκόμα καὶ ἀπ’ τοὺς ἐχθρούς τους, τὸ χοσὰφ -τώρα παγωτὸ- πάντοτε δροσίζει, ἕνα καλὸ χέσιμο ὑπὸ καταλλήλους συνθήκας φέρει εὐωχία κ.λπ.) καὶ ἄλλα δέχονται καὶ προεπιβάλλουν μαθητεία, ἀφοῦ εἶναι ἐκ πρώτης ὄψεως δυσάρεστα. Ἔτσι, δὲν τρῶμε παντοῦ τὰ ἔντομα ὡς ἐπιδόρπιον, οὔτε τὸ whisky ἀραρίσκει (ἐκ τοῦ ἀραρίσκω =συνάπτω, συνενώνω, προσαρμόζω κάτι. Ποῦ τὸ βρῆκα ὁ πούστης!!) σ’ ἕνα ἑπτάχρονο (οἱ Ἕλληνες ποῦ τὸ δοκίμασαν εὐρέως μετὰ τὴν δεκαετία τοῦ 50  ἔλεγαν χαρακτηριστικὰ "βρωμάει σὰν κοριοζούμι! "), ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν πρώτη φορὰ τὸ τσιγαράκι ἀφήνει καμιὰ γλυκιὰ ἐπιγεύση (ἀντιθέτως μᾶλλον). Ὁμοίως, τὸ χώσιμο ἑνὸς διαμήκους ἀντικειμένου στὸν κῶλο σου, δὲν εἶναι καὶ ότι τὸ ὡραιότερο (ἐν πρώτοις). 

Δὲν πρέπει ὅμως νὰ συγχέονται οἱ ἀνάγκες μὲ τὰ γοῦστα καὶ ἡ μεταλαμπάδευση μὲ τὴν ἀναποδιὰ/καπρίτσιο. Ὁ λόγος λοιπὸν γιὰ τὴν ἀποκαλούμενη "acquired taste" ἐπίκτητη προτίμηση/γοῦστο τὸ ὁποῖο ἀναπτύσσεται μὲ τὸν καιρό, καὶ ποὺ ἔχει κοινωνικὲς καὶ ἄλλες ρίζες. Στὴν πρώτη περίπτωση ἡ ἀνάπτυξη οἰκειότητος μὲ τὸ ἀντικείμενο, ἀποκτᾶται χωρὶς ἰδιαίτερο κόπο, ἐφ’ ὅσον εἶναι ἄμεση καὶ εὐχάριστη καὶ κοινωνικὰ ἀποδεκτὴ ἐμπειρία γιὰ τὰ ἄτομα. Στὴν δεύτερη, ἡ προσέγγιση τοῦ ἀντικειμένου εἶναι ἔμμεση, ἀφοῦ πρέπει ἀναγκαστικῶς νὰ ἐπιτευχθεῖ κάμψις τῶν ἀντιστάσεων τοῦ ἀτόμου, νὰ ρίξει τὰ μοῦτρα, νὰ σφίξει τὰ δόντια, νὰ ὑπερφαλαγγίση κοινωνικὰ ἐσκαμμένα (τὸ ὁποῖον ὅμως ἐπ’ οὐδενὶ στοιχειοθετεῖ κόπον παρὰ τὴν ἐσωτερικὴ διαπάλη κι ἔτσι τὴν πατᾶνε τὰ βαυκαλιζόμενα πρεζάκια), διὰ μέσω μαθητείας κοντὰ σὲ κάποιον ἐμπειρότερο-πρότυπο, σὰν φιλομαθὴς παραγιὸς/κάλφας ποῦ ἔχει τὴν ὑποψία-ἐπίγνωση ὅτι θὰ ἀποκαλύψει (;) μία καινούρια γλύκα στὴ ζωή του.

Ἔτσι, ἡ διαλεκτικὴ σχέση μύστη/μυούμενου (ἀλλὰ καὶ θύτη/θύματος), ἔχει ὡς ἑξῆς: Παρουσιάζεται ψυχικὴ μεταστροφὴ τοῦ μυούμενου καὶ ἐνδεχομένως πε(πρ)οσήλωση στὸ ἀντικείμενο τοῦ πόθου (κόλλημα στὸν πρῶτο γαμιά), ἐνῶ ἀντίστροφα ὁ μυητὴς τοῦ "κόβει τὸ βήχα"/"παίρνει τὸν ἀέρα", ὅπως λέμε. Ὁ νέος πρέπει νὰ πήξει μέχρι νὰ μάθει, χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει ἢ νὰ προσπαθήσει νὰ ἀντικρούση τὸν πατρόνα του, καθ’ ὅσον διάστημα ὁ τελευταῖος βρίσκεται ἐν ἐνεργεία (δηλαδὴ καβάλα), μιᾶς καὶ ὁ Δαίδαλος καθάρισε τὸ καλφάκι του, γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο. Ὁ ζητῶν εὐρήσει καὶ τῷ κρούοντι τὴν θύραν ἀνοιχθήσεται, ὅταν πρόκειται γιὰ ἐνεργητικὴ κι ἀπολαυστικὴ διεύρυνση τῶν αἰσθήσεων ποῦ συντελεῖτε προοδευτικὰ χωρὶς ὅμως νὰ συμβαδίζει ἀπὸ ἐπανάπαυση στὴν ἡδονὴ ἀφοῦ τὸ ἄτομο ἔχει κατασταλάξει στὸ ποιὸς εἶναι καὶ τί ἀκριβῶς ψάχνει. Συνετὸς ὅστις περιηγεῖται – ὁ βλὰξ περιπλανᾶται.

Ποιὸς παραδέχεται ὅτι ἔχει ἄδικο ὅμως; Οἱ βετεράνοι λεωφορειατζῆδες (ὅπως λέει καὶ ὁ Πιλαλὶ) ἔχουν παράξενα σουσούμια (π.χ. Ἄλλος ξέρει ὅτι δὲν εἶναι ὡραῖος, ἄλλος ἔχει ἐπίγνωση ὅτι δὲν εἶναι καὶ κάνας πλούσιος, κάποιος ἐκλογικεύει κάνοντας φλάμπουρο τὴν ἀμορφωσιὰ τοῦ κλπ). Ὅλα ταῦτα συγκλίνουν σ’ ἕνα μόνο: Κανεὶς δὲν ὑποστηρίζει ὅτι εἶναι μαλάκας(!)
Μία λαικὴ ρήση λέει "ἀπ’ τὰ γλυκὰ πνίγεσαι κι ὄχι ἀπ’ τὰ ξινά". Λάθος.
Τελικὰ ὑπάρχουν καὶ (τὸ)ξινὰ γοῦστα ποῦ ἂν ἐθιστῆ ὁ κοινωνός, μποροῦν νὰ γίνουν βρόγχος καὶ νὰ τὸν πνίξουν. Στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες λοιπόν, τὸ (ξὲ)κωλομπαριλίκι μετὰ μυήσεως ἔδινε κι ἔπαιρνε, ἀλλὰ ὁ Διογένης ὁ Κύων κορόιδευε ἕναν "λελυγισμένο" νεαρό, ποῦ τοῦ εἶχε δωρίσει ἕνα μαχαίρι ὁ γαμιάς του, λέγοντάς του ὅτι:  "Ἡ μὲν μάχαιρα (ἡ κόψη) καλή, ἡ δὲ λαβὴ αἰσχρά".

Παρ’ ὅλα αὐτά, τὸ ἀχαλίνωτο κωλογαμήσι, δὲν ἀποτελεῖ ἀπαραιτήτως ἀντικείμενο διαπραγματεύσεων. Δουλειὰ δὲν εἶχε ὁ Δουρής, γάμαγε τὸ παιδί του, συνεχίζοντας ἀπομονωμένος ἀπὸ τὴν κοινωνία, τὴν ἀπὸ βάθος χρόνων ἀρβανίτικη παραδοσιακὴ αἱμομιξία (συχνὴ παλιὰ στὶς Ἀρβανίτικες οἰκογένειες). Οἱ τηλεδημοσιογράφοι ἔφριτταν, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε εἶχαν ἀκούσει τὴν ρήση "φταίω ἐγὼ ποῦ δὲ σὲ γάμησα μικρὸ γιὰ νὰ μὲ λὲς θεῖο", ὅπως καὶ τὰ ἄπειρα κωλομπαρίστικα παλιὰ πειράγματα στὰ σχολεῖα. 

Καλύτερα νὰ μὴν μιλήσουμε ἐδῶ γιὰ κάτι παράξενες ἱστορίες, γιὰ τὰ κωλοχανεῖα (τούρκ. κιουλ-χανέδες), τὰ κιουτσέκια, τὰ ἲτς ὀγλᾶν, τὰ τσιμποὺκ τσογλάνια τῶν καπεταναίων τοῦ βουνοῦ (ἀπὸ Ἀνδροῦτσο μέχρι Βελουχιώτη), τὴν μύηση στὰ ἐπαγγελματικὰ ἰνσάφια (σινάφια) τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς, οὔτε καὶ τὰ καφὲ-πουστ τῆς Εὐρώπης, ὅπου μόνιμοι θαμῶνες τοὺς ἦταν (καὶ εἶναι) Ρωμιοί, Ἄραβες καὶ Τοῦρκοι...
Ἄλλωστε ἔχει ἀναφερθεῖ ἐκτενῶς ὁ μακαρίτης ὁ Πετροπουλος.

Στὶς "120 μέρες στὰ Σόδομα",  ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὸ γαμήσι ἦταν ἡ ἔλλειψη ἡδονῆς ἐκ μέρους τοῦ βαλλόμενου σὲ δοκιμασίες θύματος.

Σὲ ὅλες τὶς ἀντρικὲς φυλακὲς τοῦ κόσμου, μᾶς λέει ὁ Πετροπουλος, ὁ ἐξαναγκαστικὸς σοδομισμὸς περιέχει τὰ στοιχεῖα τοῦ ἐξευτελισμοῦ καὶ διενεργεῖται πρὸς ξεγκάβλωμα, τιμωρία ἢ ἀποκαθήλωση.

Οἱ πόρνες κι οἱ ζουρλοὶ ταυτίζουν τὸ ξύλο μὲ τὴν ἀγάπη (καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ φυσικὴ ἐξουσία σφραγίζεται πανηγυρικὰ διὰ τῆς ὑποβολῆς σὲ σωματικὸ πόνο, ἐνῶ στὴν πρώτη συνυπάρχουν καὶ στοιχεῖα ἐξιλέωσης διὰ τὴν κάθαρσην τοῦ θύματος) . Τὸ παιδί σου καὶ τὸ σκυλί σου ὅπως τὸ μάθεις.

Κατὰ μίαν ἔννοιαν, τὸ γυναικεῖο στῆθος ἀποπνέι πεπερασμένη ἡδονὴ σὲ σχέση μὲ τοὺς παρόμοια σχηματισμένους γλουτούς, δεδομένου ὅτι δὲν διαθέτει εἴσοδο, ποῦ νὰ ὁδηγεῖ κάπου. Ἐν κατακλείδι, ποιὸς μυεῖ ποιόν; 

Οἱ ξεπλυμένες Ἀμερικάνες κι οἱ Βορειοευρωπαῖες (καὶ βέβαια δὲν ἐννοῶ τὶς Φραντσέζες!) σιχαίνονται τὴν ἀπὸ ἕδρας συνουσία, θεωρώντας τὴν σιχαμερὴ καὶ ἀνώμαλη (!) ἁμαρτία, διότι ἄλλα tempora καὶ ἄλλα mores. Θὰ’ ρθεῖ κι αὐτουνῶν ἡ ὥρα τους.

Ἄλλωστε οἱ Γερμανοὶ ἐπὶ αἰῶνες ἐκτελοῦσαν τοὺς πούστηδες κι ὅσους γαμοῦσαν κῶλο, πηγαίνοντας αὐτόχρημα στὸν παράδεισο μὲ λευκὸ μπαστούνι συνοδεία μὲ τοὺς Ἀλσατικοὺς σκύλους τῶν. Αὐτὸ δὲν ἐμπόδισε φυσικὰ τὸν ἀρχηγὸ τῶν ναζιστικῶν S.A. Ἔρνστ Γιούλιους Ρὲμ νὰ τὸν τρώει ἀπ’ τοὺς ὑφισταμένους του (ποῦ τόνε φάγανε γι’ ἄλλο λόγο).

Ὁ Οἰδίποδας τυφλώθηκε, ἀλλὰ δὲν θὰ μάθουμε ποτὲ τί ἀκριβῶς παιχνίδι παίχτηκε μὲ τὴν Ἰοκάστη. Εἶναι ἐνδεικτικὲς στὴν ἀργκὸ οἱ ἐκφράσεις περὶ κώλου, ποῦ ἀποδίδουν τιμὲς καὶ προσδίδουν οἰκειότητα στὸ κωλαγαμήσι (π.χ. γαλλιστὶ encυle, ἰταλιστὶ νaffancυlo,  χώρια τὶς πολλὲς ἑλληνικές, ἀντίστοιχες ποῦ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀπαριθμήσω τώρα).

Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν δοξασία αὐτή, μόνον ὁ πρῶτος ἐκ τῶν ἀνδρῶν ποῦ κατέπεισαν μέσω μυητικῆς διαδικασίας (ποῦ περιέχει καὶ πολὺ μπλὰ-μπλὰ) τὴν γυναίκα νὰ ὑποκύψη στὸν σοδομισμό, μέχρι νὰ τὸν συνηθίσει καὶ νὰ τὸν ἐπιζητεῖ καὶ ἡ ἴδια, μπορεῖ νὰ θεωρεῖται ὅτι τὴν κυρίευσε παίρνοντας τὴν ἀπὸ τὸ χεράκι, ἀπὸ τὸ νηριπὲς(σεμνὸ) ἔρεβος τῆς ἁγνότητας στὸ νώχμα (ὄνειδος) τοῦ συνειδητοῦ. (Ἔσκισα πάλι ἀπὸ λεξιλόγιο ὁ πούστης)

Ἂς μὴ γελιόμαστε ὅμως. Ὅπως εἶπε καὶ ὁ ἀρχιερέας τῆς νέας ἑλληνικῆς ἀργκὸ ὁ Γιῶργος Πιλάλας (Ζὼρζ Πιλαλὶ) "ἡ γυναίκα ἀποζητεῖ τὸν διαφθορέα της", παραπέμπει στὴν ἁπλὴ ὑπόμνηση τῆς μεθόδου τῆς διαφθορᾶς αὐτῆς ἀπὸ τὸν ὑποτιθέμενο θύτη, ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει (πάντα) τὸ πάνω χέρι...

- Τί ἔγινε μὲ τὴ Παρθενόπη; Τὴ γάμησες;
- Ναὶ ἀμέ!
- Κῶλο σου' δῶσε;
- Ὄχι! Δὲ γουστάρει λέει καὶ δὲν τὸ' χεῖ κάνει ποτέ.
- Καλὰ ἀγόρι μου! Φούμαρα σου λέει ἡ γκόμενα. Ἡ παρθενιὰ τῆς γυναίκας εἶναι ἀπὸ τὴν πίσω τρύπα βρεεε!
- Κι ἅμα λέει ἀλήθεια;
- Ἀκόμα χειρότερα! Ἢ εἶναι ξενέρω ἡ γκόμενα ἢ δὲ σὲ πολυγουστάρει καὶ σὲ βλέπει σὰν ξεπέτα...


 Υ.Γ Τί θυμήθηκα τώρα…

Στὴν πλατεία Κοραή, λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ ἕναν κινηματογράφο ποῦ δὲν θυμᾶμαι τὸ ὄνομά του, εἶναι κάτι ἀνήλιαγα ὑπόγεια ὅπου ἦταν στὴν Κατοχὴ τὰ κρατητήρια τῆς Gestapo. Ὁ χῶρος διατηρήθηκε ἐν εἴδει μουσείου καὶ  ἀκόμα καὶ σήμερα ὁ καθένας ὑποβάλλεται γνωρίζοντας ὅτι ἐκεῖ μέσα φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ἢ ἔφυγαν ἀπὸ κεῖ γιὰ τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα τόσοι ἄνθρωποι. Δὲν ξέρω πῶς εἶναι τώρα (ἐλπίζω νὰ ὑπάρχουν ἀκόμα) Θὰ ξαναπάω, τώρα ποῦ τὸ θυμήθηκα, ἐλπίζω νὰ μὴν πείραξαν τοὺς τοίχους καὶ νὰ μὴν ἔχουν σβήσει τὰ συνθήματα, γιατί θὰ τοὺς πάρει ὁ διάολος.

Στοὺς τοίχους αὐτοὺς λοιπόν, τουλάχιστον ὅταν πρὶν 40 περίπου χρόνια ἐπισκέφτηκα τὸ χῶρο (μᾶς εἶχαν πάει ἐπίσκεψη μὲ τὸ σχολεῖο), μποροῦσες νὰ δεῖς ἀκόμα διάφορα μυνήματα στοὺς τοίχους, ἀπὸ φυλακισμένους, μελλοθάνατους, βασανισμένους : Ζήτω τὸ ΕΑΜ, Λευτεριὰ στὴν Ἑλλάδα μας, τελευταία μηνύματα στὴν μάνα, τὴν ἀδερφή, τὴν γυναίκα κλπ.. Ἀνάμεσα στὰ γραψίματα αὐτά, σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς τοίχους, ἔλαμπε σὰν τὸ βόρειο σέλας καὶ ξεχώριζε ἡ ἑξῆς ἐπιγραφὴ :

Ὅποιος κῶλο δὲν γαμάει, στραβὸς στὸν Ἅδη πάει.

Μ΄ ἀρέσει νὰ διαπλάθω διάφορες ἱστορίες καὶ νὰ σκέφτομαι ὅτι ἕνας ἀπελπισμένος μελλοθάνατος, λίγο πρὶν τὸν πάρουν γιὰ ἐκτέλεση, θέλησε νὰ ἀφήσει «παρακαταθήκη γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιές», ὅπως σὰν κλισὲ λέγεται, τὸ δικό του συμπέρασμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή.

Κωλόχαρτο, πάνω ή κάτω

Καὶ σᾶς ἐρωτῶ...

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. 

Κανονικὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς χέσω καὶ νὰ φύγω.
Ἄντε τώρα νὰ καταλάβετε γιατί φωνάζω καὶ ὠρύομαι, οὔτε καὶ οἱ ἀπολίτιστοι Καστοριανοὶ τὸ καταλάβανε στὴν ἀρχή.
Κοιτάχτε τὴ φωτογραφία μὲ τὸ κωλόχαρτο παραπάνω. Δεῖτε τὸ καλά. Κοιτάξτε πὼς τὸ ἔχουν τοποθετήσει.
Τοῦτο μόνο ἔχω νὰ πῶ.
Ὅποιοι βάζουν τὸ κωλόχαρτο στὰ ξενοδοχεῖα ἡ στὰ σπίτια τους ἔτσι ὥστε νὰ ξετυλίγεται πρὸς τὰ ΕΞΩ ὅπως στὴν φωτογραφία εἶναι τουλάχιστον ἄξεστοι ἂν ὄχι  βλάκες.

Αὐτὸ ἰσχύει ἀξιοκρατικὰ.

Ὑστερόγραφο γραμμένο στὴν ἀρχὴ
(ναὶ ρὲ! τὸ πρόσθεσα μετὰ)
 
Προσοχὴ ρὲ ξεφτίλες μὴν κάνετε τίποτα σχόλια ὅτι πάλι μαλακίες γράφει ὁ Βοὺς, γιατί τὸ θέμα εἶναι πολὺ σοβαρὸ καὶ ἔχει ἀπασχολήσει πολὺ κόσμο, ἀκόμα καὶ σὲ πανεπιστήμια ἔχει δοθεῖ σὰν θέμα ὅπως θὰ διαπιστώσετε ἂν φτάσετε μέχρι τὸ τέλος τοῦ πονήματός μου.

Καλὰ νὰ τὰ πάθω ὅμως. Ὅταν ἔκλεινα ξενοδοχεῖο στὴν Καστοριὰ τὴν περασμένη βδομάδα δὲν φρόντισα νὰ ρωτήσω σχετικά. Ἄντε μετὰ νὰ καταλάβουνε οἱ πόντιοι οἱ Καστοριανοὶ τοῦ ξενοδοχείου τί τοὺς ἔλεγα.
Βέβαια εἶναι θέμα καὶ παιδείας…

Γιὰ σκεφτεῖτε τὸ λίγο. Ἁπλὰ πράγματα, δὲν σᾶς λέω νὰ κάνετε τίποτα  πολύπλοκες σκέψεις. Δοκιμάστε νὰ κόψετε λίγο ἀπὸ τὸ κωλοχαρτὶ μὲ τὸ ρολὸ βαλμένο ἔτσι. Χρειάζεστε καὶ τὰ δύο σας χέρια γιατί μὲ τὸ ἕνα πρέπει νὰ κρατᾶτε τὸ χαρτὶ νὰ μὴν ξετυλιχτεῖ καὶ μὲ τὸ ἄλλο νὰ τὸ κόψετε. Καὶ ἀκόμα καὶ ἂν τὸ καταφέρεις μὲ τὸ ἕνα τότε τὸ πιθανότερο εἶναι τὸ χαρτὶ νὰ κοπεῖ στραβά, νὰ σκιστεῖ καὶ νὰ μὴν κόβεται ἔτσι ὅπως ὁδηγοῦνε οἱ χαρακιές του. Τοποθετεῖστε τώρα τὸ κωλοχαρτὶ ἀντίστροφα ἔτσι ὥστε νὰ ξετυλίγεται ἀπὸ τὴν πίσω του πλευρά, τὴν ὀρθὴ πλευρὰ δηλαδή. 

Ἐδῶ εἴμαστε!
Τὸ ἕνα χέρι εἶναι πιὰ ἀρκετό, μπορεῖ κάποιος ταυτοχρόνως νὰ πιέσει τὸ κωλόχαρτο νὰ μὴν τοῦ ξετυλίγεται ἄλλο καὶ νὰ τὸ κόψει μὲ μία ἁπλὴ κίνηση καὶ μάλιστα ὅπως ἀκριβῶς οἱ χαρακιὲς τὸ ὁδηγοῦν. Ἐπίσης ὁ κίνδυνος νὰ ἀκουμπήσει μὲ ἕνα σπινιάρισμα-ρολλάρισμα τὸ χαρτὶ στὸ πάτωμα, δὲν ὑφίσταται.

Καταλήγουμε λοιπὸν σὲ κάποια βασικὰ συμπεράσματα.

1. Τὸ κωλόχαρτο πρέπει πάντα νὰ τοποθετεῖται ἔτσι ὥστε τὸ 
ξετύλιγμά του νὰ γίνεται ἀπὸ τὴν πίσω πλευρά, τὴν ὀρθὴ πλευρά. Ἂν κάτι εἶναι ποὺ πρέπει νὰ σας μείνει ἀπὸ αὐτὴ τὴν μελέτη, πρέπει νὰ εἶναι αὐτό.
Καὶ μίας καὶ ἀναφέρθηκα στὶς χαρακιές.
2. Τὸ καλὸ κωλόχαρτο ΠΡΕΠΕΙ νὰ ἔχει διάτρηση ποὺ τὸ χωρίζει σὲ φύλλα. Ἀλλιῶς σκίζεται ὅπως λάχει γεμίζει ὁ τόπος κομματάκια κωλοχαρτὶ, καὶ αἰσθητικὰ ἐξάλλου εἶναι ἀπαράδεκτο  
Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικό.
3. Τὸ καλὸ κωλόχαρτο ΠΡΕΠΕΙ νὰ εἶναι διπλό. Ἀλλιώτικα μὲ τὸ παραμικρὸ σκίζεται, καὶ στὸ τέλος σκουπίζετε τὸν κῶλο σᾶς ὄχι μὲ τὸ κωλοχαρτὶ ἀλλὰ μὲ τὸ δάκτυλο καὶ τὰ νύχια σας. Μπλιαχ.
Φυσικὰ δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε τῶν ἄκρων,
4. Τὸ καλὸ κωλόχαρτο ΠΡΕΠΕΙ νὰ εἶναι ἀντεχτικὸ μὲν ἀλλὰ ὄχι καὶ μὲ πολὺ σκληράδα σὰν γυαλόχαρτο, ἀλλιῶς ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος νὰ τραυματίσουμε τὸν κῶλο μας μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται.
Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτό,
5. Τὸ σωστὸ κωλόχαρτο ΠΡΕΠΕΙ νὰ ἔχει λακκοῦβες καὶ ἐξογκώματα ἔτσι ὥστε νὰ διευκολύνετε ἡ ἀφαίρεσις τῶν ὑπολειμμάτων(sic) καθὼς αὐτὰ κωλᾶνε στὴν τριχωτὴ ἐπιφάνεια τοῦ κώλου. (Μόνο γιὰ τοὺς ἄνδρες βέβαια διότι φαντάζομαι ὅτι ὅλοι γνωρίζετε πὼς ὁ γυναικεῖος κῶλος δὲν ἔχει τρίχες ἐλπίζω ὅτι τὰ μαθήματα ποὺ σᾶς ἔκανα τόσο καιρὸ δὲν πήγανε χαμένα). Ἀλλιώτικα, μὲ λεῖο κωλοχαρτί, τὰ παίρνετε ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο καὶ τὰ ἁπλώνετε παρακάτω, ξοδεύετε πολὺ περισσότερο κωλόχαρτο χωρὶς λόγο καὶ χωρὶς οὐσιαστικὰ ἀποτελέσματα, καὶ επιπλέον βρωμᾶτε ἀπὸ τὰ δεκαπέντε μέτρα σκατίλα μετὰ.
 
Προσοχὴ λοιπὸν ὅταν ἀγοράζεται κωλόχαρτο. Μπορεῖτε νὰ ἀγοράσετε φτηνότερο γάλα ἢ δὲν ξέρω καὶ ἐγὼ τί, γιὰ νὰ κάνετε οἰκονομία. Στὸ κωλόχαρτο ὅμως κάθε περικοπῆ κοστίζει. Δὲν χρειάζονται τσιγγουνιές. Τὸ μόνο ποῦ μπορεῖ νὰ σᾶς προσφέρει ἕνα φτηνὸ κωλόχαρτο εἶναι μία λεπτὴ σκατουλένια γραμμὴ στὴ μέση του ἐσωβρακίου σας.

Ἐπίσης ἡ σχετικὴ θέσις τοῦ κωλόχαρτου ὡς πρὸς τὴ λεκάνη εἶναι ἕνα ἄλλο θεματάκι ποὺ σηκώνει ἀνάλυση.
Ὁ κανόνας εἶναι ἕνας καὶ πολὺ ἁπλός.
6. Τὸ κωλόχαρτο μπαίνει στὴν δεξιὰ πλευρὰ τῆς λεκάνης (παρεκτὸς ἂν ὑπάρχει ἀριστερόχειρας στὸ σπίτι ) καὶ ποτὲ ἐξ ἀπεναντίας. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε κατὰ νοῦ ἀλλιῶς ξαναπέφτουμε  στὴν παγίδα τῶν δύο χεριῶν...  
Ἕνας ἐπιπρόσθετος λόγος εἶναι ἂν ἔχετε γάτα στὸ σπίτι. Στὴν φωτογραφία παρακάτω εἶναι ὁ ἀλήστου μνήμης Μῆτσος μου ἐπὶ τὸ ἔργον.

     Παρατηρεῖστε ὅτι τὸ κωλόχαρτο εἶναι τοποθετημένο σωστὰ καὶ συνεπῶς 

                               ὁ Μῆτσος μπορεῖ νὰ τὸ ξεσκίζει ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ξετυλίγεται.


Ἐν κατακλείδι:  
 
Οἱ ἔμπειροι χέστες χειρίζονται τὸ ρολὸ τοῦ κωλοπαπίαρ ἔντεχνα, σὰν τὸ περιοδικὸ ποὺ διαβάζουν ὅταν κάνουν τὴν ἀνάγκη τους. Μὲ ἑλιγμοὺς καὶ ἀστραπιαῖες κινήσεις ΚΟΒΟΥΝ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΩΛΟΧΑΡΤΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ (σὲ συνάρτηση μὲ τὸ φαγητὸ ποὺ κατανάλωσαν πρὶν τὴν πράξη) ἀποσπώντας ΤΟ ΑΠΟΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ. Αὐτὰ γιατί σὲ τέτοια θέματα πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς σοβαρὸς καὶ νὰ ἔχει τὴν εὐθύνη ὅσων λέει καὶ γράφει. 
 
Καὶ μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ἕνα καλὸ  χέσιμο (ὅπως καὶ τὸ κλάσιμο) ἐκτὸς ἀπὸ ἀπόλαυση εἶναι ὑγεία. 

Τώρα βέβαια θὰ μοῦ πεῖ κάποιος δὲν ἦταν  ἀπαραίτητο νὰ γράψεις ένα κατεβατό παπαριές γιὰ κάτι ποῦ θὰ μποροῦσες νὰ μᾶς τὸ πεῖς τόσο ἁπλά:

"Παῖδες, ΔΕΝ ΞΕΡΩ νὰ χιέζω καὶ ἐπίσης ΔΕΝ ΞΕΡΩ νὰ σκουπίζομαι".

Κι ἂν ἀκόμα δὲν σᾶς ἔπεισα, θὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι δὲν ξέρετε κι ἐσεὶς νὰ σκουπίζεστε μὲ μία πολὺ ἁπλὴ ἐρώτηση.

-Μὲ ποιὸ χέρι σκουπίζεστε;
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Εἶδες ὅτι εἶσαι ἄξεστος;
.
.
.
.
.
.
.
.
Γιατί ἐγὼ σκουπίζομαι μὲ χαρτὶ ὑγείας!

Τελειώνοντας τὴν μελετούλα αὐτὴ γιὰ τὴν σωστὴ θέση τοῦ κωλόχαρτου στὴ τουαλέτα σκέφτηκα νὰ ψάξω γιὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα τοῦ κωλόχαρτου καὶ τέτοια. Στὰ Ἑλληνικὰ δὲν βρῆκα τίποτα βέβαια ἀλλὰ ἔπαθα πλάκα μ΄ αὐτὰ ποὺ βρῆκα ψάχνοντας στα ξένα. Κοντολογὶς εἶναι ἕνα τεράστιο θέμα, ἔχει ἀπασχολήσει καὶ ἀπασχολεῖ χιλιάδες κόσμο ἔχουν γραφτεῖ χιλιάδες ἐπὶ χιλιάδων λέξεις καὶ αἰσθάνομαι ὅτι ἐπιδερμικὰ καὶ μόνο τὸ ἄγγιξα τὸ θέμα καὶ διὰ τοῦτο ζητάω τὴν κατανόησή σας.

Ἐνδεικτικὰ :

Κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ θὰ μάθετε πολλά γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ κωλόχαρτου, συν κάποια άλλα στοιχεία.
 
Κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ θὰ μάθετε τὰ πάντα γιὰ τοὺς τρόπους τοποθέτησης καὶ ἀνάρτησης τοῦ ρολοῦ μὲ τὸ κωλόχαρτο σὲ ὁποιαδήποτε τουαλέτα. 

Κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ θὰ ἐκπλαγεῖτε. Πάρα πολὺ κόσμο ἀπασχολεῖ τὸ θέμα ποὺ σᾶς ἀνέλυσα, καὶ θα δείτε ὅτι χιλιάδες συζητήσεις ἀκόμα καὶ βιβλία ἔχουν γραφτεῖ γιὰ τὸ θέμα. Δῶστε ἰδιαίτερη προσοχὴ στὴν ἀνάλυση σὲ μία ἀπὸ τὶς  ἔρευνες σὲ 1200 ἄτομα ποὺ ἔχει γίνει γιὰ τὸ θέμα μας. (Βέβαια τί περιμένεις ἀπὸ  σκατοαμερικάνους νὰ ἔχουν τὴ σωστὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν θέση τοῦ κωλόχαρτου πάνω ἡ κάτω).
 
Ἐδῶ τὰ ἀποτελέσματα πρόσφατης ἔρευνας ποὺ ἔγινε τὸ 2010.

Διαβάστε ἐδῶ καὶ ἕνα ἄρθρο ποὺ ὑποστηρίζει τὴν ἀντίθετη ἄποψη ἀπὸ τὴν δική μου (σκέτη παπαριὰ κατὰ τὴν γνώμη μου διότι εἶναι γνωστὸν τοῖς πάσι ὅτι ὁ Βοὺς δὲν κάνει λάθη…)

Κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ : Toilet paper fun facts

Κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ διαβάστε γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ διπλώνεται τὸ κωλόχαρτο στὰ ξενοδοχεῖα. Χρησιμοποιεῖται ἀκόμα καὶ ἡ τεχνικὴ origami.

Προσοχὴ ! κάντε ὁπωσδήποτε κλὶκ ἐδῶ: "Toilet Paper Origami"   γιατί μὲ τὴν τεχνικὴ origami θα πάθετε πλάκα καὶ ενδεικτικά δεῖτε το παρακάτω βίντεο. 

Κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ διαβάστε μία ἐνδιαφέρουσα συζήτηση σὲ ἕνα ξένο φόρουμ σχετικὰ μὲ τὸ τί γνώμη ἔχουν οἱ ξένοι γιὰ τὶς τουαλέτες στὴν Ἑλλάδα.

Τέλος κάμνοντας κλὶκ ἐδῶ  θὰ βρεῖτε τὸ μοναδικὸ μουσεῖο χαρτιοῦ τουαλέτας στὸν κόσμο.

Dr Georgios o Bούς 

ἀνάρμοσται συζητήσεις-ἀνάρμοστα κείμενα 

   (μάστερ with όνορς στην εφηρμοσμένη σκατολογία)                                            

Ἡ ἀκαταμάχητη σαγήνη τοῦ µαχητικοῦ κακοῦ

Ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια ὁ "κακὸς" στὶς διάφορες ἱστορίες  ποὺ διάβαζα ἀλλὰ καὶ στὶς ταινίες μου φαίνονταν πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρον τύπος ἀπὸ τοὺς βασικοὺς καὶ ἀπὸ τὸν "καλὸ" ἥρωα. Ἡ προτίμησή μου νομίζω εἶχε νὰ κάνει καὶ μὲ τὴν κατάφωρη ἀδικία εἰς βάρος του. Ἡ δυναστικὴ κυριαρχία τοῦ συγγραφέα, τοῦ ἀφαιροῦσε κάθε ἐλπίδα νὰ ὑπερισχύσει στὸ τέλος, καὶ η προσπάθειά του, ὅσο ἱκανή, ἐπιτήδεια ἀλλὰ καὶ δαιμόνια, ἦταν καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία. Τὸν τελευταῖο λόγο τὸν εἶχε μία γραφίδα ποὺ μοιραία στὸ φινάλε θὰ ὑπέγραφε τὴν καταδίκη του.

Ἔτσι τώρα τελευταία πού μου δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ πρωτοδιαβάσω τὴν Αἰνειάδα, (ὅποιος θέλει να την κατεβάσει κλὶκ ἐδῶ, καὶ ἐδῶ) ἡ ἀκαταμάχητη σαγήνη τῆς Διδῶς καὶ τῆς ἀδάμαστης ἀμαζόνας Καμίλας ἐπισκίασε ὁλοσχερῶς τὸν Αἰνεία καὶ τοὺς ὑπόλοιπους ἥρωες. Κι ἔτσι  κατάλαβα ὅτι κομμάτι ἀπὸ τὴν γοητεία αὐτῶν τῶν γυναικὼν εἶναι ὅτι ἀνῆκαν στὸ ἀντικρινὸ στρατόπεδο. Ἦταν οἱ 2 ἡρωίδες ποὺ οὐσιαστικὰ ἐπιχείρησαν νὰ ἐμποδίσουνε τὴν ἀνδροκρατούμενη κοινωνία ἑνὸς ἔπους ποὺ ἐξιστορεῖ τὶς ἀπαρχὲς τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ ὁ τρόπος  μὲ τὸν ὁποῖο οἱ θαρραλέες αὐτὲς γυναῖκες σκοτώνονται στὴν Αἰνειάδα εἶναι κὰθ΄ ὅλα λιπόψυχος καὶ γι' αὐτὸ φυσικὰ ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ Λατίνοι ἐθνοπατέρες. Μακρὰν ὡστόσο τὸ ἀγαπημένο μου πρόσωπο ἀπὸ τὸ ἔπος τοῦ Βιργιλίου εἶναι ἡ  ἐρινύα Ἀληκτῶ. Καθὼς ἡ Ἥρα τὴν ανακαλεῖ ἀπὸ τὰ ζοφερὰ σκοτάδια τῆς κολάσεως γιὰ νὰ αἱματοκυλήσει Τρῶες καὶ Λατίνους ξεκινώντας τὸν πόλεμο, ἡ συστηματικότητα καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητα μὲ τὴν ὁποία δουλεύει ἡ Ἀληκτῶ μὲ τὴν αἱματοβαμμένη ὀφιοειδῆ κόμη καὶ τὰ μελανὰ φτερὰ ἦταν τὸ πιὸ λατρεμένο μου κομμάτι ἀπὸ ὅσα διάβασα ἀπὸ τὴν Αἰνειάδα. 

                 ἡ εἰκόνα ἀπὸ ἐδῶ ἂν σᾶς ἀρέσουν τὰ τέρατα ρίχτε μία ματιά.

Τώρα ποὺ τὸ σκέπτομαι ὅσον ἀφορᾶ τὰ ἑλληνικὰ ἔπη, ὁ πιὸ ἐνδιαφέρων κακὸς εἶναι ὁ τερατόμορφος Τυφωεύς,  ὁ Τυφάωνας ἀπὸ τὴ Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου. Ἡ μάχη τοῦ Τυφάωνα μὲ τὸν Δία εἶναι ἡ τελευταία προκλητικὴ ἐνέργεια ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ Δίας πρὶν ἐπιβάλλει εἰς τοὺς αἰώνας τὴν κυριαρχία του. Καὶ ξαφνικά, ἡ Γαία γεννάει ἕνα γιγαντιαῖο τερατῶδες ὂν τὸ ὁποῖο ξεχύνεται ἐνάντια στὸ κατεστημένο τοῦ Δία καὶ τῶν λοιπῶν ὀλύμπιων θεῶν. Ἡ ὀρθολογικὴ ἐξήγηση τῆς Τυφωμαχίας (Ερμηνεία του μύθου )μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Δίας, ὡς θεὸς τῶν μετεωρολογικῶν φαινομένων, ὑποτάσσει μὲ τά ἀστροπελέκια του τοὺς ἄναρχους ἀγέρηδες τοῦ τέρατος. Ἡ λέξις τυφώνας ἄλλωστε πηγάζει ἀπ’  τὸν Τυφάωνα, τὸ ἀβυσσαλέο αὐτὸ ἔκτρωμα ποὺ ἐπαναστατεῖ μὲ τοὺς χαοτικοὺς ἀνεμοστρόβιλούς του καὶ συγκρούεται μὲ τὶς διάπυρες βροντὲς τοῦ Διός.

Ὅμως μετεωρολογικὰ ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ἡσιόδου, δὲν ἐνδιαφέρει τὸ παρὸν πόνημα.  Ἡ ἀφηγηματικὴ δυναμική του Ἡσιόδιου ἔπους μου φαίνεται πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρουσα. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ Ἡσίοδος δημιουργεῖ μία ἀναντιστοιχία ἀνάμεσα στὸ ἀκατάβλητο τέρας καὶ στὴν ἁρμονία τῶν Μουσῶν. Ὁ ποιητὴς περιγράφει τὸ ὑποχθόνιο δαιμονικὸ μὲ τὰ ἑκατὸ κεφάλια φιδιῶν ὡς ἑξῆς:  

Αὐτὰρ ἐπεὶ Τιτῆνας ἀπ᾽ οὐρανοῦ ἐξέλασεν Ζεύς,      
ὁπλότατον τέκε παῖδα Τυφωέα Γαῖα πελώρη
Ταρτάρου ἐν φιλότητι …

ἣν ἑκατὸν κεφαλαὶ ὄφιος, δεινοῖο δράκοντος……
[πασέων δ᾽ ἐκ κεφαλέων πῦρ καίετο δερκομένοιο]
φωναὶ δ' ἐν πάσῃσι ἔσαν δεινῇς κεφαλῇσι,
παντοίηv ὄπ' ἰεῖσαι ἀθέσφατοv  ἄλλοτε μὲν γὰρ
φθέγγονθ' ὥστε θεοῖσι συνιέμεν, ἄλλοτε δ' αὖται
ταύρου ἐριβρύxεω μέvος ἀσχέτου ὄσσαv ἀγαύρου,
ἄλλοτε δ' αὖται λέοvτος ἀvαιδέα θυμὸν ἔxοντος,
ἄλλοτε δ' αὖ σκυλάκεσιν ἐοικότα, θαύματ' ἀκοῦσαι,
ἄλλοτε δ᾽ αὖ ῥοίζεσx᾽, ὑπὸ δ᾽ ἤxεεν οὔρεα μακρά.
Θεογονία 820-835

"Μόλις ἐδίωξε ὁ Ζεὺς τοὺς Τιτάνες ἀπ’ τὸν οὐρανό,
ἡ πελώρια Γαία, γέννησε τὸν τελευταῖο γιὸ τῆς τὸν Τυφωέα
σμίγοντας μὲ τὸν Τάρταρο….

έβγαιναν εκατό φιδίσια κεφάλια, δράκου τρομερού,
κι ἀπ’ ὅλα τὰ κεφάλια τοῦ καθὼς κοίταζε καίγονταν φωτιὲς
Κι ἔβγαιναν ἀπ’ ὅλα τὰ τρομερὰ κεφάλια τοῦ φωνές,
φωνὲς κάθε εἴδους, ἀφήνοντας ἀπερίγραπτο βουητό.
Ἄλλοτε σὰν τοὺς θεοὺς μιλοῦσε, ἄλλοτε πάλι σὰν
βρυχηθμὸ περήφανου ταύρου, ποὺ τίποτα δὲν τὸν σταματά,
ἄλλοτε βρυχιόταν σὰν λιοντάρι γεμάτο θράσος,
ἄλλοτε- θαυμάσιο νὰ τὸ ἀκοῦς- οἱ φωνὲς τοῦ ἀκούγονταν σὰν  σκυλάκια,
ἢ στρίγγλιζε κι ἀντηχοῦσαν τὰ μακρινὰ βουνά."

Ὁ Τυφώνας ἀπειλεῖ νὰ καταποντίσει τὴν κυριαρχία τοῦ Δία σὲ ἕνα ἀπερίγραπτο ἠχητικὸ χάος. Μὲ τὶς ἀπείθαρχες φωνές του, τὶς ἀπερίγραπτες κραυγὲς τοῦ κηρύσσει ἕνα πόλεμο δυσαρμονίας καθὼς τὸ δαιμόνιο ὠρύεται καὶ μουγκρίζει λὲς καὶ εἶναι χεβιμεταλάδικο συγκρότημα, ποὺ μὲ ὑλακὲς σὲ ὑψηλὰ ντεσιμπὲλ και με ἀπερίγραπτο βουητό ἀντιπαρατίθεται σὲ ὁποιανδήποτε καθεστηκυία τάξη. Στὸν ἄναρχο ἠχητικό του ὀρυμαγδὸ ὅμως ἔχει ἀπαιτήσεις μουσικῆς καὶ ποιητικῆς τέχνης. Καὶ ἐδῶ ἀρχίζει νὰ γίνεται ἐνδιαφέρον τὸ πράγμα.

Μὲ συγκεκριμένα ἐπικὰ καλούπια ὁ Ἡσίοδος ἀντιπαραθέτει τὴν ὀχλοβοὴ τοῦ Τυφώνα μὲ τὸ κελάρυσμα τῶν Μουσῶν. Τὸ τέρας μὲ τὶς ἑκατὸ γλῶσσες του ἐκτοξεύει κάθε λογῆς φωνὲς:

γλώσσησιν δνοφερήσι λελιχμότες…        

φωναὶ δ' ἐν πάσησι ἔσαν δεινῆς κεφαλήσι ἀθέσφατον
Θεογ.(826-829)

σὰν τὶς Μοῦσες:
ἐννύχιαι στεῖχον περικαλλέα ὄσσαν ἰεῖσαι,                  θεογ.10 
ἐρατὴv δὲ διὰ στόμα ὄσσαν ἰεῖσαι  μέλπονται              θεογ.65      
Αἳ τότ᾽ ἴσαν πρὸς Ὄλυμπον ἀγαλλόμεναι ὀπὶ καλῇ,   θεογ.68       

Οἱ φωνὲς του ἀντηχοῦσαν στὰ μακρινὰ βουνά.
(ἄλλοτε δ᾽ αὖ ῥοίζεσx᾽, ὑπὸ δ᾽ ἤxεεν οὔρεα μακρά)  θεογ.835  

    

ἔτσι ὅπως καὶ οἱ φωνὲς τῶν Μουσῶν ἀχολογοῦσαν στὸν Ὄλυμπο καὶ στὰ διαμερίσματα τῶν θεῶν:

ἠχεῖ δὲ κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου δώματά τ᾽ ἀθανάτων.
Θεογ. 42

Συνεπῶς τὸ τελευταῖο συμβὰν τῆς Θεογονίας παραπέμπει σαφῶς στὴν ἀρχὴ τοῦ ποιήματος τοῦ Ἡσίοδου.

Τὸ λιγερὸ κι ἁρμονικὸ κελάηδημα τῶν Μουσῶν βεβαίως κι΄ ἔχει ἕνα σκοπὸ καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ ὑμνωδία πρὸς τὸν Δία. Ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους λόγους ποὺ ὁ Δίας ἐπέβαλλε τὴν κυριαρχία του, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Οὐρανὸ καὶ τὸν πατέρα του τὸν  Κρόνο, εἶναι καὶ ὅτι διέθετε κάποια πανίσχυρα ἐργαλεῖα προπαγάνδας, τὶς ἐννέα Ελικωνιάδες  Μοῦσες. Οἱ ἐννέα θυγατέρες τοῦ Δία ἐγγυῶνται τὸ καθεστὼς τοῦ γεννήτορά τους μὲ τὶς ἀπαράμιλλες φωνές τους.

Ὁ Τυφώνας ἀντίθετα σπάζει τὶς μονοσήμαντες νότες τῶν Μουσῶν μὲ τὸν πλουραλισμὸ τῆς κακοφωνίας του. Οἱ κραυγὲς του ἀντιμάχονται καὶ ὑπονομεύουν τὸ καθεστωτικὸ τραγούδι τῶν Μουσῶν. Ἂν δεῖ κάποιος αὐτὴ τὴν ὀπτική του θέματος, ὁ κεραυνὸς τοῦ Δία ποὺ καταβαραθρώνει τὸν Τυφώνα δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἀκόμα ἐργαλεῖο λογοκρισίας.

Τὸ πράμα ὅμως δὲν τελειώνει ἐδῶ καθὼς ἡ ἀφηγηματικὴ ἑστίαση τοῦ ἔπους ἐπιφυλάσσει καὶ τὸν ὕστατο ἐξευτελισμὸ γιὰ τὸν Τυφώνα. Ὁ ποιητὴς εἶναι πιὰ  ἐνεργούμενο τῶν Μουσῶν. Τὸ ἄσμα του εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ τοῦ ὑπαγόρευσαν οἱ Μοῦσες ὅταν τὸν ἀπάντησαν στὸν Ἑλικώνα. Ἡ πλήρης ὑποταγὴ τοῦ ραψωδοῦ στὴν ποιητικὴ καὶ πολιτικὴ προπαγάνδα καὶ τὸν πολιτικὸ κατάλογο τῶν Μουσῶν ὑπογραμμίζεται ἰδιαίτερα στὸ προοίμιο τῆς Θεογονίας:

Ὥς ἔφασαν κοῦραι μεγάλου Διὸς ἀρτιέπειαι
καί μοι σκῆπτρον ἔδον δάφνης ἐριθηλέος ὄζον            Θεογ.30
δρέψασαι, θηητόν ἐνέπνευσαν δέ μοι ἀοιδὴν
θέσπιν, ἵνα κλείοιμι τά τ᾽ ἐσσόμενα πρό τ᾽ ἐόντα.
Καί μ᾽ ἐκέλονθ᾽ ὑμνεῖν μακάρων γένος αἰὲν ἐόντων,
σφᾶς δ᾽ αὐτὰς πρῶτόν τε καὶ ὕστατον αἰὲν ἀείδειν. 

Ἔτσι μου εἴπανε οἱ κόρες τοῦ μεγάλου Δία μὲ λόγια σταράτα καὶ κόβοντας ἕνα θαλερό κλαρὶ ἀπὸ δάφνη, μοῦ τὸ ἔδωκαν σκῆπτρο. Καὶ μοῦ ἐνέπνευσαν τραγούδι ἐξαίσιο γιὰ νὰ τραγουδῶ τὰ μελλούμενα καὶ τὰ περασμένα καὶ μὲ προστάξανε νὰ ὑμνῶ τὴν αἰώνια γενιὰ τῶν μακαρίων, πρῶτα ὅμως ν’ ἀρχίζω καὶ νὰ τελειώνω τὸ τραγούδι μου μ’ αὐτές.

Ἄλλωστε καὶ ἡ ἐτυμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἡσιόδου  ἀπὸ τὸ ΐημι ≪ρίχνω, εκτοξεύω≫ και εοδή (βγάζω φωνή) είναι ενδεικτικό. 

[ΕΤΥΜ. < αρχ. Ησίοδος < ήσι- (< ρ. ΐημι ≪ρίχνω, εκτοξεύω≫, βλ. κ. αφήνω) -Ι-  οδός < *Εοδή ≪φωνή, ωδή≫ (βλ. κ. άδω)].
Μπαμπινιώτης

 Συνεπῶς καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ποιητῆ ὑπάγεται στὰ ἐπικὰ λογότυπα ποὺ ἀπεικονίζουν τὶς Μοῦσες καὶ τὸν Τυφώνα. Μόνο ποὺ σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὸν Τυφώνα, τὸ ἄσμα του ἀναπαράγει τὸν γλυκόλαλο ὕμνο τῶν Μουσῶν.


Ἡ ἥττα τοῦ Τυφώνα ἐπικυρώνεται, καθὼς ἡ ἠχητική του ἐξέγερση καταλήγει ἕνα μέρος τῆς ἁρμονικῆς μελωδίας τῶν Μουσῶν, ὅπως αὐτὴ ἀντανακλᾶται μέσα ἀπὸ τὸν Ἡσίοδο, τὸν στιχοπλόκο ποὺ εἶναι φερέφωνο ἐργαλεῖο τῆς καθεστηκυίας τάξης. Γι΄ αὐτὸ ὁ τρομερὸς αὐτὸς χθόνιος δαίμονας ἐξάπτει τὸ ἐνδιαφέρον μου. Γιατί οἱ ἄναρθρες κραυγὲς του ἀκούγονται σ΄ ἕνα γλυκόφωνο τραγούδισμα ποὺ ἐξυμνεῖ τὸ Δία. Οἱ ἐννέα κόρες τοῦ Δία καὶ τῆς Μνημοσύνης στὸ τέλος κατέχουν τὸ μονοπώλιο στὸ ἀφηγηματικὸ κλείσιμο τοῦ ποιήματος.  Καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὅποιος ἔχει τὴ δύναμη νὰ εξιστορεῖ ἔχει καὶ τὴ δύναμη νὰ συνθέτει ἀλλὰ καὶ νὰ παραμορφώνει.


Όποιος θέλει να διαβάσει την Θεογονία σε μετάφραση: εδώ.

 

ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΡΕ;

(κείμενον ἱερᾶς ὀργῆς καὶ ἀγανάκτησης)

Πρός τους:

(α) Πρωθυπουργὸν τῆς χώρας, Κ. Λ. Παπαδῆμο

(β) Πρόεδρο τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ, Γ.Παπανδρέου

(γ) Πρόεδρο τῆς Ν.Δ,  Κ. Α. Σαμαρὰ

(δ) Γενικὴ Γραμματέα τοῦ Κ.Κ.Ε., Α.Παπαρήγα

(ε) Πρόεδρο τοῦ ΣΥ.ΡΙΖ.Ά, Ἄλ.Τσίπρα

(ζ) Πρόεδρο τοῦ ΛΑ.Ο.Σ , Γ.Καρατζαφέρη

Ξέρετε ποιὸς εἶμαι γῶ ρέ; Εἶμαι αὐτὸς ποὺ ὅλοι τὸν τρέμετε. Εἶμαι ὁ κυρίαρχος λαός. Εἶμαι αὐτὸς ποὺ ὅλοι τρέμετε τὴν ἀντίδρασή του γιὰ ὅλα ὅσα συμβαίνουν. Εἶμαι ὁ Χάλκ. 

Διότι μὴν κοιτᾶτε ρὲ ποὺ κάθομαι σὰν τὴν κότα καὶ τοὺς ἀφήνω νὰ μὲ διαφεντεύουνε, νὰ μὲ κλέβουνε, νὰ μὲ πτωχεύουνε νὰ μὲ πηδᾶνε, νὰ μὲ ξεσκίζουνε, νὰ μὲ ξευτιλίζουνε, νὰ μὲ χλευάζουνε, καὶ νὰ μὲ διαπομπεύουνε... Ρόμπα μὲ ἔχουνε κάνει, ρόμπα ξεκούμπωτη. Μοῦ μειώνουνε τὸ μισθό, μὲ ρημάζουνε στοὺς φόρους, μοῦ καῖνε τὰ δάση, μοῦ ἀφαιροῦνε τὸ ὀξυγόνο, καταστρέφουν τὰ παιδιά μου, τὰ βουτᾶνε στὴν ἀνεργία καὶ στὴν πρέζα, ἀλλὰ ὅλοι σας ξέρετε ρὲ κερατάδες ὅτι εἶμαι ὁ κυρίαρχος λαός, καὶ δὲν μπορεῖ θὰ ἀντιδράσω καμιὰ μέρα.

Κατὰ βάθος τὴν ἀντίδρασή μου φοβόσαστε ὅλοι. Μόνο τὴ δικιά μου ἀντίδραση φοβάστε -σιγὰ μὴν φοβάστε κάτι ἄξεστους ποὺ πετᾶνε γιαούρτια χωρὶς κανένα σεβασμὸ στὸν πρωθυπουργὸ καὶ κάτι κωλόπαιδα μὲ τὶς κουκοῦλες,ποὺ βάζουνε φωτιὲς στὶς διαδηλώσεις.. Ὄχι. Ἐμένα φοβόσαστε!

Ἐμένα ποὺ δὲν ἀντιδρῶ. Γιατί μὴν κοιτᾶτε ποὺ δὲν ἀντιδροῦσα προχτές, ποὺ δὲν ἀντέδρασα χτές, ποὺ δὲν ἀντιδρῶ σήμερα... Μὴν κοιτᾶτε ποὺ τὰ ὄνειρά μου εἶναι νὰ πιάσω τὴν καλὴ καὶ νὰ γίνω βουλευτὴς ὑπουργὸς ἡ μεγαλοεργολάβος σὰν κι αὐτοὺς ποὺ μὲ φοβοῦνται καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἀντιδρῶ... 

 

Ὅταν τὸ ἀποφασίσω ὅμως (σήμερα ἢ αὔριο ἢ μεθαύριο ἢ τὸν μήνα ποὺ δὲν ἔχει Σάββατο) θὰ τρέμουνε τὴν ἀντίδρασή μου!

Καὶ μὴν κοιτᾶς ποὺ ἡ ἀπὸ μακροῦ-ἀναμενόμενη ἀντίδρασίς μου ὁλοένα καὶ ἀναβάλλεται... Τὴν ἀναβάλλω ἐπειδὴ ἔχω κάτι σημαντικὲς κόντρες μὲ τοὺς λαθρομετανάστες στὴν γειτονιά μου, θέλω νὰ βρῶ τρόπο νὰ πάρω ἂν μπορέσω  καινούργιο ἁμάξι (τὸ παλιὸ ἀκόμα τὸ χρωστάω), πρέπει νὰ βρῶ καὶ μία κάποια λύση μὲ τ’  ἀφεντικά μου ποὺ θέλουν νὰ μοῦ κάνουν μείωση ἀποδοχῶν... καταλαβαίνεται... Ἄσε πού μου διέρρηξαν καὶ τὸ σπίτι καὶ μοῦ πῆραν τὸ home cinema ποὺ εἶχα ἀγοράσει μὲ δανικά... Ὅπως καταλαβαίνετε, μόλις λύσω κάτι τέτοια σοβαρὰ ζητήματα ἀμέσως μετὰ κατὰ πάσαν πιθανότητα θὰ ἀντιδράσω. Καὶ ὅταν θὰ ἀντιδράσω (ὅταν ἀδειάσω, ρὲ φίλε... τώρα δὲν ἀδειάζω), τὸ σύμπαν θὰ τρέμει!

Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μοῦ στεροῦν τὴ δυνατότητα ἀντίδρασης, κάτι τύποι ποὺ μαζεύονται στὶς πλατεῖες καὶ βρίζουνε τὸν πρωθυπουργὸ γιὰ νὰ βγοῦνε στὴν τηλεόραση καὶ  κάτι κωλοπαίδια ποὺ φορᾶνε κουκούλα καὶ τὰ σπάνε καταμεσήμερο στὸ Κολωνάκι ἢ ἀλλοῦθε. Αὐτὰ τὰ κωλοπαίδια εἶναι πρεζάκια, ἐγκάθετα, βαλτά, στὴν καλύτερη περίπτωση εἶναι θύματα ποὺ χρησιμεύουν γιὰ νὰ δώσουν σ΄ αὐτοὺς τοὺς κερατάδες τὰ προσχήματα νὰ μὲ ἐμποδίσουνε νὰ ἀντιδράσω. (Καὶ σᾶς τό είπα: ὅταν ἀντιδράσω -ἀφοῦ πρῶτα ταχτοποιήσω κάτι κωλοδάνεια ποὺ χρωστάω ἀπὸ καιρὸ τώρα- τὸ σύμπαν θὰ τρέμει).

 

Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μοῦ ἀπαγορεύουνε ἅμα μου καυλώσει νὰ φοράω κουκούλα... Ξέρετε ποιὸς εἶμαι ἐγὼ ρέ;  Ὄχι βέβαια, δὲν πρόκειται νὰ φορέσω κουκούλα σὲ διαδηλώσεις -μόνο τὰ ἀσυμμάζευτα κωλόπαιδα φορᾶνε κουκούλα καὶ σπάζουνε τὰ μαγαζιὰ τοῦ κοσμάκη καὶ αὐξάνουνε τὴν ἀνεργία (μὲ τὸ σπάσιμο  τῶν μαγαζιῶν οἱ ἄνεργοι ἀπὸ 1.318.115 ἔγιναν 1.318.138), ἀλλὰ αὐτὰ τὰ κωλοπαίδια δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται, καὶ κακῶς δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται, γιατί ἐγὼ γουστάρω νὰ τὰ πιάσουνε ὅλα αὐτὰ τὰ κωλοπαίδια καὶ νὰ τὰ στείλουνε νὰ σπάζουνε πέτρες- πάλι συγχύστηκα καὶ ξέφυγα ἀπὸ τὸ θέμα.

Ἔλεγα λοιπὸν ὅτι ἐμένανε μὲ τρέμουνε: Ἐμένανε ποὺ δὲν ἀντιδρῶ ἀλλὰ ἀνέχομαι τὰ πάντα σὰν κότα. Καὶ μὴν κοιτᾶς ποὺ γλύφω κάθε ἐξουσιαστή, ποὺ φιλάω κατουρημένες ποδιές, ποὺ ἔχω προάγει τὰ ρουσφέτια σὲ πολιτικὰ κριτήρια, μὴν τὰ κοιτᾶς αὐτά, κατὰ βάθος εἶμαι διασταύρωση τοῦ Τσὲ καὶ τῆς Ρόζας Λούξεμπουργκ καὶ μόλις ἀγριέψω (αὔριο, μεθαύριο ἢ τὸν μήνα ποὺ δὲν ἔχει Σάββατο) τὸ σύμπαν θὰ τρέμει. 
 

Τί ἔλεγα;  Ἅ! ναί. Ἐπειδῆς μὲ φοβοῦνται, γι' αὐτὸ θὰ ψηφίσουνε νόμο, καὶ θὰ ἀπαγορεύετε στὰ κωλοπαίδια νὰ βρίζουνε τοὺς ἀστυνόμους. Ὅπως θὰ τοὺς ἀπαγορεύετε νὰ φορᾶνε κουκούλα καὶ νὰ σπάζουνε τὰ μαγαζιὰ καὶ τὶς τράπεζες τοῦ κοσμάκη.

Καὶ πολὺ καλὰ θὰ κάνουνε νὰ ψηφίσουνε τέτοιους νόμους γιὰ τὰ κωλόπαιδα -ἀλλὰ ἐγὼ γνωρίζω πολὺ καλὰ πὼς αὐτοὺς τοὺς νόμους θὰ τοὺς ψηφίσουνε ἐπειδὴ τρέμουνε τὴν δικιά μου ἀντίδραση! (Τὴν ὁποία ποὺ θὰ πάει ὅπως ἔχουμε πεῖ, ἴσως νὰ  ἀρχίσω αὔριο, μεθαύριο, ἢ τὸν μήνα ποὺ δὲν ἔχει Σάββατο). 

 

Διότι ξέρετε ποιὸς εἶμαι ἐγὼ ρέ; Εἶμαι ὁ κυρίαρχος λαός. Εἶμαι ὁ Χάλκ. Καὶ τὰ ἔχω πάρει πολὺ στὸ κρανίο, τόσο μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀλῆτες ποὺ μᾶς κυβερνᾶνε χωρὶς νὰ μοῦ κάνουνε κάνα ρουσφετάκι, ὅσο καὶ μὲ τὰ κωλοπαίδια ποὺ τὰ σπάνε καὶ μὲ κάτι ταξιτζῆδες καὶ τέτοια ποὺ κατεβαίνουνε σὲ ἀπεργίες.

Ἀλλὰ ποὺ θὰ πάει... Ὅταν θὰ ἀρχίσω τὴν ἀντίδρασή μου, ὅταν ἀγριέψω -αὔριο, μεθαύριο ἢ τὸν μήνα ποὺ δὲν ἔχει Σάββατο- θὰ τοὺς ἀλλάξω τὰ φῶτα μὲ τὴν ψῆφο μου. Διότι φτάνει πιὰ μὲ τοὺς περιορισμοὺς τῶν δικαιωμάτων μου -ἐκτὸς κι ἂν ξαναρχίσουνε οἱ τράπεζες νὰ μοῦ δίνουνε νέα δάνεια, ὅποτε θὰ περιμένω κομματάκι ἀκόμα νὰ δῶ πρὸς τὰ ποὺ θὰ πᾶνε τὰ πράματα καὶ μὲ τοὺς κωλοευρωπαίους, γιατί οἱ πουσταράδες φαγωθήκανε νὰ μὲ χρεοκοπήσουνε. Ά, νὰ μὴν τὸ ξεχάσω καὶ βέβαια ἡ κυβέρνηση, οἱ ἁρμόδιοι τέλος πάντων, νὰ πάρουνε καὶ κάνα μέτρο γιὰ τὴν ἀκρίβεια, γιατί ἔτσι καὶ συνεχιστεῖ αὐτὴ ἡ  σκατοκατάσταση μὲ τὴν ἀκρίβεια, θὰ τὴν πάρω τὴν ἀπόφαση καὶ θὰ ἀντιδράσω ρέ... Ἔγινα κατανοητός. 

 

Ἄντε, γιατί μου τὴν ἔχει δώσει ἄσχημα μὲ τὰ σχέδιά τους ποὺ ἀποσκοποῦνε στην πτώχευσή μου, στὸν περιορισμὸ τῆς ἐλευθερίας μου, καὶ στὴν στέρηση τῆς δυνατότητάς μου νὰ ξεσηκώνομαι (αὔριο, ἢ μεθαύριο, ἢ τὸν μήνα ποὺ δὲν ἔχει Σάββατο).

Υ.Γ: Τοὺς στίχοι " αὔριο, μεθαύριο, τὸν μήνα ποὺ δὲν ἔχει Σάββατό" μου ἔχει σφηνωθεῖ στὸ μυαλὸ κάτι μέρες, ὅταν ἄκουσα ἄδοντας τοὺς ΟΠΑ τὸν  ἀρχαῖον ὕμνον τοὺς "Ἐντάξει". Πᾶς ὅστις ἐνδιαφέρετε δύναται νὰ τὸ ἀκούσει παρακάτω. Τὸ ἐν λόγω ἄσμα, εἶναι χαρακτηριστικὸν τόσο τῆς νοοτροπίας τῆς ἐποχῆς ποὺ γράφτηκε, ὅσον νομίζω καὶ κρατοῦσας κατάστασης τῶν ἡμερῶν μας.