Πως πέθαναν οι Θεοί του Ολύμπου;

Από τα γέλια, όταν άκουσαν κάποιον να ισχυρίζεται

ότι είναι ο ένας και μοναδικός θεός.

Νίτσε

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Αὐτὸ πῶς τὸ λύνεις;




Μαθηματικ πρόβλημα, δι δυνατος α/λύτες:


Ξεκινάει μία ψαροπούλα, π' τ γιαλό. Ταυτόχρονα, ξεκινάει π τν Καλαμάτα Γεώργιος Βούς, κατευθυνόμενος πρς θήνας, καβάλα σ' να παπάκι  κινεζικς προέλευσης Lifan, μ καμένη φλάντζα  κα μισ λάδια. Τ παπάκι  βγάζει κα γαμ τν κάπνα  κα στρόφαλος βροντολογάει σν τ βραχιόλια τς γερακίνας. πειδ δηγάρα φοβται μν τυχν κα πάρει τ πιστόνια στ χέρια, πάει ργά, μ σταθερ ταχύτητα 15μιση χλμ ν ρα.

Τν δια κριβς στιγμή, ξω π τ τζάμπο μπεμπ στ Μαρούσι, φίλος μου Πετράκης κλέβει, π γηραι κυρία, τρίκυκλον  ποδηλατάκι, ρτι γορασθέν, ς δρον δι τν γγονό της, λικίας τριάμισι τνε. Τν ρα πο τ γραΐδιον κραυγάζει στος περαστικος "κλέφτης-κλέφτης!", Πετράκης  καβαλάει τ μίνι-ργαλεο κα πλακώνεται στς ρθοπεταλιές, γι ν διαφύγει π τ κυνηγητ τν περαστικνε. Στ συνέχεια, βγαίνει στν ττικ δό, περνάει κάτω π τς μπάρες τν διοδίων, δίχως φυσικ ν πληρώσει κα ξεχύνεται πρς τν θνικ δό, μ τν λιγγιώδη ταχύτητα τν τριν χιλιομέτρων τν ρα.

ν δόκτορας κατεβαίνει τν θνική, κάπου ξω π τ Τρίπολη, μενόπτερον τί, πιθανς σφήκα, τν τσιμπάει ψηλ στ χέρι. "Γαμ τν ντιχριστό σου, καργιόλα!", βλαστημάει κοσμίως, ν φορτηγν χημα μετ ρυμουλκούμενου, χυδαϊστ νταλίκα,  προσπερνώντας ξυστ π δίπλα, το πετάει στ μούρη να μάτσο λασπόνερα το δρόμου. σκατόπουστας δηγς το θηρίου, χαμογελάει σαρδόνια μέσα π τν καθρέφτη του, καθς προσπερνάει τ πληγωμένο παπάκι.

Μικρς (κτ΄ εφημισμν τώρα, τσι τν λέγαμε τότε) γκομαχάει πάνω στ τρίκυκλο, καθυβρίζοντας τν αυτό του πο δν μαθε ποτ του ποδήλατο χωρς βοηθητικές. καυτς λιος τν καίει σχημα, ν ο πλαστικς ρόδες τρίζουνε παραπονιάρικα πάνω στν καυτ σφαλτο. Μία λογόμυγα, π παρακείμενο βουστάσιο, τν χει πάρει στ κατόπι. Κάθε τρς κα λίγο κολλάει στ σβέρκο του, μ ποτέλεσμα Πετράκης ν ατοκαρπαζώνεται, γι ν τ διώξει. μως λογόμυγα ρχεται κα ξανάρχεται. Πετράκης χει ρίξει στ σβέρκο το τόση καρπαζιά, ση δν εχε φάει ξη χρόνια στν Πρωτέα. Στ τέλος, λογόμυγα βαριέται κα ποχωρε.

ρωτται: Μ δεδομένο τι ατ λα ξεκίνησαν ταυτοχρόνως στς 08:13 τ πρωί, τί ρα θ συναπαντηθον κα ες ποον κριβς σημεο τς θνικς δο :

α) Τ μενόπτερον μετ τς λογόμυγας;
β) Δόκτορας μετ το Πετράκη;
γ) ψαροπούλα μετ το φορτηγο

Τέλος κφώνησης. χετε τρες ρες, συγκεντρωθετε κα μ μιλετε μεταξύ σας. ποιος συλληφθε  ντιγράφων, δν τρέχει κα τίποτα. 

  στορία λέει πολλ κα διάφορα, λληγορία δν εναι μφανής, λλ ποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Πάει πρέπει ν μ χτύπησε ζέστη κατακέφαλα…

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Τί εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ τί τὸ ψέμα…




δ τ ψέματα ληθεύουν


Τὸ παρὰ κάτω κείμενο δὲν γράφτηκε μὲ σκοπὸ νὰ προπαγανδίσει ἀπόψεις ἢ τὶς θέσεις κάποιου ἢ κάποιων. Σκοπὸς του εἶναι νὰ ἀνάδειξη τὶς δομικὲς ἀτέλειες, καθὼς καὶ τὸν ἐγγενῆ παραλογισμὸ τοῦ ὑπάρχοντος  οἰκονομικοῦ (πολιτικοῦ) συστήματος. 

Πιστεύω ὅτι δὲν κομίζω γλαύκαν εἰς Ἀθήνας,  καθόσον οὔτε καὶ οἰκονομολόγος εἶμαι, οὔτε τὶς εἰδικὲς γνώσεις διαθέτω. Διαθέτω ὅμως κάποιες γενικὲς γνώσεις  καὶ κοινὴ λογικὴ σύνθεσης καὶ ἀνάλυσης ἁπλῶν πραγμάτων  καὶ στοιχείων, ποῦ εἶναι εὔκολα προσβάσιμα καὶ μποροῦν νὰ ἐξακριβωθοῦν ἀπὸ τὸν καθένα. Οἱ πῆγες ποῦ χρησιμοποιήθηκαν ἀναφέρονται στὸ τέλος τοῦ κειμένου.

γέννηση το  τραπεζικο συστήματος

Τὸ νόμισμα μὲ τὴ σημερινή του μορφή, δηλαδὴ τὸ χαρτονόμισμα, μετράει μόλις καμιὰ τρακοσαριὰ χρόνια  ζωῆς. Ἴσαμε τότε, ἀκόμα  στὶς  δοσοληψίες τους,  οἱ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦσαν τὸ χρυσάφι καὶ τὸ ἀσήμι. Στὴν πορεία ὅμως καὶ καθὼς τὸ ἐμπόριο ἀναπτυσσόταν αὐτὸς ὁ τρόπος συναλλαγῆς ἄρχισε νὰ ἔχει ἀντικειμενικὲς δυσκολίες, καθὼς ἔγινε ἀντικειμενικὰ δύσκολο νὰ κουβαλάει κάνεις μαζί του τόσο χρυσάφι γιὰ τὶς ἐμπορικὲς  συναλλαγές του. Ἐπιπρόσθετα ὑπῆρχαν, ἐξ ἀντικειμένου, καὶ  λόγοι ἀσφάλειας. Ἔτσι, ἐμφανίστηκαν οἱ πρόγονοι τῶν σημερινῶν τραπεζῶν, οἱ οποίοι στὴν ἀρχὴ ἦταν κάποιες μικροεπιχειρήσεις  (συνήθως ἀργυραμοιβοὶ ἢ χρυσοχόοι) ποῦ διέθεταν ἀσφαλεῖς χώρους ἀποθήκευσης  καὶ παρεῖχαν ὑπηρεσίες φύλαξης γιὰ τὸ ἀσήμι ἢ τὸ χρυσάφι  ποῦ διέθεταν κάποιοι, ἔναντι ἑνὸς μικροῦ ἀντίτιμου. Ἔτσι γεννήθηκε τὸ  πρῶτο χαρτονόμισμα  ποῦ  ἦταν ἡ γραπτὴ ἀπόδειξη  ποῦ πῆρε ὁ πρῶτος, καὶ ἐν συνέχεια ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ποῦ κατέθεταν τὸ χρυσάφι τους γιὰ φύλαξη στὶς πρώιμες αὐτὲς ὑποτυπώδεις τράπεζες. 

Καὶ ξαφνικὰ κάποιος, ἀνάθεμα τὸν, τὴν ἐπιασε τὴν ἰδέα. Καὶ κάπως ἔτσι, ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους τὰ πρῶτα δάνεια μὲ χαρτιὰ ποῦ εἶχαν ἀντίκρισμα ἀποθεμα– σὲ χρυσό. Συγχρόνως ὅμως ἄρχισε νὰ ἐξαπλώνεται ἡ χρήση τοῦ χαρτονομίσματος καὶ νὰ γίνονται ἐμφανέστατα τὰ πλεονεκτήματά τους. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅλο καὶ περισσότεροι ἄρχισαν νὰ ζητοῦν δάνεια ποῦ τοὺς παρέχονταν πλέον σ΄ αὐτὴ τὴ μορφὴ, ἀντὶ γιὰ ἀσήμι ἢ χρυσάφι. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαρχὴ στὴν ἱστορία, τῆς καθολικῆς ἐπικράτησης τοῦ χαρτονομίσματος  καὶ ἡ γέννηση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος ὅπως τὸ  ξέρουμε σήμερα. Καὶ ὡς ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος εἶναι μαύρη στιγμὴ στὴν ἱστορία διότι εἶναι ἡ ἀρχὴ δεινῶν, καὶ τῆς πιὸ αἰσχρῆς μορφῆς καπιταλισμοῦ ποῦ θὰ ὑπάρξει.


Διότι στὴν συνέχεια κάποιος, ἀνάθεμα τὸν, ἔκανε μία πολὺ σημαντικὴ παρατήρηση. Διαπίστωσε ὅτι σχεδὸν κανεὶς ἀπὸ τοὺς  κατάθετες, ἐπέστρεφε χαρτονομίσματα– δηλαδὴ τὴν ἀπόδειξη τῆς  κατάθεσης τοῦ χρυσοῦ – καὶ νὰ ζητήσει πίσω πραγματικὸ χρυσάφι. Ἡ ἀπόσταση μέχρι τὴν ἑπόμενη σκέψη ἦταν πολὺ σύντομη. Μποροῦσε κάποιος νὰ χρησιμοποιήσει σὰν ἀντίκρισμα γιὰ νέα δάνεια ὄχι μόνον τὸ δικό του ἰδιόκτητο χρυσό, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ποῦ εἶχε κατατεθεῖ πρὸς φύλαξη. Ἐμφανέστατα ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ ἀπέφερε τεράστια κέρδη, καὶ στὴν συνέχεια βέβαια τὸν ἀκολούθησαν καὶ οἱ ὑπόλοιποι πρώιμοι τραπεζίτες, Αὐτή τους ἡ κίνηση ὅμως  δημιούργησε σὲ κάποιους σκεπτόμενους κατάθετες τους ὑποψίες ὅτι αὐτοὶ στοὺς ὁποίους εἶχαν ἐμπιστευτεῖ τὴ φύλαξη τοῦ χρυσοῦ τους, καλοπερνοῦσαν σπαταλώντας τὰ δικά τους περιουσιακὰ στοιχεῖα. Ἡ ὑποψίες τοὺς ὅμως αὐτὲς διαλύθηκαν  ὅταν, οἱ πανέξυπνοι τραπεζίτες τοὺς φώναξαν καὶ τοὺς ἔδειξαν τὸ χρυσάφι τους ποῦ ἐξακολουθοῦσε νὰ φυλάσσεται ἀσφαλὲς στὰ χρηματοκιβώτια τους.

Τότε, ὅταν κι αὐτοὶ διαπίστωσαν τὸ μεγαλειῶδες κόλπο, ἀπαίτησαν ὡς εἶναι φανερὸ νὰ ἔχουν μερίδιο ἀπὸ τὰ κέρδη. Ἔτσι λοιπὸν  γεννήθηκε ὁ τόκος τῶν καταθέσεων στὴν σημερινή του μορφὴ  καὶ ἀπὸ τοῦδε, ἀντὶ νὰ πληρώνουν φύλακτρα γιὰ τὸ χρυσάφι τους ὅπως ἔκαναν μέχρι τώρα, εἰσέπρατταν ἀπὸ τὴν κατάθεσή τους. Ἐδῶ ὅμως γεννήθηκε κι΄ ἕνα προβληματάκι. Τὰ κέρδη πλέον τοῦ τραπεζίτη μειώθηκαν θεαματικά, κάτι ποὺ τὸν ὁδήγησε στὴν ἑπομένη σκέψη. Ἀφοῦ τώρα πιὰ κάνεις δὲν τοῦ ζητοῦσε τὸ χρυσάφι λογικὸ εἶναι καὶ κανεὶς νὰ μὴν ξέρει  ποσὸ ἀκριβῶς χρυσάφι ἔχει στὸ  θησαυροφυλάκιό του, τότε γιατί νὰ μὴν κόψει κάμποσα παραπάνω χαρτιὰ-νομίσματα; Αὐτὸ λοιπὸν τὸ σατανικὸ κόλπο ἔκανε τοὺς τραπεζίτες πανίσχυρους καὶ ἡ ἀπάτη ἦταν κυριολεκτικὰ ἐκπληκτική. Κανεὶς δὲν σκέφτηκε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο.

Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ εἶναι, τὶς συνέπειες τῆς ὁποίας πληρώνουμε ὅλοι τώρα, καὶ  ἡ οποία ὅπως ἦταν φυσικὸ καὶ ἑπόμενο ἦταν ἡ ἀπαρχὴ δεινῶν γιὰ τὸν κόσμο. Ἔτσι δημιουργήθηκαν φαινόμενα ὅπως  γιὰ παράδειγμα ὁ  ἀνεξέλεγκτος πληθωρισμός, καὶ στὶς λίγες περιπτώσεις ποὺ ἡ ἀπάτη αὐτὴ ἔγινε ἀντιληπτή, κλυδωνίστηκαν οἱ οἰκονομίες ὁλόκληρων χωρῶν. Οἱ ἀντιδράσεις αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν ἦρθαν ἀπὸ τοὺς κατάθετες, ἀφοῦ αὐτοὶ ἦταν πλέον ἱκανοποιημένοι ἐπειδὴ εἰσέπρατταν κέρδη. Οἱ  ἀντιδράσεις προῆλθαν ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις, οἱ ὁποῖες κάτω ἀπὸ τὴ λαϊκὴ δυσαρέσκεια ἔπρεπε νὰ λάβουν μέτρα. Τί μέτρα ὅμως; ἦταν πιὰ ἀδύνατη ἡ ἀπόσυρση τοῦ πέτσινου χρήματος ποὺ κυκλοφοροῦσε καθὼς κάτι τέτοιο θὰ εἶχε ἀνεξέλεγκτες συνέπειες. Πανικὸ στὸν κόσμο καὶ κατάρρευση τῆς οἰκονομίας. Ἔτσι, ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ποὺ ἀποκλειόταν ἡ καταδίκη τῶν πραγματικῶν ὑπεύθυνων, οἱ λύσεις  ποὺ ἀπέμεναν ἦταν ἡ ἑξῆς μία: Νομιμοποίησαν, ὑπὸ προϋποθέσεις ὅμως, ὅτι ἀπὸ ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς θὰ βάλουν κάποια ὅρια. Οἱ τραπεζίτες δηλαδὴ θὰ εἶχαν κάποιους περιορισμοὺς πλέον ὡς πρὸς τὸ πόσα ἐπιπλέον πέτσινα χρήματα  θὰ ἐπιτρέπεται νὰ τυπώσουν γιὰ κάθε μονάδα τῶν ἀποθεμάτων χρυσοῦ ποὺ εἶχαν στὸ θησαυροφυλάκιό τους. Ἀρχικῶς, ἡ ἀναλογία αὐτὴ ἦταν 1προς 2, δηλαδὴ γιὰ κάθε πραγματική αξία στὰ θησαυροφυλάκια, οἱ τράπεζες  εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ τυπώσουν χαρτονομίσματα διπλάσιας ἄξιας, κάτι ποὺ στὴ συνέχεια βέβαια ἄλλαξε. Κάτω ἀπὸ συνεχεῖς πιέσεις τῶν καρτὲλ τῶν τραπεζῶν, ἡ ἀναλόγια ἀναπροσαρμόστηκε στὸ  1προς 10 ἢ καὶ μεγαλύτερη. Στὸ σημεῖο αὐτό, τὸ χάρτινο χρῆμα ἐξακολουθεῖ  νὰ ἀντιπροσωπεύει κάποια ἀξία, καθὼς τὸ κάθε χαρτονόμισμα μποροῦσε, θεωρητικῶς, νὰ εἶναι ἀνταλλάξιμο μὲ μία δεδομένη ποσότητα χρυσοῦ.

Αὐτὸς εἶναι κάπως ἁπλοϊκὰ διατυπωμένος ὁ λεγόμενος “ κανόνας χρυσοῦ“, ὁ οποίος ὅμως εἶχε ἕνα καταφανὲς ἐλάττωμα. Ἐὰν πολλοὶ ἄνθρωποι μαζὶ  ἐπέστρεφαν τὰ χαρτονομίσματα καὶ ζητοῦσαν  νὰ τὰ  ἐξαργυρώσουν  σὲ χρυσάφι (ὅπως καὶ ἔγινε σὲ διάφορες περιόδους κρίσεων), τὸ χρυσάφι  αὐτὸ  πολὺ ἁπλὰ δὲν ὑπῆρχε.
Ἔτσι, τὸ ἑπόμενο στάδιο, σὲ κυβερνητικὸ ἐπίπεδο πλέον, καθόσον  κάθε κυβέρνηση ἔχει ἄμεσο συμφέρον νὰ εὐημεροῦν οἱ τράπεζες τῆς χώρας της, ἦταν νὰ καταργηθεῖ ἀκόμα καὶ αὐτὸς ὁ περιορισμός, κι ἔτσι πάπαλα κι ὁ κανόνας  χρυσοῦ.

Στ σύγχρονη ποχ

Καὶ κάπως ἔτσι, φτάσαμε στὴν σημερινὴ ἐποχή, ὅπου τὸ πέτσινο χρῆμα ἀντιπροσωπεύει χρέος πλέον– ὄχι ἀξίες. Κάποτε, ὁ μοναδικὸς τρόπος δημιουργίας νέου χρήματος ἦταν ἡ ἀνακάλυψη νέων κοιτασμάτων χρυσοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου  στὴ συνέχεια κοβόντουσαν τὰ νέα νομίσματα. Σήμερα, ὁ μοναδικὸς τρόπος δημιουργίας νέου χρήματος εἶναι ἡ σύναψης δάνειων καὶ τὸ λεγόμενο “σύστημα κλασματικῶν ἀποθεματικών” (fractional reserve banking system).        

Στὴν οὐσία ἡ διαδικασία εἶναι κάπως ἔτσι: Ἡ κυβέρνηση μίας χώρας ἀποφασίζει ὅτι ἔχει ἀνάγκη ἕνα δὶς ἐπιπλέον. Ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν κεντρικὸ τραπεζίτη τῆς χώρας της καὶ ζητεῖ τὰ χρήματα αὐτά. Ὁ τραπεζίτης  ἀπαντάει “κανένα πρόβλημα. Θὰ ἀγοράσουμε ἕνα δὶς σὲ κρατικὰ ὁμόλογα”. Τότε ἡ κυβέρνηση τυπώνει κάτι κωλόχαρτα  μὲ ὑδατογραφίες καὶ πομπώδικους τίτλους  καὶ τὰ κοστολογεῖ μὲ συνολικὴ ἀξία ἕνα δίς. Ἡ κεντρικὴ τράπεζα τῆς χώρας, ἐν συνεχεία τυπώνει κάτι ἄλλα κωλόχαρτα, συνολικῆς ἄξιας ἐπίσης ἑνὸς δίς, τὰ ὁποία βαφτίζει τραπεζογραμμάτια καὶ τὰ ἀνταλλάσει μὲ τὰ κρατικὰ ὁμολόγα. Ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ὅτι ἡ κυβέρνηση διαβεβαιώνει ὅτι χρωστάει τὸ ποσὸν ποὺ ἀναγράφεται σὲ αὐτὰ τὰ κωλόχαρτα, σὲ αὐτὸν ποὺ τὰ κατέχει. Τὴ στιγμὴ λοιπὸν τῆς ἀνταλλαγῆς, τὰ τραπεζογραμμάτια ποὺ τύπωσε ἡ τράπεζα μετατρέπονται σὲ νόμιμο χρῆμα. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! ἕνα δὶς νέο χρῆμα μόλις δημιουργήθηκε, παράλληλα μὲ τὴν ὑποχρέωση τῆς κυβέρνησης νὰ ἀποπληρώσει κάποια στιγμὴ  τὸ ποσὸ αὐτὸ στὴν τράπεζα ποὺ τὰ ἐξέδωσε.
 
Νὰ τὸ ποῦμε ὅσο ἁπλοϊκότερα γίνεται:   
τὰ χρήματα δημιουργοῦνται μέσα ἀπὸ τὸ χρέος.

Στὴ συνέχεια τώρα, μὲ τὰ χρήματα αὐτὰ ἡ κυβέρνηση καλύπτει τὶς ταμειακὲς ὑποχρεώσεις της, συνεπῶς τὰ χρήματα κάνουν ἕναν κύκλο στὴν ἀγορά, καὶ κάποια στιγμὴ θὰ φτάσουν ὑπὸ μορφὴν κατάθεσης πίσω σὲ κάποια τράπεζα. (Γιὰ νὰ γίνει πιὸ κατανοητὸ τὸ κόλπο νὰ τὸ ὑπεραπλουστεύσουμε,  καὶ νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ὅλο τὸ ποσὸν τοῦ ἑνὸς δὶς κατατίθεται στὸν ἴδιο λογαριασμό). Τὴ στιγμὴ τῆς κατάθεσης, τὰ χρήματα γίνονται αὐτόματα κομμάτι τῶν ἀποθεματικῶν της ἰδίας τράπεζας, ὅπότε βάσει τοῦ συστήματος ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω (κλασματικὰ ἀποθεματικά), ἕνα μέρος τοὺς ἀνήκει στὰ  “ὑποχρεωτικὰ ἀποθεματικὰ” (συνήθως τὸ 10%) καὶ τὸ ὑπόλοιπο θεωρεῖται πλεονάζον ἀποθεματικὸ καὶ μπορεῖ  ἡ τράπεζα νὰ τὸ χρησιμοποιήσει σὰν βάση γιὰ τὴ χορήγηση νέων δάνειων. Ἂς κάνουμε τὴν ὑπόθεση ὅτι κάποιος ζητεῖ ἕνα δάνειο ὕψους 900 ἑκατ.  καὶ τὸ δάνειο αὐτὸ ἐγκρίνεται. Θὰ ἦταν λογικὸ νὰ ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸ τὸ ποσὸ τῶν 900 ἑκατ.  προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ κατάθεση τοῦ 1 δίς, μόνο ποὺ τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν πραγματικότητα, εἶναι ὅτι ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν παροχὴ τοῦ δάνειου, τὸ 1 δὶς εἶναι ἐσαεὶ διαθέσιμο γιὰ ἀνάληψη, δηλαδὴ στὴν οὐσία τὸ 1 δὶς τοῦ δάνειου δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸ τίποτα καὶ τὸ  πουθενά, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ὑπῆρξε ἡ ἀρχικὴ κατάθεση τοῦ ἑνὸς  δὶς ποὺ δημιούργησε τὰ πλεονάζοντα  ἀποθεματικά, ἐνῶ παραλλήλως ὑπῆρχε καὶ ἡ ζήτηση γιὰ αὐτὸ τὸ δάνειο. Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ καὶ τὸ ἕνα δὶς κάνει τὸν κύκλο του στὴν ἀγορά, κάποια στιγμὴ θὰ καταλήξει καὶ αὐτὸ σὲ κάποια τράπεζα, ὅποτε ἡ διαδικασία ἐξακολουθεῖ καὶ ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ τὴν ἀρχή: 10% εἶναι τὸ ὑποχρεωτικὸ ἀποθεματικὸ ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα  χρησιμοποιοῦνται σὰν βάση γιὰ νέα δάνεια κλπ. Κλπ. 

Παραλογισμὸς ἐ; Καὶ ἀκόμα δὲν ἔχουμε φτάσει καν στὸ ἐπιτόκιο.

Ὅπως ὅλοι εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἀντιληφθοῦμε, ὅλα τὰ δάνεια πρέπει κάποια στιγμὴ  νὰ ἐπιστρέψουν στὴν τράπεζα καὶ μὲ κάποιον τόκο. Ἀφοῦ ὅμως τὴ στιγμὴ τῆς δημιουργίας καὶ τῆς παροχῆς τοῦ δανείου δημιουργήθηκε μόνον τὸ ἀρχικὸ κεφάλαιο, τότε ἀπὸ ποῦ προέρχεται αὐτὴ ἡ ἀπαίτηση εἴσπραξης τόκων;  Σωστὰ  μαντέψατε. Ἀπὸ τὸ τίποτα. Ἀπὸ τὸ  πουθενά. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ  ὑπάρχει τέτοια ἀπαίτηση. Βέβαια καὶ ὁ  μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ καλυφτεῖ αὐτὴ ἡ ἐπίπλαστη ἀπαίτηση εἶναι τὰ ἐπιπλέον δάνεια, ποὺ φυσικὰ σημαίνουν αὔξηση τοῦ χρέος καὶ ἕνα φαῦλο κύκλο ποὺ συνεχίζεται χωρὶς τέλος. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ τὸ ἐξωτερικὸ χρέος τῆς  χώρας  κάθε χρόνο αὐξάνεται ἁλματωδῶς. Ἐδῶ εἶναι τὸ μεγαλειῶδες κόλπο.  Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν φυσικῶν καὶ νομικῶν πρόσωπων χρωστάει τὰ κέρατά του, (κράτη, ἐπιχειρήσεις, πολίτες). Ὅταν κάποιος τελειώνει  τὴν ἀποπληρωμὴ ἑνὸς δάνειου, αἰσθάνεται ἀνακούφιση, καθὼς πλέον ἔχει  περισσότερα χρήματα νὰ ξοδέψει γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν του. Αὐτὸ δημιουργεῖ τὴν ἐπίπλαστη ἐντύπωση ὅτι ἂν ὅλοι  μας κάναμε οἰκονομία μέχρι νὰ ξεπληρώσουμε τὰ δάνειά μας, πιθανῶς ἡ κοινωνία θὰ μποροῦσε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δυσβάσταχτα χρέη. Δυστυχῶς ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Στὴν πραγματικότητα, ἐὰν δυνητικὰ, μπορούσαμε νὰ ξεπληρώσουμε ὅλοι τὰ δάνειά μας, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν κυβερνήσεων, δὲ θὰ ἔμενε στὴν κυκλοφορία δεκάρα τσακιστὴ  οὔτε φράγκο στὴν ἀγορά. Ἡ  νὰ τὸ τοποθετήσουμε ἀλλιῶς, τὰ χρήματα ποὺ χρωστᾶμε συνολικὰ (καὶ ἡ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ ἄλλες  χῶρες), εἶναι  κατὰ  πολὺ  περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὑπάρχουν στὴν κυκλοφορία.
Αὐτὸς εἶναι ὁ φοβερὸς  βρόγχος ποὺ τυλίγει τὴν ἀνθρωπότητα  καὶ ὁ παραλογισμὸς ἑνὸς συστήματος στὸ ὁποῖο ἂν τὸ σύνολο θελήσει νὰ ξεπληρώσει τὰ χρέη του δὲν ὑπάρχει καμία ἀντικειμενικὴ δυνατότητα. Ὁ μόνος τρόπος εἶναι ὁ ἀέναος δανεισμὸς ἡ συνεχὴς ὑπερχρέωση καὶ ἡ συνεχὴς ἐξαθλίωση τῶν μαζῶν.

Ὁ τρόπος ποὺ ἐπιλέγεται γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτῆς τῆς δομικῆς ἀδυναμίας (sic) τοῦ συστήματος εἶναι ἡ σύναψη νέων δάνειων, καθὼς χρειάζεται καινούριο χρῆμα συνεχῶς προκειμένου νὰ ἀποπληρωθοῦν παλιότερα χρέη, αὐτὴ εἶναι ἐν γένει ἡ αἴτια τοῦ πληθωρισμοῦ.

Τὰ ἀποτελέσματα  αὐτοῦ του ἐντελῶς παράλογου καὶ αὐτοκαταστροφικοῦ συστήματος εἶναι ὁ κόσμος ποὺ βλέπουμε γύρω μας. Ἕνας κόσμος ὅπου γιὰ νὰ ἐπιζήσει πλέον κανεὶς χρειάζεται νὰ δουλεύει  ὁλοένα καὶ περισσότερο, ἀσχέτως ἂν ἡ τεχνολογία συνεχῶς προοδεύει. Αὐτὴ ἡ πρόοδος στὴν πραγματικότητα ὠφελεῖ μόνο τοὺς λίγους  στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδας, ἐνῶ  ὅσοι ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους εἶναι “τυχεροὶ” ἔχουν καὶ τὴν ἐπιλογὴ νὰ δουλέψουν λίγο παραπάνω. Ή καὶ πολύ. Ἢ νὰ δουλέψει καὶ ἡ σύζυγος, ἢ ὅλη οἱ οἰκογένεια μαζί. Τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν συνθηκῶν (φτώχια, ἀνεργία, πείνα, διαλυμένες οἰκογένειες, παιδιὰ μὲ ψυχικὰ τραύματα τὰ ὅποια κουβαλᾶνε γιὰ μία ζωή, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται κτλ.) δὲν φαίνεται νὰ συγκινοῦν κανέναν στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδας. Φυσικὰ καὶ  δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ πάτος τοῦ βαρελιοῦ, ἔχει καὶ κι ἄλλο κάτω. Διότι ὑπάρχουν κι’  ὅλοι αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶχαν τὴν τύχη νὰ γεννηθοῦν σὲ κάποια ἀπὸ τὶς “ἀνεπτυγμένες” χῶρες. Ὑπάρχουν ὅλα αὐτὰ τὰ ἑκατομμύρια παιδιὰ γιὰ τὰ ὅποία κάθε βράδυ μεταφράζεται σὲ μία ἀκόμα κερδισμένη μάχη μὲ τὴν ἐπιβίωση, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ὑπάρχει “ὕστερα“ καὶ γιὰ τοὺς ὁποίους κάνεις δὲ δίνει δεκάρα τσακιστή. Τὴν ὥρα ποὺ 1% τοῦ πληθυσμοῦ κατέχει πάνω ἀπὸ τὸ 50% τοῦ παγκοσμίου πλούτου, ἕνα 50% τῶν συνανθρώπων μας ζεῖ μὲ λιγότερο ἀπὸ 1 δολάριο τὴ μέρα καὶ 22000 παιδιὰ πεθαίνουν κάθε μέρα ἀπὸ τὴν πείνα καὶ ἀπὸ ἀντιμετωπίσιμες ἀσθένειες.

Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα γιὰ ὅλους μας ἀγανακτισμένους ἢ μή. Κάποιοι θὰ ἁπαλύνουν τὶς τύψεις τους κάποιοι ἄλλοι θὰ πνίξουν τὶς Ἐρινύες μέσα τους μὲ λαϊκοὺς ἀγῶνες τοῦ κώλου στὶς πλατεῖες ἐξαντλώντας τὴν ἐπιθετικότητα τοὺς ἐνάντια στὸ σύστημα (φτάνει μέχρι  γρατζούνισμα) καὶ κάποιοι όπως κι ἐγὼ, θὰ φτύνονται συχνὰ στὸν καθρέφτη βλαστημώντας τὴ δειλία καὶ τὴν ἀτολμία τους. Τουλάχιστον κάποιοι γρατζουνᾶνε…. Κάτι εἶναι κι΄ αὐτὸ ἂν ἔτσι νομίζουνε. 

πάρχει λύση;

Ἀσφαλῶς καὶ θὰ ὑπάρχει ἐγὼ δὲν τὴ ξέρω κι ἂν ἔχω κάτι να προτείνω σὲ ἀντίθεση μὲ μερικοὺς-μερικοὺς σκοντάφτω στὴ ρήση τοῦ μεγάλου Bertrand Russell: “Τὸ μεγάλο πρόβλημα τοῦ κόσμου εἶναι ὅτι οἱ βλάκες εἶναι γεμάτοι αὐτοπεποίθηση καὶ οἱ ἔξυπνοι εἶναι γεμάτοι ἀμφιβολίες“.

*Σημείωση*
Δὲν ὑποστηρίζω μ΄ αὐτὸ ποὺ ἔγραψα ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἔξυπνος, αὐτὸ εἶναι στὴ κρίση τοῦ καθενός, ἀλλὰ τὸ ἔγραψα γιὰ νὰ στιγματίσω κάποιους ποὺ μέσα στὴν ἀπέραντη βλακεία τους, νομίζουν ὅτι γνωρίζουν καὶ πράττουν πάντα τὸ σωστό.


Νομίζω ὅτι πλέον οἱ δικαιολογίες τελείωσαν. Τὸν κόσμο δὲν τὸν κληρονομήσαμε, τὸν δανειστήκαμε ἀπὸ τὶς ἑπόμενες γενεές. Καὶ εἶναι παιδαριώδης ἡ δικαιολογία ὅτι φταίει τὸ σύστημα καὶ ὁ κόσμος ποὺ κληρονομήσαμε. Τὸ σύστημα εἴμαστε κι ἐμεῖς καὶ ἂν ἀλλάξουμε ἐμεῖς, ἀλλάζει καὶ τὸ σύστημα.

Τὸ πρῶτο βῆμα εἶναι ἡ ἐνημέρωση.


Πηγὲς:


Ὅπως θὰ δεῖτε στὸν πίνακα ἐδῶ, και ἂν κάνετε ἕναν πρόχειρο ὑπολογισμὸ τὸ παγκόσμιο χρέος εἶναι περίπου 85 τρίς.

Σ’ αυτόν τον πίνακα μπορείτε να δείτε το παγκόσμιο ΑΕΠ που είναι περίπου 75 τρις κάντε μια σύγκριση με το παγκόσμιο χρέος (λείπει από εδώ το χρέος νομικών και φυσικών προσώπων άλλα τόσα και παραπάνω δηλαδή)



Τὰ συμπεράσματα δικά σας.